ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Στην Ξένη Μητσοβασίλη

 

«Θέλω να ξέρεις» είπες,

με στάση ενοχλημένης έπαρσης,

«πώς δεν υπήρχανε ποτέ τα όνειρα»,

κι έφυγες διασχίζοντας περήφανα τον Ναό,

γεμάτο εμπόρους αγαθών,

συνδιαλλαζόμενες ψυχές και ιδέες.

Πόρνες και πωλητές αξιών,

μαστροπούς και διεφθαρμένους ευεργέτες,

με απλωμένη πραμάτεια στα πανέρια.

Κι εγώ έστρεψα την πλάτη μου στον ήλιο,

κοιτώντας σε σ’ απομακρύνεσαι

δυνατή και ολομόναχη

πληρωμένη και αλώβητη,

κρατώντας στα χέρια σου το τρόπαιο,

μια σταγόνα δικής μου περηφάνιας.

Τότε άνοιξα τη χούφτα μου,

με τον κρυμμένο θησαυρό μου

και χάιδεψα τη λάμψη των ματιών

που σου ’κλεψα κρυφά γελώντας.

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΗΣ

Πρόλογος

Κατάρα στην Κατάρα

Η ακρόπορτα της γης

Βαρειομανταλωμένες πόρτες

Βράχος ασμίλευτος

Ανταριασμένος κεραυνός

Γαληνεμένοι

Μη βρέξεις ουρανέ μου

Θάνατε

Το λάθος

Ελεύθερος

Αίμα, πολύ αίμα

Κολασμένη δύναμη

Ένστικτο θανάτου

Σεβασμός στον πόνο

Αλάργα – αλάργα 

Κομμένες λέξεις

Τα καθημερινά «γιατί» των ποιητών

Σε πείσμα των καιρών

Ένστικτο ζωής

Βράχοι ασμίλευτοι

Ασμίλευτος πόνος

Βουερό ποτάμι

Μαύρα πουλιά

Σκοτωμένο μαύρο

Τίποτα

Το σκούξιμο της καρακάξας

Τύραγνοι πλουτοκράτες 

Ηπειρώτικα μοιρολόγια

Σμιλευμένος πόνος

Ο πόνος άφαντος

Αποκεφάλισαν τ’ αστέρια

Ο ουρανός ουρλιέται 

Ανάσα

Παράσιτα 

Κομποθιασμένη

Ο πόνος είναι δικτάτορας

Ηλιοκαμένα στάχια

Η θλίψη σου μυρίζει γιασεμί…

«Ξενάκι είσαι εδώ»… (στον κόσμο μας)

Βράχοι ασμίλευτοι

 

Παιδιά μαραμένα από βρέφη

δίχως αγάπη, δίχως φροντίδα

ανεμοσβούριστα

ανεμοδαρμένα

γυροβολιασμένα από ζωή πικρή

με κομμένες ανάσες

και νύχτες μακελοκομμένες

φωλιάζουν μέσ’ τα κρανία

κι αν φύτρωναν δυο στάλες όνειρα

τα κάρφωναν μ’ ατσαλένιες πρόκες

στάθηκαν σα βράχοι ασμίλευτοι

στην ανθρωποφαγία…

φαγώθηκαν ανελέητα.

Την ποίηση της Ξένης Μητσοβασίλη διαπερνά κα-
θοριστικά ο καημός για τον θάνατο του μονάκρι-
βου γιου της αλλά δένεται και με την πίκρα και την
απογοήτευση για τον άθλιο κόσμο που ζούμε Αλλού
πάει «ως την άκρια του γκρεμού» και ζητά λύτρω-
ση «απ’ τα καθημερινά πάθια της ζωής». Μοιάζει
να νιώθει ενοχή που ζει. Για το παιδί της «ήρθε η
άνοιξη μαυροφορεμένη». Απεναντίας, η μάνα ζει
υποταγμένη στο ένστικτο της ζωής «και ζω η μαύ-
ρη σκύλα, ζω... υποταγμένη σε κειο το τέρας, στο
ένστικτο της ζωής». Απεγνωσμένα, αλλά μάταια,
παρακαλεί: «και συ φεγγάρι μου αστραφτερό φέρε
το γιο μου πίσω». Μια φωνή μέσα της, της εμπνέει
θάρρος, αντίσταση στον αδυσώπητο πόνο του θανά-
του «στάσου ορθή, περήφανη, σκληρή... σα μαρμα-
ρένιο μνήμα».
Παρά τις πληγές που έχει ανοίξει στην ψυχή της
ο πόνος, αντέχει: «και συ περπάταγες ορθή». Αλλού
δυναμικά ξεπερνά τον πόνο: «δεν έκλαψα, δεν φώ-
ναξα, φόρεσα το χαμόγελό της φωτιάς και περι-πα-
τούσα αγνοώντας τα πάθια της ζωής και του θανά-
του». Πηγή απ’ όπου αντλεί παρηγοριά και δύναμη
είναι το μίσος της για τους «τύραγνους πλουτοκρά-
τες», η ευχή και κατάρα που τους εκτοξεύει: «ως
πότε θα λιάζετε τ’ αχαμνό σας πάνω στη δυστυ-
χία!» Η Ξένη, παρά τον πόνο που καίει τα σωθικά
της, τον ξεπερνάει με το όραμα ενός άλλου κόσμου
όμορφου, δίκαιου. Καταριέται τον πλανήτη γη που
«πνίγεται μέσ’ στην αιματοπλημμύρα… και στις
άναρθρες κραυγές των παιδιών». Στο ποίημα «Τύ-
ραγνοι πλουτοκράτες» η αγωνιστική αισιοδοξία την
λυτρώνει: «ο ήλιος άραξε στάθηκε στη βουνοκορ-
φή οι φωτεινές ακτίνες του έδιωξαν το σκοτάδι».
Δημήτρης Γρηγορόπουλος
20-21/2/2021

Η Ξένη Μητσοβασίλη γεννήθηκε στον Παρακάλαμο Ιωαννίνων. Μετα­νά­στευσε στην Αθήνα μαζί με την οι­κο­γένειά της στα δώδεκά της χρόνια. Εργάστηκε ως νοση­­λεύ­τρια σε δημό­σια νοσοκομεία.

Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τον λαϊκό μας πολιτισμό και το δημοτικό μας τραγούδι. Το πρώτο της έργο Κόκ­κινο Στάχυ είναι γραμμένο με το αί­μα της ψυχής της και αναφέρεται στον σακατεμένο μετεμφυλιακό κόσμο της υπαίθρου.

Με τα βιβλία της "Φεγγάρια στο Χώ­μα και Μαύρα Πουλιά", κλείνει η τρι­λογία του Νεοελληνικού Δρά­μα­τος από τον εμφύλιο έως το Πολυ­τεχνείο.

Στο βιβλίο της "Τιμωρία Δίχως Έγ­κλη­μα", τα φυσικά στοιχεία υποστα­σιο­ποι­ούνται και συνενώνονται με τα βά­σανα του σύγχρονου κοινωνι­κού ανθρώπου. 

Στο βιβλίο της "Τριγμός Ψυχής", πα­ρου­σιάζει το πώς ο άνθρωπος βιώ­νει την απελπισία της παρακμής. 

Στο βιβλίο "Κραυγή", αφύσικος πόνος, αγιάτρευτος απαγκιασμένος πάνω στην αφύσικη κραυγή.

Στο βιβλίο "Θ΄ ανταμωθούμε", η συγ­γρα­φέας μέσα και από τον ποιητικό της λόγο, παλεύει και προσπαθεί ν' αντέξει το παράλογο του λογικού και του λογικού το παράλογο.

Στο βιβλίο "Κραυγές & Ψίθυροι" αναρω­τιέ­ται πόσες αντοχές έχει ο άνθρω­πος; Παραπατεί, πέφτει, σηκώνεται κι ανηφορίζει.

Στο βιβλίο "Παιδιά στο φρύδι του γκρε­μού", βιώνει πόνο, αγωνία, θλί­ψη για το αύριο... Και το αύριο; 

Στο βιβλίο "Η θλίψη σου μυρίζει για­σε­μί", δρόμος γεμάτος γιασεμί...

Η τελευταία της ποιητική συλλογή έχει τίτλο "Βράχος ασμίλευτος".