Λευκός πρίγκιπας των χιλιάδων εγώ

Μόνος μέσα στον κόσμο

υψώνω μετέωρα ψέματα

σημαίες στο διευθυντήριο των σχιζοφρενών

μετά την τελευταία λογική πράξη

η γνώση διφορούμενος φθόγγος

σε ελάσσονα συγχορδία παρωδίας ρέκβιεμ

μάτια ψηλαφίζουν το κορμί σου [στο κενό]

κισσό τυλίγω ματιά θανάτου

στη γραμμή του ορίζοντα

δισυπόστατος γραπώνομαι

απ’ την ηχώ ιπτάμενων boomerang

κι αναπολώ την υπεροψία των ημερών

ομοίωμα εκ γενετής μιας πόρνης

καθόλου δεν με νοιάζει αν μια βόλτα με ποδήλατο

διαρκεί λιγότερο από τη βύθιση του δακτύλου μου

στις πυκνές λέξεις

στην απουσία της βροχής φτιάχνω

νησί καταφύγιο με κοράλλια

τις συλλαβές.