Ενημερωτικό Σημείωμα

     Είναι γεγονός πως από τα φοιτητικά μου χρόνια στη Γερμανία με είχε απασχολήσει σοβαρά ο υπέροχος ποιητής της πρώιμης Αναγέννησης  Φραντζέσκο  Πετράρχης, μάλιστα είχα ετοιμάσει και μια μικρογραφία για ποιήματά του, που έκτοτε έμεινε στα συρτάρια μου ανέκδοτη και κάπου σαράντα τόσα χρόνια* αργότερα βάλθηκα να την ξαναδουλεύω, έτσι προέκυψε το μικρό αυτό βιβλιαράκι.

     Το Μυστικισμό και Σχολαστικισμό διαδέχεται η Αναγέννηση που θα επηρεάσει πρώτα την Ιταλία, που σίγουρα αποτελεί και τον κύριο κορμό της και την περαιτέρω εξελικτική πορεία της, ωστόσο αναμφίβολα δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί, αν δεν  αναβαπτίζονταν στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Με μια πρώτη ματιά στην ποίηση των μυστικιστών και σχολαστικών δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε πρώτιστα στον συνδετικό κρίκο των μυστικιστών και αναγεννησιακών, που δεν είναι άλλος από τον γνωστό μας Δάντη Αλιγκιέρη(1265-1321) αφού πρώτος αυτός διατύπωσε σαφώς τον πλήρη ορισμό της ποίησης, που όπως έγραψε στον Convivio του, η ποίηση είναι φτιαγμένη  από λέξεις εναρμονισμένες με μουσικό δεσμό (Per legame musaico armonizzate). Ας δούμε όμως την εξελικτική πορεία, αναφέροντας τους πιο σημαντικούς  μυστικιστές ή σχολαστικιστές κατά χρονολογική σειρά. Πρόκειται για τους: Franz von Assisi(1181-1226), Thomas von Celano(1190-1255),)   Albertus Magnus(1193-1280), Bonaventura(1221-1274), Thomas von Aquin(1225-1274), Jacopone de Todi(1230-1306) και ο γερμανός Meister Eckhart(1260-1327) ο οποίος διατύπωσε και την βαθύτερη έννοια του μυστικισμού, δηλαδή πως ο (Gott gebiert sich in die Seele hinein)Τον προηγούμενο αιώνα ωστόσο στην υπόλοιπη Ευρώπη η ποίηση των ιπποτών και οι τροβαδούροι καλοναρχούσαν από τη νότια Ευρώπη, από την  Ισπανία ως τις σκανδιναβικές χώρες. Βέβαια για να πάμε πιο πίσω η Ισπανία ήταν η πρώτη, που μέσω των Αράβων σπουδαίων φιλοσόφων Αβικέννα και Αβερρόη μπολιάστηκε με το αρχαίο ελληνικό πνεύμα.

     Κι έρχεται λοιπόν η Αναγέννηση ή όπως είναι διατυπωμένη στις πιο γνωστές εκείνη την εποχή ευρωπαϊκές γλώσσες, (Renaissance, Rinascimento, Rinascita Rinascenza) ένα πολυσύνθετο  πολιτιστικό, ιστορικό και κοινωνικό φαινόμενο μέσα από το οποίο σημειώνεται το πέρασμα από τον Μεσαίωνα  στη σύγχρονη εποχή. Η Αναγέννηση ωρίμασε μέσα σε ένα κλίμα ανανεωμένου ενδιαφέροντος για τη μελέτη της φύσης, φαινόμενο τυπικά ιταλικό που εμφανίστηκε αρχικά στην Φλωρεντία στις αρχές του 15^ου  αιώνα κι ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια του 16^ου αιώνα και τελικά να εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη, απ΄ όπου θα ξεπηδήσουν νέα ρεύματα, όπως τα χρόνια της διαφώτισης,  τα χρόνια  της Ορμής και της Θυέλλης ή όπως επεκράτησε( Sturm und Drang). Χαρακτηριστικό γνώρισμα, ωστόσο, της Αναγέννησης κύρια είναι ο ουμανισμός και η μεταρρύθμιση. Ο βασικότερος εκπρόσωπος της αναγεννησιακής ποίησης θεωρείται ο Φραντζέσκο Πετράρχης (1304-1374)με τα υπέροχα, ερωτικά παθιασμένα  Canzoniere του, εμπνευσμένα από το αγαπημένο του ίνδαλμα, την   Λάουρα κι αφιερωμένα στην ίδια  κι έτσι  είναι εκείνος πια,  που θέτει τα θεμέλια της λυρικής ποίησης με τα άρτια σονέτα του. Βαθιά επηρεασμένος από τους κλασικούς προγόνους, συμπατριώτες του ποιητές,  κύρια τον Βιργίλιο, αλλά και τον Κικέρωνα έδωσε νέα ορμή στην ποίηση, ενώ την ίδια περίπου εποχή έχουμε τον Βοκκάκιο(1313-1375) με το (Decameron)Δεκαήμερο του. Ως φαίνεται πως πολύ αργότερα ήρθαν να προστεθούν και κάποιοι άλλοι αναγεννησιακοί, λιγότερο πιθανόν σπουδαίοι, ωστόσο σημαντικοί, όπως οι  Ludovico Ariosto Λουδοβίκο Αριόστο(1474-1533) με τον μαινόμενο Ορλάνδο και πιο πέρα τον Pietro Bembo(1470-1547) τον Jacopo Sannazaro(1456-1530 ) με την περίφημη Αrcadia του που θέλησε να αναβιώσει  την ευδαιμονία στην ποίηση μεταφέροντας έτσι τις εμπνεύσεις του στην ελληνική Αρκαδία και στα βουκολικά της τοπία. Από αυτόν ξεκίνησαν να ιδρύονται οι περίφημες Ακαδημίες Arcadia που εξακολουθούν κάπου ακόμα και σήμερα να υπάρχουν. Και πάλι λοιπόν η αρχαία Ελλάδα ήταν εκείνη που έδωσε το έναυσμα για την  ανέλιξη των ποιητικών ρευμάτων α από την εποχή της Αναγέννησης ως τις μέρες μας..

     * Μια ομιλία μου το 2004 στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών ήταν αφιερωμένη στα 700 μετά τη γέννησή του.

Γεννήθηκε στο ορεινό χωριό Ραφτόπουλο Μεσσηνίας και φοίτησε στα γυμνάσια Κυπαρισσίας - Φιλιατρών και Β΄ Αθήνας. Υπηρέτησε στις καταδρομές και για λίγους μήνες δούλεψε ως ασυρματιστής στα καράβια.

Εργαζόμενος νυχτερινές βάρδιες σε εργοστάσια της Γερμανίας, σπούδασε φιλοσοφία και παιδαγωγικά και επιστρέφοντας στην Καλαμάτα ίδρυσε φροντιστήριο ξένων γλωσσών (1966-1982).

Υπηρέτησε ως προϊστάμενος του Γραφείου Τύπου και μορφωτικός ακόλουθος στην Ελληνική Πρεσβεία στην Πράγα ως συντονιστής ύλης των ενημερωτικών και ειδικών δελτίων Τύπου της Γεν. Γραμματ. Τύπου & Πληροφοριών. Μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς της Καλαμάτας το 1986, εργάστηκε ως υπεύθυνος σε θέματα Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων στη Νομαρχία Μεσσηνίας, απ΄ όπου παραιτήθηκε το 1990 αν και εργαζόταν με σύμβαση αορίστου χρόνου.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 ζει μεταξύ Πολωνίας και Ελλάδας.

Άρχισε να γράφει από τα μαθητικά του χρόνια κυρίως ποίηση και το πρώτο του βιβλίο εκδόθηκε το 1965˙ για μια τριακονταετία όμως δεν έγραψε παρά ελάχιστα ποιήματα.

Ουσιαστικά καταπιάστηκε με το γράψιμο το 1996, όντας ευρισκόμενος στην Πολωνία. Ασχολήθηκε περισσότερο με τη μελέτη και τη μετάφραση ποιητών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ παράλληλα ξεκίνησε να γράφει μυθιστορήματα, θεατρικά, δοκίμια, επιφυλλίδες και διηγήματα.

Το μεγαλύτερο μέρος των έργων του παραμένει αδημοσίευτο. Έχει γράψει ως σήμερα γύρω στα 100 διηγήματα, 7 μυθιστορήματα, 2 θεατρικά, μελέτες, δοκίμια, πολιτιστικά κείμενα και μεταφράσεις, όπως: Γερμανίδες ποιήτριες του Νέου Κύματος, Γερμανοί ποιητές και μεμονωμένα ευρύτερο ποιητικό και θεατρικό έργο των: Ιβάν Γκολ, Κλέμενς Μπρεντάνο, Νοβάλις, Ν. Λενάου, Φρίντριχ Ρύκερτ, Έντουαρτ Μαίρικε, Στέφαν Γκεόργκ, Σαντόρ Πετέφι, Αλεξάντερ Κλούνγκε, Χάινερ Μύλερ, Χάινριχ Χάινε κ.ά.   

Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, στην οποία υπήρξε αντιπρόεδρος του Πειθαρχικού Συμβουλίου και της Επιτροπής Κρίσης Νέων Μελών. Κατά καιρούς συνεργάστηκε με επαρχιακές εφημερίδες και περιοδικά.