ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Τον 19ο αιώνα οι περισσότεροι άνθρωποι πίστευαν ότι η απάντηση για όλα τα θέματα βρίσκεται στην επιστήμη. Η επιστημονική μέθοδος θα μας έδινε με βεβαιότητα απάντηση σε πολλά ζητήματα. Η μεγαλύτερη ανακάλυψη της σύγχρονης επιστήμης είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν όρια στην επιστημονική έρευνα.
Η επιστήμη, διανθισμένη με αρκετά «αν», «και», «ίσως», «αλλά», δεν παρείχε περισσότερη βεβαιότητα από τη θεολογία. Η αβεβαιότητα όμως γεννά άγχος και σύγχυση. Οι μεγαλύτερες διάνοιές μας είναι εκείνες που γνωρίζουν καλύτερα, όπως ο Σωκράτης, ότι «ουδέν γνωρίζουν». Έτσι καταλήγουμε στο ότι η εποχή της λογικής δημιούργησε τα ίδια προβλήματα με την εποχή της πίστης.
Ο άπειρος χώρος και η άχρονη αιωνιότητα δεν επιδέχονται επιστημονικές ερμηνείες. Η αναζήτηση της αληθινής γνώσης θάφτηκε κάτω από τις τεράστιες μάζες της πληροφορικής. Σήμερα έχουν τυφλωθεί τα μάτια των ανθρώπων από επιστημονική στενομυαλιά και έτσι είναι εξίσου σημαντικό η κριτική τους ικανότητα και ο σκεπτικισμός τους να μην τυφλωθούν από την έντονη ομορφιά του βασιλείου του πνεύματος. Σήμερα κυριαρχεί η υπεραπλούστευση που αποτελεί τη ρίζα πολλών νοσηρών καταστάσεων τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.
Η ζωή όμως είναι σύνθετη και πολύπλοκη και απαιτεί δύσκολες και περίπλοκες επιλογές για να μπορέσει ο άνθρωπος να ζήσει μια καλή και συνειδητή ζωή. Γενικά, δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στο μυαλό και στο πνεύμα και, επομένως, δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στη διαδικασία της επίτευξης ψυχικής και πνευματικής ανάπτυξης. Η διαδικασία αυτή της πνευματικής ανάπτυξης είναι συνεχής, πολύπλοκη και ένα διά βίου ατελεύτητο και ακάματο έργο.
Η πνευματική ανάπτυξη βοηθά τον άνθρωπο να διαχειρίζεται υπεύθυνα την καθημερινότητά του και να είναι περισσότερο πρόθυμος να εκπληρώσει τα πνευματικά και τα συναισθηματικά χρέη που του αναλογούν. Στην πολυπλοκότητα υπάρχει ένα είδος απλότητας, μέσα στην οποία αναγνωρίζουμε με ταπεινότητα ότι τα πάντα δείχνουν προς τον Θεό.
Σήμερα η πρόοδος του τεχνικού πολιτισμού δεν συμβαδίζει με τον πνευματικό πολιτισμό, καθώς όλο και λιγότεροι άνθρωποι σκέφτονται, στοχάζονται, συνομιλούν και λειτουργούν σε ατομικό επίπεδο ως αυτόνομες υπάρξεις διότι μέρα με την ημέρα χάνουν τη νοητική, τη συναισθηματική και τη δραστική τους ιδιαιτερότητα.
Η ζωή είναι δύσκολη και η διαδικασία αντιμετώπισης και επίλυσης των προβλημάτων είναι οδυνηρή. Τα προβλήματα, ανάλογα με τη φύση τους, προξενούν θλίψη, στεναχώρια, μοναξιά, ενοχή, θυμό, φόβο, άγχος, αγωνία και απογοήτευση. Η ζωή δημιουργεί μια ατέλειωτη σειρά προβλημάτων, είναι πάντα δύσκολη, γεμάτη πόνο, αλλά και χαρά.
Όπως είναι γνωστό, η ζωή εξελίσσεται σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο, όπου κυριαρχούν η πρωτοτυπία και το απρόβλεπτο. Καθώς η ζωή γίνεται πολυπλοκότερη, απαιτεί απ’ όλους μας μεγαλύτερη συνειδητότητα και ωριμότητα. Αυτή δεν είναι μία γραμμική, αλλά μια σειρά ομόκεντρων κύκλων που εκτείνονται από το κέντρο και δεν υπάρχει τίποτα σε ευθεία.
Αυτό το βιβλίο θα μας βοηθήσει να σκεφτόμαστε λιγότερο απλοϊκά, θα συμβάλλει στο να εγκαταλείψουμε την τάση να τα απλοποιούμε όλα, να ζητάμε εύκολες απαντήσεις και σταδιακά θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πολυδιάστατα, να εντοπίζουμε το μυστήριο και το παράδοξο της ζωής, να μας ενοχλεί λιγότερο η πολλαπλότητα των αιτιών και των συνεπειών που συνοδεύουν κάθε εμπειρία μας και να εκτιμάμε το γεγονός ότι η ζωή είναι πολύπλοκη. Επίσης θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε σε βάθος τον τρόπο, με τον οποίο μπορούμε να διαχειριστούμε τα προβλήματά μας, να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας και να βρούμε εσωτερική γαλήνη και φώτιση.
Ο άνθρωπος, στη διάρκεια της ζωής του, ανακαλύπτει ψήγματα αληθινής σοφίας, ιδέες και σκέψεις για την κοινωνία, την πραγματικότητα, τον εαυτό του, τον άνθρωπο, τη φύση κ.λπ. που τον ωθούν να αμφισβητήσει, να αναρωτηθεί, να στοχαστεί και να βιώσει τη ζωή του με έναν πιο ουσιαστικό, υπεύθυνο, ώριμο και πιο συνειδητό τρόπο που οδηγεί στην αληθινή πνευματική του ανάπτυξη.
Αυτό είναι το πέρασμα από τον δρόμο της αλλοτρίωσης και της ναρκισσιστικής αγάπης στο Εναλλακτικό Μονοπάτι της συμπάθειας, του ελέους, της κατανόησης και της ενσυναίσθησης του άλλου ανθρώπου, σεβόμενοι πάντοτε την ελευθερία του, ώστε να κινηθούμε από το στάδιο ένταξης του ατόμου στο στάδιο της κοινότητας και της κοινωνίας «εν κοινωνία προσώπων» διά της υπέρβασης του πάθους και της κατάφασης της ελευθερίας.
