Πρώτο βραβείο μυθιστορήματος  «Σικελιανά 2014»

«Οι πατριώτες» είναι ένα μυθιστόρημα-ποταμός, του οποί­ου ο χρονικός ορίζοντας εκτείνεται σε έναν ολό­κληρο αιώνα, από τα τέλη του 19ου έως τα τέλη του 20ού. Ο χώρος είναι η Πιερία με τα αγάννιφα όρη της, η Κατερίνη, που από θλιβερή τουρκόπολη των στε­νό­δρομων και των λασπότοπων, μετεξελίσσεται σε όμορ­φη πόλη δομημένη σε πολεοδομικό σχεδια­σμό, αλλά και όλη η Ελλάδα και όχι μόνο.

Οι ήρωες αυθεντικοί, μορφές αρχετυπικές, ζουν το «τραύ­μα», τη συγκλονιστικότερη για τον ελληνισμό ιστο­­­ρική περίοδο και διελαύνουν προς το μέλλον τους με την Ιστορία πανταχού παρούσα να κατα­πί­νει ζω­ές. Άλλοι μέσα στον στρόβιλο των γε­γονότων απο­δύονται απλώς σ' έναν αγώνα επιβίωσης κι άλ­λοι σ' έναν αγώνα πλέριας ζωής, προσφοράς κι αυ­το­θυ­σίας, καθώς επιχειρούν να πηδήσουν πάνω από τον ίσκιο τους. Η συγγραφέας εισβάλλει στον γεω­με­­τρι­κό χώρο της ψυχής τους κι εξιστορεί τους πο­λύ­τρο­πους δρόμους της πολύπαθης ζωής τους, ενώ συγ­χρόνως εξερευνά τις ρωγμές της ανθρώπινης συμπε­ριφοράς, σκιαγραφεί πτυχές της ανθρώπινης καρ­διάς, ανιχνεύει τα όρια του ανθρώπινου είναι, συγκα­τανεύει στην οδύνη και στην ομορφιά.

“…Αλλά κι ο Κοτσάκας είχε τους δικούς του κώδικες τιμής. Μπορούσε να κάνει τον πιο στυγερό φόνο όπως αυτόν του πατέρα του, να σκοτώνει εν ψυχρώ σημαδεύοντας το θύμα του στο μεσόφρυδο μετά από καρτέρι ωρών, ωστόσο το να καρφώνει συντρόφους, του φαινόταν άνανδρο. Δε συνεργαζόταν και τον έστειλαν σε ποινικές φυλακές της Κρήτης.

Εκεί, στην Κρήτη, του έφαγε τα σωθικά το χτικιό. Καθώς απώλεσε μεμιάς τις μύχιες και ασύνειδες οχυρώσεις του, τις εγωκεντρικές βεβαιότητες στις οποίες ήταν γαντζωμένος με πείσμα, όλα όσα τον προσδιόριζαν, τους ανθρώπους που τον αγαπούσαν και του έδιναν ταυτότητα, την αίσθηση ισχύος που του παρείχαν το όπλο και η δυνατότητα να χειρονομεί ως Θεός αφαιρώντας ή χαρίζοντας ζωές, κατέρρευσαν και οι ψυχικές και οι σωματικές του αντοχές. Είχε δει γυμνή την ασχήμια του προσώπου του μόλις έφυγαν τα φτιασίδια που το κοσμούσαν. Είχε επιχειρήσει να πηδήσει πάνω από τον ίσκιο του και συνετρίβη. Έφτασε στον πάτο για ν’ αρχίσει η διαδικασία της μετάνοιας. Τον τελευταίο χρόνο πριν πεθάνει από φυματίωση, αυτός, ο δηλωμένος άθεος, που έφτυνε το Θεό με τις πράξεις του, διάβαζε συνεχώς την Αγία Γραφή και προσευχόταν. Αστέναχτος πια κι αδάκρυτος. Είχε ανακαλύψει ένα άλλο νόημα στη ζωή. Είχε λύσει το αίνιγμα της ύπαρξης κι είχε αναφυεί μέσα από την τραγικότητα της απόγνωσης η λυτρωτική δύναμη της μετάνοιας και το λουλούδι που ανθοφορούσε, η ελπίδα. Είχε πάψει πια να τον στοιχειώνει η βεβαιότητα ότι προερχόμαστε από μια άβυσσο ανυπαρξίας και σ’ αυτήν καταλήγουμε, είχε ξανοιχθεί μπρος στα έκθαμβα μάτια του ο κόσμος του Επέκεινα, η Αιωνιότητα. Είχε ξεμυτίσει κι άνθισε το “κατ’ εικόνα” που βρισκόταν εν σπέρματι μέσα του. Πίστευε πια ότι ο ύψιστος ανθρώπινος σκοπός είναι η αγάπη κι ότι Εκείνος από αγάπη για κάθε πλάσμα Του σταυρώθηκε κι αναστήθηκε.

Ο χωροφύλακας που παραβρέθηκε στις τελευταίες του στιγμές τον άκουσε μ’ ένα “Μνήσθητι Κύριε, ελέησόν με” να εκβάλλει την τελευταία του πνοή και συγκλονίστηκε. Όσο μεγαλύτερη η πτώση, τόσο δυνατότερη η μετάνοια. Η τρικυμισμένη του ψυχή αποσπάστηκε αναζητώντας την αιώνια γαλήνη. Ήταν δεν ήταν τριάντα χρονώ. Μια τόσο σύντομη ζωή που καταξιώθηκε μόνο στο τέλος της. Έπρεπε άραγε να διανύσει αυτή την αιματηρή πορεία για να φτάσει στο “μνήσθητι” ή θα ’φτανε έτσι κι αλλιώς; Η μοίρα υφαίνει τις ζωές μας ή η δική μας ελεύθερη βούληση κι οι επιλογές μας; Και πού μας παραφυλάει ο κρυμμένος Θεός; Ποιες μουσικές της ψυχής μας ενορχηστρώνει;…”