Έπαινος στον 34ο πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (2015)

Στην εξωτική Μαδαγασκάρη, στην ορθόδοξη Ιεραποστολή της Αλασούρα, κοντά στην πρωτεύουσα Ανταναναρίβο, όπου Έλληνες εθελοντές συγχρωτίζονται με τους Ιθαγενείς, τους απολησμονημένους της γης, σε μια αγαπητική αλληλοπεριχώρηση και επικουρούν στο έργο του Επισκόπου Ιγνατίου, διαδραματίζεται αυτή η ιστορία. Σ’ αυτό το περιβάλλον, όπου ανθίζει η έμπρακτη αγάπη, η «περιεκτική», γεννιέται ένας μεγάλος έρωτας, εμποδισμένος όμως από τις αντίξοες συγκυρίες. Αλληλοσυγκρουόμενα αισθήματα, ενοχές, αίσθηση χρέους αλλά και θαλπωρή και ευδία της καρδιάς, μακαριότητα και αμεριμνησία της ψυχής, αίσθημα πληρότητας και ευδαιμονίας. Ο έρωτας, ο όλβος του απολύτου…

[…] Βγήκαν από τα τείχη της ιεραποστολής στον ανοιχτό ορίζοντα της εξοχής. Η νύχτα γλυκιά, κατάστερη, φωτεινή, µαγική. Αργυρό, γιορταστικό σεληνόφως, απαλό, χαϊδευτικό αεράκι, µυροβοληµένο, η Πλάση όλη ένα δοξαστικό “αλληλούια”. Είχαν αφήσει τη γκρίζα ραχοκοκκαλιά της δηµοσιάς και βάδιζαν σιωπηλοί ανασαίνοντας βαθιά µυρωµένο αέρα στη νυσταγµένη φεγγαρόλουστη πεδιάδα, που τη διέκοπταν χαριτωµένες καµπύλες λοφίσκων και προεξοχών του εδάφους, κατάσπαρτων από θραψερή χλόη. Πρώτη βρήκε την αυτοκυριαρχία της η Φοίβη. Αποφάσισε να του µιλήσει, να είναι έντιµη και ξεκάθαρη µαζί του. Στάθηκε απότοµα µπροστά του και τον κοίταξε σταθερά, αποφασισµένη να του ξεδιπλώσει την αλήθεια. Ξεκίνησε ευγενικά λέγοντάς του πόσο τη συγκίνησε το µεσηµεριανό του τραγούδι κάτω από τα παράθυρά της, και καθώς του µιλούσε, έχασε το θάρρος της, τα ερωτευµένα του µάτια την αφόπλισαν, δάκρυσε, η φωνή έτρεµε, το στήθος ανεβοκατέβαινε από τη φουρτούνα της καρδιάς, τα υγρά βουρκωµένα της µάτια έσταζαν έρωτα, ήθελε να πει τ’ ανείπωτα και αναπόδιζε, οπισθοδροµούσε και πριν φθάσει στο “αλλά…” εκείνος που είχε σκύψει και την κοίταζε βαθιά µε µάτια υγρά και συγκινηµένα, µάτια αρρενωπά και περήφανα κι ωστόσο σεµνά, προσηνή και υποδουλωµένα σ’ αυτό το γάργαρο νάµα αγάπης, που πιδάκιζε ορµητικά από τα έγκατα της ύπαρξής του, τη διέκοψε πριν φτάσει στο αλλά… πήρε θάρρος από τη συγκίνησή της, από την έξαψη και τον ψυχικό της αναβρασµό, τα ερµήνευσε σαν έκφραση ερωτευµένης καρδιάς, και ξεχείλισε ορµητικά σαν αφρισµένο ποτάµι: “Φοίβη” της είπε µε φωνή γεµάτη κραδασµούς και το όνοµά της στα χείλη του ακούστηκε σα µελωδικό τραγούδι […]