Μετά την Κατοχή και για αρκετά χρόνια από τη λήξη του Εμφυλίου, σε μια θεσσαλική πόλη, πολλοί πρόσφυγες που τα ορεινά χωριά τους κάηκαν από τους Γερμανούς, διαμένουν σε ξύλινα και με πισσόχαρτο παραπήγματα. Πολυάριθμα παιδιά ζουν εκεί σε άθλιες συνθήκες, εν τούτοις έχουν το κουράγιο να φοιτούν και στο σχολείο με όνειρα για μια καλύτερη και αξιοπρεπέστερη ζωή στο μέλλον.

Ανάμεσα σ’ αυτά είναι και ο Γιώργος, άριστος μαθητής, που στο Δημοτικό και στη συνέχεια στο Γυμνάσιο, συνδέεται με στενή φιλία με την, επίσης άριστη, συμμαθήτριά του Σοφούλα, κόρη κομμουνιστή δικηγόρου, η οποία εξελίσσεται σε σφοδρό έρωτα στην εφηβική τους ηλικία.

Ο Γιώργος, με πρόσκληση από τον θείο ενός φίλου του, φεύγει για την Αμερική για σπουδές, γιατί τα οικονομικά της οικογένειάς του δεν του επιτρέπουν σπουδές στην Ελλάδα. Εκεί πραγματοποιεί λαμπρές σπουδές, κάνει ακαδημαϊκή καριέρα και διακρίνεται ως επιστήμονας, ενώ συμμετέχει ενεργά στις δραστηριότητες της ελληνικής κοινότητας της Νέας Υόρκης και στις αντιδικτατορικές εκδηλώσεις.

Πάρα τις επιτυχίες του και τη γεμάτη συγκινήσεις και έρωτες ζωή, επιστρέφει στην Ελλάδα ως συνταξιούχος, λόγω της αγιάτρευτης νοσταλγίας του για την πατρίδα και των ερωτικών του απογοητεύσεων, όπου όμως βιώνει ευχάριστες εκπλήξεις, αλλά και δυσάρεστες και τραγικές καταστάσεις.

Παράλληλα με τη δράση και τα συναισθήματα των προσώπων του μυθιστορήματος, περιγράφονται εκτενώς και δραματικά γεγονότα της νεότερης και πρόσφατης ιστορίας στην Ελλάδα και τον κόσμο (Κατοχή, Εμφύλιος, Πέτρινα χρόνια, μετανάστευση, Κυπριακό, δολοφονία Κένεντυ, Βιετνάμ, μεταπολίτευση κ.ά.).

[…] Η ζωή είναι πιο γλυκιά όταν είναι απλή, σκεφτόταν ο Γιώργος, συγκρίνοντας την τωρινή του κατάσταση µε την περίπλοκη και ταραγµένη πρότερη ζωή του στην Αµερική. Όχι γιατί και τότε δεν είχε συγκινήσεις και στιγµές µεγάλης ευτυχίας, είτε µε τους εφήµερους έρωτες, είτε µε τις επιτυχίες του στο επιστηµονικό πεδίο και το κυνήγι της ανάδειξης και της δόξας. Πιστεύει όµως ότι τώρα, στο τελευταίο µεγάλο κεφάλαιο της ζωής του, ανακάλυψε το βαθύτερο νόηµα της ζωής γιατί µέσω της οικογένειας ικανοποιεί την προαιώνια ανάγκη της συνέχειας του εαυτού του µέσα στο χρόνο χάρις στους απογόνους του που αποτελούν και δικό του δηµιούργηµα. Ολοκληρώθηκε, έστω και αργά, και θα είναι ευτυχισµένος µε τον εαυτό του και τον µικρόκοσµό του που γι’ αυτόν είναι απέραντος. Κι αυτό είναι η υπέρτατη ουσία που υπερβαίνει τις θρησκείες και όλα τα πολιτικά και οικονοµικά συστήµατα. Άλλωστε, η πρόσφατη κατάρρευση των σοσιαλιστικών χωρών απέδειξε ότι κανένα πολιτικό και κοινωνικό σύστηµα δεν εγγυάται την ευτυχία. […]

[…] «Είναι σαν να είµαστε εγκλωβισµένοι µέσα σ’ έναν θαλαµωτό, τεράστιο, τάφο στις διαστάσεις της δαντικής Κόλασης, είπε ο Νίκος. Λες, αυτός να είναι ο κόσµος, γιε µου; Ο πατέρας µου χτυπήθηκε από το φονικό δηλητηριώδες βέλος του κερδώου Ερµή, που στην ουσία κυβερνά την ανθρώπινη κοινωνία. Η µάνα µου από τον αόρατο ιό που κατασκεύασε η παντοδύναµη φύση. Δεν υπάρχει ελευθερία, δεν υπάρχει ευτυχία. Αυτή είναι η πραγµατικότητα του κόσµου. Ένας απέραντος σκοτεινός κατάµαυρος τάφος. Μέσα σ’ αυτόν, δυστυχώς, θα ζεις, γιε µου. Μαζί µε τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες σου».

«Όµως εγώ, πατέρα, δεν συµφωνώ µαζί σου. Ο κόσµος δεν είναι κατάµαυρος, κοίτα εκεί, στη δύση, την άσπρη λουρίδα. Είναι η ρωγµή δια­φυγής για τους τολµηρούς. Ο κόσµος δεν είναι πάντα µαύρος ή έστω ασπρόµαυρος, όπως τούτη την ώρα. Εγώ θα πορευτώ αναζητώντας τα χρώµατα της Ίριδας, τον πολύχρωµο κόσµο, όπως έπραξαν ο παππούς µου και η γιαγιά µου!» […]

Τα Κυριότερα Έργα του:

 
Libertι et expression ιsthθtique denus l' art byzantin, διδ. Διατριβή, Λυών 1972.
Συγκινησιακό, Λογικό, Διανοητικό, 1979.
Βυζαντινή προεικονοκλαστική και γερμανική προκαρολική τέχνη, 1989.
Κατάλογος χαρακτικών ελληνικού ενδιαφέροντος στο Germanisches Nationalmuseum Νυρεμβέργης, 1987.
Η διακόσμηση των ελληνικών χειρογράφων στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Νυρεμβέργης, 1985.
Η εικαστική ζωή και η αισθητική παιδεία στην Αθήνα του 19ου αιώνα, 1990.
Η μουσική ζωή στην Αθήνα το 19ο αιώνα, 1992.
Ο διάλογος για τη βυζαντινή τέχνη στην Ελλάδα το 19ο αιώνα και η αποκατάστασή της, 1992.
Οι απόψεις των Τριών Ιεραρχών για την τέχνη, 1996.
Ο Γιαννιώτης ζωγράφος Πέτρος Γεωργιάδης, 1999.
Το πρόβλημα της ελευθερίας στη Βυζαντινή τέχνη (η διδ. διατριβή μεταφρασμένη από το συγγραφέα και αναθεωρημένη) 2002.
Οι ναοί των Ελλήνων μεταναστών, 2005.
Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός στην ελληνική τέχνη, 2006.