Περιλαμβάνει:

Θεατρικότητα και αντιθεατρικότητα,

δραματικό και μελοδραματικό ύφος,

κινηματογραφικό ύφος, θρίαμβοι και αποθεώσεις,

σύγχρονα εικαστικοθεατρικά δρώμενα.

Η περίπτωση της νεοελληνικής τέχνης.

1. Το θεατρικό ύφος στις εικαστικές τέχνες

2. Ο Ντιντερό για το θεατρικό ύφος

3. Η θεατρικότητα στις επί μέρους τεχνοτροπίες (αρχαιοελληνική
και ρωμαϊκή θεατρικότητα, μεσαιωνική τέχνη, Κουατροτσέντο
και Αναγέννηση, Μανιερισμός, Μπαρόκ, Ροκοκό, ηθογραφική
ζωγραφική, τέχνη Κάτω Χωρών, Κλασικισμός – Νεοκλασικισμός,
Ρομαντισμός, Ιστορικισμός, Ακαδημαϊκός ρεαλισμός, Ρωσικός
ρεαλισμός του 19ου αιώνα, Ιμπρεσιονισμός, Εξπρεσιονισμός,
Σοσιαλιστικός ρεαλισμός, η τέχνη του 20ού αιώνα, σκηνογραφική
ζωγραφική και θεατρικότητα)

4. Η θεατρικότητα στην ελληνική τέχνη

5. Καλλιτέχνες και έργα

6. Εικόνες

7. Βιβλιογραφία

Τα θρησκευτικά θέματα μπαρόκ έχουν μεν δραματικότητα και πάθος,
αλλά αυτά τα χαρακτηριστικά δεν έχουν την ένταση των έργων του μα-
νιερισμού, ούτε της βενετσιάνικης τέχνης του 18ου αιώνα, η οποία εν πάση
περιπτώσει ανήκει στο ροκοκό. Το μανιερίστικο ύφος, ωστόσο, εν μέρει και
το αναγεννησιακό, χρησιμοποιείται στην απόδοση των Αποθεώσεων και
των Θριάμβων, που αντλούν θέματα από τη μυθολογία και την ιστορία και
μπορούμε να το παρατηρήσουμε στα έργα κορυφαίων ζωγράφων όπως ο
Ρούμπενς και ο Τζιορντάνο. Ο τρόπος παράστασης μυθολογικών και θρη-
σκευτικών θεμάτων προαναγγέλλει το θριαμβικό και θεατρικότατο ροκοκό.
Εντούτοις, σαφέστερη και πειστικότερη θεατρικότητα έχουν τα ηθογραφικά
θέματα, που ολοένα και περισότερο χρησιμοποιούνται στις Κάτω Χώρες και
τη Γερμανία62.

Τα Κυριότερα Έργα του:

 
Libertι et expression ιsthθtique denus l' art byzantin, διδ. Διατριβή, Λυών 1972.
Συγκινησιακό, Λογικό, Διανοητικό, 1979.
Βυζαντινή προεικονοκλαστική και γερμανική προκαρολική τέχνη, 1989.
Κατάλογος χαρακτικών ελληνικού ενδιαφέροντος στο Germanisches Nationalmuseum Νυρεμβέργης, 1987.
Η διακόσμηση των ελληνικών χειρογράφων στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Νυρεμβέργης, 1985.
Η εικαστική ζωή και η αισθητική παιδεία στην Αθήνα του 19ου αιώνα, 1990.
Η μουσική ζωή στην Αθήνα το 19ο αιώνα, 1992.
Ο διάλογος για τη βυζαντινή τέχνη στην Ελλάδα το 19ο αιώνα και η αποκατάστασή της, 1992.
Οι απόψεις των Τριών Ιεραρχών για την τέχνη, 1996.
Ο Γιαννιώτης ζωγράφος Πέτρος Γεωργιάδης, 1999.
Το πρόβλημα της ελευθερίας στη Βυζαντινή τέχνη (η διδ. διατριβή μεταφρασμένη από το συγγραφέα και αναθεωρημένη) 2002.
Οι ναοί των Ελλήνων μεταναστών, 2005.
Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός στην ελληνική τέχνη, 2006.