Ο Βόλφγκανγκ Μπόρχερτ (Wolfgang Borchert) δεν είναι ολότελα άγνωστος στο ελληνικό κοινό. H πρώτη σοβαρή παρουσίασή του έγινε σ’ ένα ειδικό τεύχος του περιοδικού «Το Θέατρο» και με το ανέβασμα του μοναδικού θεατρικού έργου του «Έξω απ’ την πόρτα» από πρωτοποριακό θίασο της πρωτεύουσας τη δεκαετία του 1960. Είναι σημαντικό το ότι ιδιαίτερη απήχηση είχε το έργο του –το πεζογραφικό και το ποιητικό– στη Γερμανία όπου από το 1947 μέχρι και τις μέρες μας επανεκδόθηκε πολλές φορές, ενώ ανθολογίες του σύντομου, άλλωστε, έργου του κυκλοφόρησαν στις κυριότερες γλώσσες σ’ όλο τον κόσμο.

Ο Βόλφγκανγκ Μπόρχερτ, πέρα από την ποιότητά του ως πεζογράφου και ευαίσθητου λυρικού ποιητή, είναι ένα σύμβολο αντίστασης στην πιο βάρβαρη βία που έζησε η ανθρωπότητα κατά τον 20ό αιώνα κι αυτή η ιδιότητα τού προσδίδει μια αμείωτη επικαιρότητα. Είναι από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις συγγραφέα, όπου τα οδυνηρά βιώματά του ταυτίζονται τόσο πολύ με την πραγματικότητα. Το έργο του δεν είναι μόνον η εκ βαθέων απελπισμένη κραυγή μιας εύθραυστης και κατακερματισμένης ύπαρξης, αλλά και ένα αμείλικτο κατηγορώ μιας ολόκληρης γενιάς σφαγιασμένης στο βωμό μιας ασύλληπτης παραφροσύνης και, συνεπώς, αποτελεί και ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο.

Γεννημένος στο Αμβούργο το 1921, τον στέλνουν εικοσάχρονο στο ρωσικό μέτωπο, όπου τραυματίζεται. Όμως το χειρότερο ήταν η κατάσχεση από τη λογοκρισία της αλληλογραφίας του, στην οποία είχε την τόλμη να εκφράζει τα αντιχιτλερικά και αντιπολεμικά συναισθήματά του. Η καταδίκη του εις θάνατον από το στρατοδικείο δεν εκτελείται λόγω της σοβαρής κατάστασης της υγείας του, για την οποία παίρνει χάρη. Όμως το αντιφασιστικό μένος του δεν τον αφήνει να ησυχάσει κι ως το τέλος του πολέμου τη ζωή του θα τη μοιράσει στο μέτωπο και τη φυλακή.

Πέθανε στη Βασιλεία το 1947, μόλις είκοσι έξι χρονών.

ΤΟΝ ΜΑΗ, ΤΟΝ ΜΑΗ ΛΑΛΕΙ Ο ΚΟΥΚΟΣ

[…]

Μα ο κούκος, ο κούκος το Μάη; Ποιος ανάμεσά μας αντέχει στις πνιγερές μαγιάτικες νύχτες, στα μαγιάτικα μεσημέρια, την τρελή του, νωθρή, εκνευριστική κραυγή; Ποιος από μας έχει συνηθίσει τον Μάη με τον κούκο του, ποιο κορίτσι, ποιος άντρας; Κάθε χρόνο, κάθε νύχτα αυτός ο κούκος, ο κούκος του Μάη, ο μαγιάτικος κούκος, εξαγριώνει τα κορίτσια με την αχόρταγη ανάσα και τους άντρες τους ηλίθιους.

[…]

ΤΟΤΕ ΜΕΝΕΙ ΜΟΝΑΧΑ ΕΝΑ

Eσύ, άντρα στη μηχανή κι άντρα στο εργαστήριο. Όταν αύριο σε διατάξουν να μη φτιάχνεις υδροσωλήνες και χύτρες, αλλά χαλύβδινα κράνη και πολυβόλα, τότε μονάχα ένα μένει:

                           Πες Όχι!

Εσύ, κοπέλα στο κατάστημα και κοπέλα στο γραφείο. Όταν αύριο σε διατάξουν να γεμίζεις οβίδες και να μοντάρεις τηλεσκόπια για όπλα ακροβολιστών, τότε μονάχα ένα μένει:

                           Πες Όχι!

Εσύ, εργοστασιάρχη. Όταν αύριο σε διατάξουν να πωλείς αντί για πούδρα και κακό μπαρούτι, τότε μονάχα ένα μένει:

                           Πες Όχι!

Εσύ, ερευνητή στο χημικό εργαστήριο. Όταν αύριο σε διατάξουν να εφεύρεις έναν καινούργιο θάνατο για την παλιά ζωή, τότε μονάχα ένα μένει:

                           Πες Όχι!

Εσύ, ποιητή στην κάμαρά σου. Όταν αύριο σε διατάξουν να μη τραγουδήσεις τραγούδια της αγάπης αλλά τραγούδια του μίσους, τότε μονάχα ένα μένει:

                           Πες Όχι!

[…]

Εσύ, μητέρα στη Νορμανδία και μητέρα στην Ουκρανία, εσύ, μητέρα στον Άγιο Φραγκίσκο και το Λονδίνο, εσύ, στον Κίτρινο Ποταμό και τον Μισσισιπή, εσύ, μητέρα στη Νάπολη και το Αμβούργο, το Κάιρο και το Όσλο, μητέρες σ’ όλες τις ηπείρους, μητέρες του κόσμου, όταν αύριο σας διατάξουν να γεννήσετε παιδιά, αδελφές για στρατιωτικά νοσοκομεία και καινούργιους στρατιώτες για καινούργιες μάχες, μητέρες του κόσμου, τότε μονάχα ένα μένει:

                           Πέστε ΟΧΙ! Μητέρες, πέστε ΟΧΙ!

[…]

Τα Κυριότερα Έργα του:

 
Libertι et expression ιsthθtique denus l' art byzantin, διδ. Διατριβή, Λυών 1972.
Συγκινησιακό, Λογικό, Διανοητικό, 1979.
Βυζαντινή προεικονοκλαστική και γερμανική προκαρολική τέχνη, 1989.
Κατάλογος χαρακτικών ελληνικού ενδιαφέροντος στο Germanisches Nationalmuseum Νυρεμβέργης, 1987.
Η διακόσμηση των ελληνικών χειρογράφων στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Νυρεμβέργης, 1985.
Η εικαστική ζωή και η αισθητική παιδεία στην Αθήνα του 19ου αιώνα, 1990.
Η μουσική ζωή στην Αθήνα το 19ο αιώνα, 1992.
Ο διάλογος για τη βυζαντινή τέχνη στην Ελλάδα το 19ο αιώνα και η αποκατάστασή της, 1992.
Οι απόψεις των Τριών Ιεραρχών για την τέχνη, 1996.
Ο Γιαννιώτης ζωγράφος Πέτρος Γεωργιάδης, 1999.
Το πρόβλημα της ελευθερίας στη Βυζαντινή τέχνη (η διδ. διατριβή μεταφρασμένη από το συγγραφέα και αναθεωρημένη) 2002.
Οι ναοί των Ελλήνων μεταναστών, 2005.
Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός στην ελληνική τέχνη, 2006.