Μια μέρα στο Νοσοκομείο Θ.
Μια μέρα με χιόνι, στο Νοσοκομείο Θ.
Μια μέρα σαν αυτή του Ιβάν Ντενίσοβιτς τον Σολζενίτσιν. Μια μέρα λευκή. Ένα νοσοκομείο μέσα στον κάμπο, όπου οι άρρωστοι και οι πονεμένοι καταφεύγουν ζητώντας θεραπεία και παρηγοριά και συγχρόνως ένα εργοτάξιο με τους «πάνω» και τους «κάτω», τους διευθυντές και τους βοηθούς, τις νοσοκόμες και τις μαγείρισσες, σαν σε θίασο κουρδισμένο με πολλή δουλειά και πολύ κέφι για ζωή.

Μια ιστορία μισή – Μια αλήθεια ολόκληρη – Μια επανάληψη
Είναι οι ιστορίες που διηγείται ο μικρασιάτης πρόσφυγας Ταξι­άρ­χης Φωκιανός στο γιο του Κωνσταντίνο, από τον... τάφο.
Ιστορίες μισές, αλλά αλήθειες ολόκληρες, που δεν πρόφτασε να του τις διηγηθεί ζώντας, τις περιπέτειές του και τους καη­μούς, αλλά και τις ενοχές και τα λάθη του, που δεν είναι μόνο δικά του, αλλά και όλων των συγκατοίκων του... στο χώμα.

Η «χρυσή» νεολαία
Η «νεολαία» μιας σχολικής φωτογραφίας του 1946...
Το Σχολείο. Η πλατεία. Τα διαλείμματα. Τα συσσίτια της Ούνρα. Τα κουνούτα και ο κουνουτογιατρός. Το θέατρο στο σχο­λείο. Χαιρετισμοί και Μεγάλη Εβδομάδα. Τα πανηγύρια. Δρα­γάτες στ' αμπέλια. Κατσικοβοσκοί. Ο βάλτος και τα του­βλοκάμινα. Η «νεολαία» αυτή της Κατοχής και του Εμφυλίου, που αναζητάει δουλειά, να χρησιμοποιήσει τα χέρια της και ονειρεύεται να αλλάξει τον κόσμο.

“Μια Μέρα στο Νοσοκομείο Θ.”

Μια ιστορία μισή – Μια αλήθεια ολόκληρη – Μια επανάληψη

Η “Χρυσή” Νεολαία

Οι πρωινές αδελφές φρέσκιες-φρέσκιες περιφέ-
ρουν τους δίσκους της νοσηλείας στους θαλάμους.
Αυτή είναι η πιο δύσκολη ώρα για τους αρρώστους,
ενέσεις στα πισινά, βογγητά, κλύσματα και τέτοια,
απαίσια πράματα.

Τα καπάκια στα μεταλλικά και γυάλινα σκεύη,
στην “Αλλαγή”, κάνουν ένα θριαμβευτικό πρωινό
θόρυβο, ενώ αντίθετα, οι ξενυχτισμένοι συγγενείς
που σκουντουφλάνε στους διαδρόμους, έχουν τα
χάλια τους.

Σε λίγο, κοντά στις οχτώ, θα έρθουν απ’ έξω με κόκ-
κινες μύτες, χουχουλιάζοντας και τρίβοντας τις φού-
χτες, οι δυο μαίες, ο Χρήστος ο αρχινοσοκόμος του
χειρουργικού, και το προσωπικό της γραμματείας.
Αυτοί είναι του “δεύτερο σμήνος”, όπως άκουσα
να λέει ο γιατρός της εφημερίας μια φορά. Το έγρα-
φε η “Ιατροδικαστική” τους μου εξήγησε που διά-
βαζε στο πανεπιστήμιο, για τα έντομα που πάνε με
τη σειρά στα πτώματα, πρώτο, δεύτερο. τρίτο, μέχρι
έβδομο, λέει, άκου μυστήρια πράματα…

     Ο Μιχάλης Π. Δελησάββας γεννήθηκε στη Ν. Μάκρη Αττικής. Έβγαλε το Γυμνάσιο Μαραθώνα και φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Είναι γιατρός (παιδίατρος) διδάκτωρ της Ιατρικής του Παν/μίου Αθηνών.

   Έχει εκδώσει τις Ποιητικές Συλλογές: «Βήματα και Ανάσες», εκδ. Διογένης 1983, «Κατόψεις», εκδ. Διογένης 1985, «Εσωτερική Μετανάστευση», εκδ. Διογένης 1989. Διηγήματα: «Άνθρωποι δικοί μας», εκδ. Διογένης 1984, «Σε άλλους Παράλληλους», εκδ. Διογένης 1986 και «Η Αντιγόνη του Μαραθώνα», εκδ. Διογένης 1991. Επίσης τα «Τρία Παραμύθια», εκδ. Διογένης 1987 και τα «Λαογραφικά Μάκρης και Λιβισίου Λυκίας Μ. Ασίας», 1988, κ.ά.

   Από το 1987 είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών.