Κάποιοι νέοι ονειρεύονται έναν κόσμο όμορφο. Οι πεινασμένοι λύκοι, όπως πάντα, ορμούν στην ομορφιά και τα νιάτα του κόσμου. Βάφουν τα δρεπάνια τους με αίμα. Αχόρταγοι δρόμισαν γι' αλλού. Αιώνιοι θεριστές ονείρων.

Ο διάβολος φέρνει τον όλεθρο, το αίμα ρέει σαν ποτάμι. Έκκληση για βοήθεια. Αγιάτρευτες οι πληγές της στον απάνω κόσμο. Φέρνουν τρέλα. Την αντιπαλεύει όμως. Σαν τον Διγενή στα μαρμαρένια αλώνια, παλεύει με τα άγρια θηρία του σκοταδιού. Οι απάνθρωπες συμπεριφορές πνίγουν τη φωνή της. Σιωπά, αλλά μέσα στην ήρεμη δύναμή της. Ο χάρος ορμά και θανατώνει νέους. Αυτή είναι η χαρά του. Κι ύστερα πάλι από την αρχή. Τα νεκροπούλια άρπαξαν το σπλάχνο της και η κραυγή της έφτασε ως τα σύννεφα. Η μάνα νίκησε τον χάρο. Τις πληγές της, όμως, έκανε σκαλοπάτια, ανέβηκε στον ουρανό, αντίκρισε τον γιο της να πετάει στα άσπρα σύννεφα. Έκανε τον πόνο της νύχια αετού και ξέσκισε τον στρατό του χάρου.

Καλεί τον αιθεροβάμονα ποιητή να την πάρει στο κονάκι του και να μην την αφήσει να πέσει στη γη, γιατί θα την φάνε οι άνθρωποι. Βγάζει κραυγή πόνου, πνίγεται στο δάκρυ, σέρνεται σαν κουτσό σκυλί. Της φτάνει ένα ξεροκόμματο και μία κούπα νερό, για να γίνει ένα με τη θάλασσα και τον ήλιο.

Παλεύει με τον χάρο, αλλά τη στερνή ώρα τον φοβήθηκε. Το κοινωνικό κύτταρό της όμως νικά. Καταριέται τους πλουτοκράτες, τους προειδοποιεί ότι ο κόσμος θα γυρίσει ανάποδα. Κλαίει για τον ξένο, που νιώθει ξένος μες στους ξένους. Δεν βλέπει ανθρώπους, αλλά κρέας σε μορφή ανθρώπου… Επιτέλους, είδε έναν άνθρωπο και η καρδιά της χορεύει απ' τη χαρά και την αγάπη. Στην αγωνία της ρωτά τον ουρανό αν υπάρχει σωτηρία. Αλλά ο ουρανός δεν απαντά. Ψέγει σκληρά τους δούλους των πλουτοκρατών. Αυτοί φταίνε για τη μαύρη ζωή μας. Προσκυνούν τ' αφέντη τ' αχαμνά, ως ότου νάβγει η ψυχή τους. Αλλά έχει προειδοποιήσει: ο κόσμος θα γυρίσει ανάποδα…

Πάλεψε με τα βουνά, ένα βουνό, θεριό ανίκητο, τη νίκησε. Δεν παύει να έχει όνειρα, αλλά τα όνειρά της μοιάζουν σαπιοκάραβα στη μέση του πελάγου. Θα την φάει το σαπιοκάραβο μαζί με τα όνειρά της. Τελειώνοντας, κλείνει τους λογαριασμούς της με τους σοφούς του κόσμου. Πίστεψε στα λόγια τους, τα έκανε πράξη, έγινε αρνί, την κατασπάραξαν όμως. Κατάλαβε πως αυτή είναι η μοίρα του αρνιού.

Δημήτρης Γρηγορόπουλος

Πρόλογος της Νέλλης Χανιά

Εισαγωγή της Χρυσάνθης Κακουλίδου

ΘΕΡΙΣΤΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

ΑΓΕΡΟΣΤΡΟΒΙΛΙΖΕΣΑΙ

ΔΙΑΒΟΛΟΣ

ΛΑΘΡΑΙΑ

ΘΕΡΙΣΤΕΣ ΑΝΕΜΩΝ

ΣΕ ΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΣΤΡΑΓΓΙΞΑΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ

29 ΝΟΕΜΒΡΗ

ΝΕΚΡΟΠΟΥΛΙΑ

ΠΥΡΚΑΓΙΑ

ΠΟΝΟΣ

ΧΟΡΟΣ

ΧΑΡΟΚΑΜΕΝΗ ΜΑΝΑ

ΚΟΝΑΚΙ

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΗΔΕΙΑ

ΚΡΑΥΓΗ

ΕΛΕΟΣ - ΕΛΕΟΣ 

ΚΟΥΡΝΙΑΧΤΟΣ ΑΛΑΓΙΑΣΤΟΣ

Η ΓΗ ΧΟΡΕΥΕ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ

ΠΑΡΑΣΙΤΑ

ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ Τ’ ΑΝΗΦΟΡΙ

ΣΑΛΕΜΕΝΟΣ ΝΟΥΣ

ΞΕΝΟΣ

ΜΗ ΡΩΤΑΣ

ΞΑΦΝΙΚΑ

ΓΙΑΤΡΕ

ΠΕΡΙ-ΠΑΤΩΝΤΑΣ

ΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΗΦΟΡΟ

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ ΠΟΙΗΤΗ

ΧΑΡΟΣ

ΔΟΥΛΕ

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;…

ΞΕΝΟΣ ΚΙ ΑΠΟΞΕΝΟΣ

ΠΥΡΗΝΙΚΟΣ ΟΛΕΘΡΟΣ

ΑΠΑΓΚΙΟ

ΟΛΟΜΑΥΡΑ ΤΡΟΧΑΛΙΑ

ΑΙΜΑ

ΣΑΠΙΟΚΑΡΑΒΟ

ΛΙΟΓΕΡΜΑ

ΑΣΤΡΑΠΕΣ

ΘΥΜΟΣ

ΣΕΒΑΣΤΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ, ΣΕΜΝΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ

 

 

ΘΕΡΙΣΤΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

 

Κάπου εκεί

πέρα, σαπέρα

κάποια παιδιά

μες τ’ αποσπερού

αποσπερόπλεκαν

όνειρα.

 

Απά ο ουρανός

τάφεγγε

με το φως των αστεριών.

 

Και ούλα τα όνειρα

αγεροχόρευαν

στην αυλή του φεγγαριού

και απά στο ξεφάντωμα

των ονειροχορευτών

ξέσπασαν αστραπόβροντα.

 

Κι απά στ’ αστραπόβροντα

όρμησαν πεινασμένοι λύκοι

θεριστές ονείρων

τα δρεπάνια βάφτηκαν κόκκινα

με των παιδιών το αίμα.

 

Κι ύστερα δρόμισαν γι’ αλλού

οι θεριστές ονείρων.

 

Η Ξένη Μητσοβασίλη γεννήθηκε στον Παρακάλαμο Ιωαννίνων. Μετα­νά­στευσε στην Αθήνα μαζί με την οι­κο­γένειά της στα δώδεκά της χρόνια. Εργάστηκε ως νοση­­λεύ­τρια σε δημό­σια νοσοκομεία.

Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τον λαϊκό μας πολιτισμό και το δημοτικό μας τραγούδι. Το πρώτο της έργο Κόκ­κινο Στάχυ είναι γραμμένο με το αί­μα της ψυχής της και αναφέρεται στον σακατεμένο μετεμφυλιακό κόσμο της υπαίθρου.

Με τα βιβλία της "Φεγγάρια στο Χώ­μα και Μαύρα Πουλιά", κλείνει η τρι­λογία του Νεοελληνικού Δρά­μα­τος από τον εμφύλιο έως το Πολυ­τεχνείο.

Στο βιβλίο της "Τιμωρία Δίχως Έγ­κλη­μα", τα φυσικά στοιχεία υποστα­σιο­ποι­ούνται και συνενώνονται με τα βά­σανα του σύγχρονου κοινωνι­κού ανθρώπου. 

Στο βιβλίο της "Τριγμός Ψυχής", πα­ρου­σιάζει το πώς ο άνθρωπος βιώ­νει την απελπισία της παρακμής. 

Στο βιβλίο "Κραυγή", αφύσικος πόνος, αγιάτρευτος απαγκιασμένος πάνω στην αφύσικη κραυγή.

Στο βιβλίο "Θ΄ ανταμωθούμε", η συγ­γρα­φέας μέσα και από τον ποιητικό της λόγο, παλεύει και προσπαθεί ν' αντέξει το παράλογο του λογικού και του λογικού το παράλογο.

Στο βιβλίο "Κραυγές & Ψίθυροι" αναρω­τιέ­ται πόσες αντοχές έχει ο άνθρω­πος; Παραπατεί, πέφτει, σηκώνεται κι ανηφορίζει.

Στο βιβλίο "Παιδιά στο φρύδι του γκρε­μού", βιώνει πόνο, αγωνία, θλί­ψη για το αύριο... Και το αύριο; 

Στο βιβλίο "Η θλίψη σου μυρίζει για­σε­μί", δρόμος γεμάτος γιασεμί...

Η τελευταία της ποιητική συλλογή έχει τίτλο "Βράχος ασμίλευτος".