Τα δύο ιστορικά αφηγήματα που θα διαβάσετε, τοποθετούνται χρονικά στην εποχή του Αγώνα των Ελλήνων για λευτεριά και ανεξαρτησία. Μέσα από τις σελίδες τους ξεπηδούν εικόνες από τις ηρωικές εποχές του Σουλίου, από τη λεβέντικη άμυνα των Ρουμελιωτών στο Χάνι της Γραβιάς και από τις ταραγμένες μέρες της διακυβέρνησης του Ιωάννη Καποδίστρια που οδήγησαν στη δραματική δολοφονία του.

Στο βιβλίο, επίσης, σκιαγραφούνται θαρραλέες γυναικείες μορφές που αποτυπώνουν τη σημαντική και ουσιαστική προσφορά της γυναίκας στην Απελευθέρωση του Έθνους.

"Τα ξημερώματα της 8ης Μαΐου 1821, ο οπλαρ-
χηγός Οδυσσέας Ανδρούτσος (Αντρούτσος) και
μαζί του 120 Έλληνες πατριώτες, κλείστηκαν
σε ένα φτωχικό Χάνι, στη Γραβιά Φωκίδας, με
σκοπό να εμποδίσουν 8000 τουρκαλαβανούς
στρατιώτες υπό τον Ομέρ Βρυώνη, να φτάσουν
στα Σάλωνα και από εκεί να περάσουν στην
ξεσηκωμένη Πελοπόννησο. Μαζί τους πολέμησε
και ο νοικοκύρης που είχε το Χάνι και οι δύο
παραγιοί του.
Ο Ομέρ Βρυώνης υπέστη τραγική ήττα, με-
τρώντας 300 νεκρούς και 800 τραυματίες. Από
τους Έλληνες, σκοτώθηκαν 6 άτομα.
Μετά το τέλος της μάχης, ο Ανδρούτσος κα-
τάφερε να περάσει τους πολεμιστές του ανάμε-
σα από τις γραμμές των Τούρκων και να τους
οδηγήσει ασφαλώς μακριά από την εμπόλεμη
περιοχή."

ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΠΕΖΗΣΕ

[…]

«Δέχεστε;»

Είχε προηγηθεί ο λόγος της.

«Οι άντρες μας» τους είχε πει, «πάει, χάθηκαν, τους έφαγαν οι αληπασάδες. Είμαστε μόνες μας εδώ μαζί με τα ανήλικα και σε λίγο ο οχτρός θα πλακώσει. Δεν έχουμε πολλή ώρα να σκεφτούμε. Πρέπει να το αποφασίσουμε τώρα».

Τόνισε την τελευταία λέξη.

Τώρα.

«Αν μείνουμε εδώ, σε λίγο θα μας πιάσουν και φαντάζεστε τι μας περιμένει… Τα μαρτύρια θα είναι το λιγότερο. Το χειρότερο θα είναι η ντροπή. Θα μας εξανδραποδίσουν. Θα μας γδύσουν και με τη βία θα μας κάνουν τα απερίγραπτα. Σε μας και τα μικρά μας. Γιατί ούτε αυτά θα τα λυπηθούν… Μην ξεγελιέστε αδελφές μου. Νεκρές και γυμνές θα μας πετάξουν, να μας κοιτούν όλα τα ανόσια μάτια και να μας τρώνε τα σκυλιά. Μας κυνηγούν. Είναι ξοπίσω μας. Και μπροστά μας είναι τούτος ο γκρεμός. Αποφασίστε. Ο οχτρός ή ο γκρεμός;»

Με αλαφιασμένες ανάσες χάιδευαν οι μανάδες τα παιδικά κεφάλια. Χάιδεψε και η Μέλπω το μονάκριβό της που είχε κρυφτεί κάτω από τα ρούχα της και συνέχισε:

«Δεν έχουμε άλλη λύση. Πρέπει να πέσουμε. Πρώτα θα ρίξουμε τα παιδιά και μετά θα ακολουθήσουμε εμείς…»

Πνιχτές από τρόμο ακούστηκαν οι φωνές των μεγαλύτερων παιδιών. Αντρειεύτηκε η καπετάνισσα και απευθύνθηκε σε όλες, κοιτώντας τις μία μία.

«Δέχεστε;» […]

Ο ΠΑΡΑΓΙΟΣ

[…]

Οι δυο τους περπατούσαν αργά στο χωματένιο μονοπάτι, με βήματα κουρασμένα και βαριά, καθώς ο μεσημεριανός ήλιος τούς χτύπαγε κατακούτελα. Ο νεα­ρός άντρας, φανερά ταλαιπωρημένος, προσπαθούσε να κάνει κουράγιο.

Η κοπέλα, λίγο πιο πίσω, κυριολεκτικά σερνόταν. Ήταν ντυμένη με μια σκουρόχρωμη φορεσιά που κυλιόταν στα χώματα. Έμοιαζε να μην είναι δική της, της περίσσευε από παντού. Το μαντήλι στο κεφάλι της έσταζε ιδρώτα. Ανάσαινε με δυσκολία και η φωνή της μόλις έβγαινε από τα λαχανιασμένα της στήθια.

«Φώτη, διψάω».

«Κάνε υπομονή, Μαργιώ μου, όπου να ’ναι φτάνουμε. Έτσι δείχνουν τα σημάδια. Είναι ακριβώς όπως τα περιέγραψε ο καπετάν Δυσσέας. Λίγο ακόμα…»

Γύρισε λίγα βήματα προς τα πίσω, αγκάλιασε το μικροσκοπικό της σώμα και τη βοήθησε να προχωρήσει. […]

Η Άννα Φιλιώτου είναι γιατρός, διδάκτωρ και καθηγήτρια Αιματολογίας στο Πανε­πι­στήμιο Αθηνών. 

Ο πατέρας της καταγόταν από τη Ζάκυν­θο και η μητέρα της από το Ρέθυμνο.
Η Άννα έζησε τα παιδικά της χρόνια στο Ρέθυμνο όπου οι γονείς της υπηρετούσαν ως καθηγητές μέσης εκπαίδευσης. Άν­θρω­ποι με πλατιά μόρφωση, της μετέ­δω­σαν την αγάπη τους για τα γράμματα και τις τέχνες. 
Σπούδασε Ιατρική στο Εθνικό και Καπο­δι­στριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, έλαβε την ειδικότητα της Αιματολογίας και ακο­λούθησε ακαδημαϊκή σταδιοδρομία. 
Ως μέλος της πανεπιστημιακής κοινό­τη­τας, υπηρέτησε και δίδαξε στη Β΄ Παθο­λο­γική Κλινική Πανεπιστημίου Αθηνών (Ιπ­ποκράτειο Νοσοκομείο), όπου για πολ­λά χρόνια είχε την ευθύνη του Πανεπι­στη­­μιακού Αιματολογικού εργαστηρίου, της Μονάδας Ειδικών Λοιμώξεων-AIDS και τελικά ανέλαβε τη διεύθυνση της Κλι­νι­κής. 

Έχει πλούσιο κοινωνικό έργο, με συμμε­τοχή σε διεθνείς ανθρωπιστικές αποστο­λές.

Μετά τη συνταξιοδότησή της ασχολή­θη­κε με τη συγγραφή διαφόρων λογοτεχνι­κών έργων, για ορισμένα από τα οποία έχει λάβει τιμητικές διακρίσεις. Είναι τα­κτι­κό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογο­τεχνών.
Είναι μητέρα δύο παιδιών, του Σαμ Κα­λα­χώρα που είναι μηχανικός ηλεκτρο­νι­κών υπολογιστών και της Δανάης Καλα­χώ­ρα που είναι φιλόλογος και κατα­ξιω­μένη ηθοποιός.

Έργα της ιδίας:
«Δια μέσου Άνοιξης», ποιητική συλλογή (εκδ. Λεξίτυπον, 2012)
«Τα κείμενα μιας Ρεθύμνιας», οικογε­νεια­κό λεύκωμα (εκδ. Μέλισσα, 2014)
«Ένα πιάνο στην παράγκα», μυθιστό­ρη­μα (εκδ. Λεξίτυπον, 2015)
«Δια μέσου απείρου», ποιητική περι­πλά­νηση (εκδ. Λεξίτυπον, 2016)
«Σπύρος και Δανάη Φιλιώτη. Δύο θάλασ­σες που σμίγουν», βιογραφικό αφήγημα (εκδ. Μέλισσα, 2017)
«Το ξίφος του Αγαμέμνονα», θεατρικό έργο με μορφή αρχαίας τραγωδίας (εκδ. Λεξίτυπον, 2018)
«Το εργαστήριο της οδού Πανόρμου», μυ­θι­στόρημα (εκδ. Βεργίνα, 2019)
«Ο νόνος ήταν καλός μαθητής», νεανική νουβέλα (εκδ. Λεξίτυπον, 2020)