Ο Γρηγόρης είναι ένα παιδί που μεγαλώνει υπό συνθή­κες ακραίας φτώχειας σε έναν καταυλισμό τής μετα­πο­λεμικής Αθήνας. Προικισμένος με ξεχωριστές πνευ­ματικές ικανότητες, ανακαλύπτει τη μουσική και ορα­μα­τίζεται να σταδιοδρομήσει ως σολίστας του πιάνου.

Αρχι­κά στην Αθήνα και αργότερα στο Λονδίνο, παρακο­λου­θούμε την πορεία του, τις αγωνίες του και τα όνειρά του ταυτόχρονα με κοινωνικές καταστάσεις και ιστορικά γε­γο­νότα που σημάδεψαν την εποχή και τον τόπο μας.
Αξίες και έννοιες όπως η μητρική αγάπη, ο δεσμός με το δάσκαλο, η ευγνωμοσύνη, η φιλία, ο έρωτας, ο θάνατος και η πατρίδα, αποτυπώνονται με ξεχωριστή συγκίνηση μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου.

…Για θυμήσου την ημέρα που φέραμε το πιάνο σε εκείνο το… σπί­τι. Όλος ο κόσμος γέλαγε. Μας θεωρούσε τρελούς, του­λά­χι­στον εμένα. Ένα πιάνο σε μια παράγκα! Στην καλύβα του καραγ­κιό­ζη! Με συγχωρείς μάνα. Δεν ειρωνεύομαι. Εγώ εκείνη τη ζωή την αγάπησα. Την έζησα. Τώρα που έχω βγει λίγο παρά έξω την έχω εκτιμήσει. Επικρατεί τόσο ψέμα, τόση υποκρισία. Οι άνθρω­ποι δεν είμαστε ο εαυτός μας. Ε, λοιπόν εκείνα τα χρόνια, μέσα στις καλύβες μας, με τη φτώχεια μας, την πείνα μας και την ξυπολησιά μας υπήρξαμε αληθινοί…

Η Άννα Φιλιώτου είναι γιατρός, διδάκτωρ και καθηγήτρια Αιματολογίας στο Πανε­πι­στήμιο Αθηνών. 

Ο πατέρας της καταγόταν από τη Ζάκυν­θο και η μητέρα της από το Ρέθυμνο.
Η Άννα έζησε τα παιδικά της χρόνια στο Ρέθυμνο όπου οι γονείς της υπηρετούσαν ως καθηγητές μέσης εκπαίδευσης. Άν­θρω­ποι με πλατιά μόρφωση, της μετέ­δω­σαν την αγάπη τους για τα γράμματα και τις τέχνες. 
Σπούδασε Ιατρική στο Εθνικό και Καπο­δι­στριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, έλαβε την ειδικότητα της Αιματολογίας και ακο­λούθησε ακαδημαϊκή σταδιοδρομία. 
Ως μέλος της πανεπιστημιακής κοινό­τη­τας, υπηρέτησε και δίδαξε στη Β΄ Παθο­λο­γική Κλινική Πανεπιστημίου Αθηνών (Ιπ­ποκράτειο Νοσοκομείο), όπου για πολ­λά χρόνια είχε την ευθύνη του Πανεπι­στη­­μιακού Αιματολογικού εργαστηρίου, της Μονάδας Ειδικών Λοιμώξεων-AIDS και τελικά ανέλαβε τη διεύθυνση της Κλι­νι­κής. 

Έχει πλούσιο κοινωνικό έργο, με συμμε­τοχή σε διεθνείς ανθρωπιστικές αποστο­λές.

Μετά τη συνταξιοδότησή της ασχολή­θη­κε με τη συγγραφή διαφόρων λογοτεχνι­κών έργων, για ορισμένα από τα οποία έχει λάβει τιμητικές διακρίσεις. Είναι τα­κτι­κό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογο­τεχνών.
Είναι μητέρα δύο παιδιών, του Σαμ Κα­λα­χώρα που είναι μηχανικός ηλεκτρο­νι­κών υπολογιστών και της Δανάης Καλα­χώ­ρα που είναι φιλόλογος και κατα­ξιω­μένη ηθοποιός.

Έργα της ιδίας:
«Δια μέσου Άνοιξης», ποιητική συλλογή (εκδ. Λεξίτυπον, 2012)
«Τα κείμενα μιας Ρεθύμνιας», οικογε­νεια­κό λεύκωμα (εκδ. Μέλισσα, 2014)
«Ένα πιάνο στην παράγκα», μυθιστό­ρη­μα (εκδ. Λεξίτυπον, 2015)
«Δια μέσου απείρου», ποιητική περι­πλά­νηση (εκδ. Λεξίτυπον, 2016)
«Σπύρος και Δανάη Φιλιώτη. Δύο θάλασ­σες που σμίγουν», βιογραφικό αφήγημα (εκδ. Μέλισσα, 2017)
«Το ξίφος του Αγαμέμνονα», θεατρικό έργο με μορφή αρχαίας τραγωδίας (εκδ. Λεξίτυπον, 2018)
«Το εργαστήριο της οδού Πανόρμου», μυ­θι­στόρημα (εκδ. Βεργίνα, 2019)
«Ο νόνος ήταν καλός μαθητής», νεανική νουβέλα (εκδ. Λεξίτυπον, 2020)