Λίγα Λόγια

     Το δειλινό έφευγε σιγά-σιγά και ο χρυσαφένιος δίσκος του ήλιου είχε αρχίσει να χρωματίζει τη θάλασσα που χρυσογιάλιζε μέσα στο φόντο του γαλάζιου. Ο 45χρονος συγγραφέας Φάνης Δερίτης κοίταζε σιωπηλός από το κατάστρωμα του πλοίου τους ταξιδιώτες που πηγαινοέρχονταν στην προκυμαία του λιμανιού του Πειραιά. Σε λίγο το πλοίο ξεκίνησε με προορισμό τη Σύρο.
     Ο ήλιος χανόταν πίσω από το θαλασσόφρυδο όταν το πλοίο είχε βγει για τα καλά από το λιμάνι του Πειραιά, αφήνοντας πίσω του τα απόνερα, ενώ μερικοί γλάροι τσιμπολογούσαν με τα ράμφη τους το αφρόκυμα. Ο Δερίτης έστρεψε το βλέμμα του αριστερά και άρχισε να αγναντεύει την απεραντοσύνη του πελάγου μέσα στο βαθύ ουρανόχρωμα. Εκείνη τη στιγμή είδε να πλησιάζει προς το μέρος του μια νεαρή όμορφη κοπέλα. Εκείνος κάρφωσε τα μάτια του πάνω της, γιατί του φάνηκε κάπως γνωστή σαν φυσιογνωμία. Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν. Κοιτάχτηκαν για δυο-τρία δευτερόλεπτα, ώσπου εκείνη αμήχανα έστρεψε το βλέμμα της και πάλι προς τη θάλασσα ενώ αυτός μονολογούσε μέσα του ταραγμένος: «Ω Θεέ μου, πόσο μοιάζει με την Εύα!».
     Μετά από λίγο ο Φάνης Δερίτης είχε βυθιστεί σε μια νοερή περιπλάνηση, με δρασκελίσματα της σκέψης του σε αναμνήσεις από το παρελθόν. Τότε που ήταν νέος, ασυμβίβαστος, εκρηκτικός. Τότε που οραματιζόταν έναν καλύτερο κόσμο.
     Ένιωσε να ανασκαλεύεται η μνήμη του, να φτερουγίζουν μπροστά του οι μέρες εκείνης της μακρινής εποχής και να πλημμυρίζει ξαφνικά ο νους του από πρόσωπα, τόπους, περιστατικά. Από αναμνήσεις αξέχαστες για όλη την κατοπινή ζωή του. Αναμνήσεις από παλιές εποχές, που συνέβησαν γεγονότα τα οποία είχαν στιγματίσει τη ζωή του. Αναμνήσεις από γεγονότα που, κατά διαβολική σύμπτωση, είχαν συμβεί κάποια καλοκαίρια. Κάποια σημαδιακά καλοκαίρια.

     Ένα βιβλίο στο οποίο κυριαρχεί η ευαισθησία, η νοσταλγία, η συγκίνηση, η τρυφερότητα των αισθημάτων, μέσα σε μια ατμόσφαιρα άλλοτε ερωτική, ρομαντική και μαγευτική κι άλλοτε σκληρή, οδυνηρή και τραγική.
Ένα βιβλίο στο οποίο η χαρά διαδέχεται τη λύπη, ο έρωτας την απογοήτευση, το όνειρο την πραγματικότητα, η διάψευση τη δικαίωση, η ζωή το θάνατο. Και που, μέσα απ' όλα αυτά, έρχονται στο φως αλήθειες, μηνύματα, διαπιστώσεις. Ένα βιβλίο που προσφέρει στους αναγνώστες απόλαυση, αλλά και αφορμή για περισυλλογή και συνειδητοποίηση της αποστολής του ανθρώπου στη ζωή.

Ο Νίκος Ζώρης γεννήθηκε το 1955 στο Αγρίνιο και μεγάλωσε στην Ηλιούπολη Αττικής. Είναι πτυχιούχος του Νομικού Τμήματος της Νομικής Σχολής Αθηνών και πτυχιούχος του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Είναι έγγαμος και έχει δύο γιούς.

Άσκησε το επάγγελμα του τραπεζικού επί 35ετία και κατά την τελευταία 25ετία διετέλεσε διευθυντικό στέλεχος διαφόρων ιδιωτικών Τραπεζών.

Από πολύ νέος είχε αρχίσει να δείχνει την κλίση στη λογοτεχνία, στη μουσική, στο θέατρο και στον αθλητισμό, δραστηριότητες με τις οποίες καταπιάστηκε από τότε ενεργά και με πάθος.

Έχει εκδώσει 14 λογοτεχνικά βιβλία (ποίηση και πεζογραφία).

Λογοτεχνικά έργα του έχουν βραβευθεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς.

Το 1982 δημιούργησε το επταμελές ερασιτεχνικό μουσικό συγκρότημα ελληνικής λαϊκής & δημοτικής μουσικής «Ζόρικη Κομπανία», στην οποία έπαιξεως μουσικός επί μία δεκαετία. Τα τελευταία χρόνια συμμετέχει σε διάφορα συγκροτήματα ελληνικής λαϊκής μουσικής.

Από το 1987 ασχολείται με την ερασιτεχνική θεατρική δημιουργία. Ως ηθοποιός ή/και σκηνοθέτης έχει λάβει μέρος στο ανέβασμα πολλών θεατρικών έργων με διάφορους θεατρικούς θιάσους. Θεατρικά του έργα παίζονται από διάφορες θεατρικές ομάδες.

Στα νεανικά του χρόνια έπαιξε ποδόσφαιρο σε διάφορες ερασιτεχνικές ομάδες τηςΑθήνας, καθώς και στις ποδοσφαιρικές ομάδες των Τραπεζών στις οποίεςεργαζόταν.

Κατά καιρούς διοργανώνει και συμμετέχει σε διάφορες καλλιτεχνικές και κοινωνικές εκδηλώσεις οι οποίες, κατά γενική ομολογία, σημειώνουν μεγάλη επιτυχία.