Σε μια κοντινή μελλοντική εποχή, η Μαρίλια μαζί με μια ομάδα από φίλους, ακολου­θούντες μια μηδενιστική μόδα της εποχής, αποφασίζουν να εγκαταλείψουν το σύγχρονο πολιτισμό που είχε γίνει περίπλοκος και κου­ραστικός και να φύγουν μακριά σε έρημα μέρη να ζήσουν μια φυσική ζωή χωρίς την τεχνολογία.

Ο Στέφανος, που είναι ερωτευμένος με τη Μαρίλια, έχει προσκολληθεί στην ομάδα τους. Το γεγονός ότι αποτελεί μέλος κάποιας «αδελφότητας» κι ότι πήγε μαζί τους με ειδικές εντολές από την ηγεσία της, ούτε η Μαρίλια το γνωρίζει. Του είπαν ότι η παρουσία του ανάμεσα στους ερημίτες, εξυ­πηρετεί τα σχέδιά τους, χωρίς να του εξηγήσουν τι ζητούσαν απ' αυτόν. Σε λίγο καιρό διαπιστώνει ότι καθήκον του ήταν να οργανώσει και να κατευ­θύνει την κοινωνία των «ερημιτών», ώστε να μπορεί αυτή να επιβιώνει σε συνθήκες προϊ­στορικής εποχής.

Στα δεκαοκτώ χρόνια της πρωτόγονης ζωής τους στο ερημονήσι συμβαί­νουν πολλά... Γεννιούνται παιδιά και δημιουργείται μια νέα κοινωνία κάτω από συνθήκες πρωτόγονες.
Μια μέρα, οι ερημίτες νοιώθουν τη γη να τρέμει κάτω απ' τα πόδια τους. Πληροφο­ρούνται από τον Στέφανο –που διατηρούσε κρυφά επαφή μέσω της τηλεπικοινωνιακής «κάσκας» με την «αδελφότητα»–, ότι οι «πολιτι­σμένοι» άρχισαν τον πυρηνικό τους πόλεμο. Ο Στέφανος δίνει εντολές στους ανθρώπους του οικισμού του να κλειστούν όλοι στη σπηλιά που είχαν προετοιμάσει (κατόπιν υποδείξεως της «αδελφότητας») κι είχαν απο­θηκεύσει τρόφιμα που μπορούσαν να διατηρηθούν. Έπειτα, σφραγίζουν τις εξόδους να προφυλαχθουν από τη ραδιενέργεια…

Σε λίγες μέρες ένα σκάφος προσγειώνεται στο χωριό τους. Μέσα ήταν δύο επι­ζήσαντες τιτλούχοι αρχηγοί της «Αδελφότητας». Τότε, οι ερημίτες πλη­ροφορούνται από αυτούς ότι ο πυρηνικός πόλεμος έχει εξαφανίσει τη ζωή απ' τον πλανήτη. Οι μόνοι επιζήσαντες ήταν οι ερημίτες και ότι το νησί τους ήταν οργανωμένο εξαρχής από τη «Τετρακτύ» σαν κιβωτός επιβίωσης του ανθρώπινου γένους. Απ' αυτούς και τα παιδιά τους θα ξανα­γεννιόταν μια νέα ανθρώπινη κοινωνία που θα ακολουθούσε άλλο δρόμο, αυτόν που θα οδηγήσει τους ανθρώπους στην ιδανική Πυθαγόρεια Πολιτεία…Οι Ερημίτες Και Η Κιβωτός Του Υπερβόρειου Απόλλωνα

Ο Νικίας Λειβαδάς έδειξε την μεγάλη του αγάπη για την ζωγραφική από τα μαθητικά του χρόνια. Στο Παγκύπριο Γυμνάσιο όπου φοίτησε είχε σαν καθηγητή τέχνης τον Α. Διαμαντή τον διακεκριμένο ζωγράφο της Κύπρου που βλέποντας το ενδιαφέρον και την κλίση προς την ζωγραφική του μαθητή του προθυμοποιήθηκε να τον διδάξει σε ιδιαίτερα μαθήματα.

Κατά την διάρκεια των σπουδών του στην Αγγλία ο Ν.Λ. παρακολουθούσε συστηματικά εκθέσεις στις πινακοθήκες και έγινε τακτικός επισκέπτης της Τειτ Γκάλερυ. Αργότερα και κατά τη διάρκεια της έντονης επαγγελματικής του δραστηριότητας συνεχίζει να ασκείται στο σχέδιο και το χρώμα, και να παρακολουθεί εκθέσεις. Στις χώρες που επισκέπτεται κυρίαρχο ενδιαφέρον του είναι οι επισκέψεις σε μουσεία και πινακοθήκες για να ενημερώνεται για τις νέες τάσεις της ζωγραφικής. Διαβάζει βιβλία τέχνης, μελετά πίνακες, ασκείται αντιγράφοντας μεγάλους ζωγράφους κάθε εποχής και σ’ αυτά αφιερώνει τον περισσότερο χρόνο του.

Δεν έχει φοιτήσει συστηματικά σε σχολή τέχνης έχει όμως δεχτεί κατά καιρούς μαθήματα από ζωγράφους, κι έκανε επίμονες ασκήσεις σχεδιάζοντας πρόσωπα ανθρώπινα σώματα νεκρές φύσεις και την φύση γύρω του.

Από το 1990 αφιερώνει όλες του τις ελεύθερες ώρες ζωγραφίζοντας αλλά και συγγράφοντας.

Το 1993 παρουσίασε στο «Σπίτι της Κύπρου» στην Αθήνα την πρώτη ατομική του έκθεση, την ενότητα «Πίσω από το ορατό» που ήταν εμπνευσμένη από εικόνες μικροσκοπικές αόρατες με γυμνό οφθαλμό.

Δυο χρόνια αργότερα παρουσίασε στην Αθήνα την ενότητα «Βυζαντινή αγιογραφία μια πρόταση», πάλι στο «Σπίτι της Κύπρου».

Ακολούθησε μια τρίτη έκθεση στην Σπάρτη στο Λύκειο Ελληνίδων με τον ίδιο τίτλο αλλά με περισσότερα έργα. Το 1998 εκθέτει στην αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» στην Λευκωσία την ενότητα «Υπέρβαση». Το 2003 παρουσιάζει στην Αθήνα σε ατομική έκθεση με τίτλο «Το τοπίο» έργα που ζωγράφισε τα δέκα τελευταία χρόνια.

Έλαβε μέρος και σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις.» Έχει ζωγραφίσει κυρίως με ακρυλικά σε μουσαμά και σε ειδικά επεξεργασμένο χαρτί. Πρόσφατα ασχολήθηκε με ζωγραφική στον υπολογιστή. Τα έργα αυτά τα θεωρεί και τα ονομάζει «σχέδια».