Λίγα Λόγια    

      Ο Σωκράτης γεννήθηκε το 470 π.Χ., στην Αθήνα στο δήμο της Αλωπεκής, από εύπορη οικογένεια. Ήταν γιός της μαίας Φαιναρέτης και του μαρμαρογλύπτη Σωφρονίσκου. Τα νεανικά του χρόνια τα πέρασε εργαζόμενος με τον πατέρα του στο μαρμαράδικο και πιθανότατα μερικά μάρμαρα της Ακρόπολης να είχαν περάσει από τα χέρια του αφού ο πατέρας του υπήρξε ένας από τους εργολάβους που έκτισαν τον Παρθενώνα.
     Ασχολήθηκε αρχικά με τις φυσικές επιστήμες, μετά όμως ακολούθησε το δικό του δρόμο και αφιέρωσε τη ζωή του στον άνθρωπο να βελτιώσει τον εσωτερικό του κόσμο. Δίδασκε όπου έβρισκε. Ακροατές είχε σε όλη την Αθήνα και ποτέ δεν έπαιρνε αμοιβή, ούτε από τους πλουσίους. Σύντομα μαζεύτηκαν γύρω του τα παιδιά των αριστοκρατικών οικογενειών και έγιναν οι μόνιμοι μαθητές του.

     Συνήθιζε να λέει ότι είχε ένα δαιμόνιο που τον καθοδηγούσε και ήταν συνέχεια μαζί του για να τον αποτρέπει από κάτι που επρόκειτο να κάνει, ενώ ουδέποτε τον προέτρεπε.
     Πολλές φορές συγκρούστηκε με τους σοφιστές και άλλους φιλοσόφους και έγινε διάσημος στην Αθήνα σαν ο πιο σοφός. Τελικά, καταδικάστηκε σε θάνατο από την πολιτεία με την κατηγορία ότι εισάγει καινά δαιμόνια καταργώντας τους παλιούς θεούς και διαφθείρει τους νέους με τη διδασκαλία του.
     Οι φίλοι του αγωνίστηκαν να τον πείσουν να δραπετεύσει από τη φυλακή για να σωθεί, εκείνος όμως αρνήθηκε να το πράξει. Προτίμησε να πειθαρχήσει στους νόμους της πατρίδας του και να καταπιεί το κώνιον.    Ήταν τότε εβδομήντα χρόνων.

Κριτική του Σαράντου Καργάκου.

«Βιβλιοδρόμιο».   

Εφημερίς «Απόφαση» 11.10.2003

Ο Νικίας Λειβαδάς είναι ένα πολύπλευρο ταλέντο, διακεκριμένος ιατρός και παράλληλα επιτυχημένος ζωγράφος ο οποίος ανανεώνει  μορφικά την αγιογραφική  μας παράδοση  αλλά και δόκιμος συγγραφέας.

Είχα άλλοτε την ευκαιρία να μιλήσω  και για την ζωγραφική του  και για την αφηγηματική χάρη του  όπως αυτή αποτυπώθηκε  στην επιτυχημένη βιογραφία του Αλέξανδρου  που είναι ιδωμένη  από τη σκοπιά του ράφτη  του  από ένα πρόσωπο δηλαδή  που βλέπει κάθε μεγαλειότητα γυμνή.

Τούτος ο Σωκράτης του Λειβαδά  είναι ιδωμένος από τη σκοπιά  ενός φίλου που είναι απελπισμένος  επειδή δεν μπορεί να βοηθήσει  το Σωκράτη στις τελευταίες του στιγμές.  Μεσω του φίλου αυτού  υπό μορφή εξομολογητικού χρονικού δίνεται το curriculumvitae του Σωκράτη, συμβάντα της ζωής  του που μας είναι γνωστά από τον Πλάτωνα τον Ξενοφώντα και άλλους συγγραφείς  αλλ’αναπλασμένα με τρόπο, πια, αφηγηματικό  από ένα φανταστικό φίλο  του Σωκράτη τον Αριστόδημο.

Το τελευταίο μέρος παραπέμπει  στον «Κρίτωνα». Ως γνωστόν, ο Σωκράτης ζήτησε  να μη θαφτεί  με τιμές, μόνο να γίνει μια οφειλόμενη  θυσία πετεινού στον Ασκληπιό. Και ακόμα να μη ονομάζουν το άψυχο σώμα του, Σωκράτη. Γιατί Σωκράτης ήταν το πνεύμα του. Ο αφηγητής κλείνει  λέγοντας: «Συγχώρεσε με Σωκράτη που θα σε παρακούσω , είπα, και έσκυψα και τον φίλησα». (σελ. 202).

Είναι αλήθεια πως ο Σωκράτης δεν έγραψε  τίποτα. Κι’ομως δεν υπάρχει  φιλόσοφος  που να έχουν γραφτεί  γι αυτόν τόσα πολλά όσα γράφτηκαν  και εξακολουθούν να γράφονται για τον Σωκράτη. Ο Νικίας Λειβαδάς προσθέτει  κι’αυτός στην εργογραφία για τον Σωκράτη το δικό του -όχι ασήμαντο- λιθαράκι.

Ο Νικίας Λειβαδάς έδειξε την μεγάλη του αγάπη για την ζωγραφική από τα μαθητικά του χρόνια. Στο Παγκύπριο Γυμνάσιο όπου φοίτησε είχε σαν καθηγητή τέχνης τον Α. Διαμαντή τον διακεκριμένο ζωγράφο της Κύπρου που βλέποντας το ενδιαφέρον και την κλίση προς την ζωγραφική του μαθητή του προθυμοποιήθηκε να τον διδάξει σε ιδιαίτερα μαθήματα.

Κατά την διάρκεια των σπουδών του στην Αγγλία ο Ν.Λ. παρακολουθούσε συστηματικά εκθέσεις στις πινακοθήκες και έγινε τακτικός επισκέπτης της Τειτ Γκάλερυ. Αργότερα και κατά τη διάρκεια της έντονης επαγγελματικής του δραστηριότητας συνεχίζει να ασκείται στο σχέδιο και το χρώμα, και να παρακολουθεί εκθέσεις. Στις χώρες που επισκέπτεται κυρίαρχο ενδιαφέρον του είναι οι επισκέψεις σε μουσεία και πινακοθήκες για να ενημερώνεται για τις νέες τάσεις της ζωγραφικής. Διαβάζει βιβλία τέχνης, μελετά πίνακες, ασκείται αντιγράφοντας μεγάλους ζωγράφους κάθε εποχής και σ’ αυτά αφιερώνει τον περισσότερο χρόνο του.

Δεν έχει φοιτήσει συστηματικά σε σχολή τέχνης έχει όμως δεχτεί κατά καιρούς μαθήματα από ζωγράφους, κι έκανε επίμονες ασκήσεις σχεδιάζοντας πρόσωπα ανθρώπινα σώματα νεκρές φύσεις και την φύση γύρω του.

Από το 1990 αφιερώνει όλες του τις ελεύθερες ώρες ζωγραφίζοντας αλλά και συγγράφοντας.

Το 1993 παρουσίασε στο «Σπίτι της Κύπρου» στην Αθήνα την πρώτη ατομική του έκθεση, την ενότητα «Πίσω από το ορατό» που ήταν εμπνευσμένη από εικόνες μικροσκοπικές αόρατες με γυμνό οφθαλμό.

Δυο χρόνια αργότερα παρουσίασε στην Αθήνα την ενότητα «Βυζαντινή αγιογραφία μια πρόταση», πάλι στο «Σπίτι της Κύπρου».

Ακολούθησε μια τρίτη έκθεση στην Σπάρτη στο Λύκειο Ελληνίδων με τον ίδιο τίτλο αλλά με περισσότερα έργα. Το 1998 εκθέτει στην αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» στην Λευκωσία την ενότητα «Υπέρβαση». Το 2003 παρουσιάζει στην Αθήνα σε ατομική έκθεση με τίτλο «Το τοπίο» έργα που ζωγράφισε τα δέκα τελευταία χρόνια.

Έλαβε μέρος και σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις.» Έχει ζωγραφίσει κυρίως με ακρυλικά σε μουσαμά και σε ειδικά επεξεργασμένο χαρτί. Πρόσφατα ασχολήθηκε με ζωγραφική στον υπολογιστή. Τα έργα αυτά τα θεωρεί και τα ονομάζει «σχέδια».