Με την αφήγησή του στο οδοιπορικό αυτό, ο Αχιλλέας Τσουράκης καλύπτει με γλαφυρό αλλά και ποιητικό λόγο τρία θεωρητικά σκέλη του Άθω, ή του περιβολιού της Παναγιάς, όπως χαρακτηριστικά το έχουν βαφτίσει στη μακραίωνή του Ιστορία θεωρητικό, ιστορικό και γεωλογικό.

Το πρώτο σκέλος (θεολογικό), καλύπτει απόλυτα το προσκύνημα, γιατί θα το καταστήσει κοινωνό με το βαθύτερο νόημα της προσήλωσης στα κείμενα της Ορθόδοξης πίστης, της ευλάβειας και της αέναης προσοχής που ως ένα βαθμό τον οδηγεί στην απόλυτη ταύτιση με το θείο.

Στο δεύτερο σκέλος (ιστορικό), θα τον φέρει σε άμεση επαφή με τη συνέχεια μιας εποχής, της ελληνορωμαϊκής (Βυζαντινής), όπου τα κτίσματα (κάστρα, ναοί, μοναστήρια), εξακολουθούν να υπάρχουν ζωντανεύοντάς την, αφήνοντας τον επισκέπτη έκπληκτο μπροστά στη μεγαλοσύνη τους.

 Στο τρίτο σκέλος (γεωλογικό), θα τον φέρει σε επαφή με το θάμβος της Αθωνικής φύσης, που απαλλαγμένο από τη βοσκή, θα του αποκαλυφτεί μια μοναδικής ομορφιάς βλάστηση, αλλά και με τα ποικίλα πετρώματα που το καταξιώνουν σαν μια ξεχωριστή πηγή του τόπου μας όμως μένει ανεκμετάλλευτη.

Ο Αχιλλέας Τσουράκης, με το οδοιπορικό αυτό και περπατώντας 6-7 ώρες για δεκαπέντε μέρες, κατάφερε να ζωντανέψει με τον καλύτερο τρόπο (και με κίνδυνο της ζωής του), το αγιορείτικο τοπίο.

Οι συζητήσεις με τους ιερομόναχους, και κυρίως με τον Πατέρα Τιμόθεο, κάλυψαν τραγικές ιστορικές, αλλά και ιερές στιγμές του παρελθόντος αλλά και συγκαιρινές, αποκαλύπτοντας αλήθειες που πλουτίζουν τον αναγνώστη.

Καθισμένοι στο χαγιάτι της μονής απολαμβάναμε το φεγγάρι που καθρεφτιζόταν στα νερά του Σιγγιτικού κόλπου. Στην απέναντι ακτή φάνηκαν κάποιες αστραπές που κάρφωναν τη Σιθωνία. Ήμασταν και οι τρεις αμίλητοι για ώρα.

–Όπου να ’ναι θα βρέξει και στη δική μας χερσόνησο, είπε κάποιος καλόγερος που καθόταν παρέκει.

Είχε πιάσει μια μικρή νοτιαδούρα και λίγο μετά ένα μπουρίνι ήρθε να ταράξει το μπαλκόνι. Κι ενώ τα νερά της θάλασσας ζάρωναν κάτω απ’ τις ακτίνες του φεγγαριού ένας υδροστρόβιλος άρχισε να σηκώνεται γύρω στα πεντακόσια μέτρα από την παραλία της μονής που σηκώθηκε φτάνοντας στο ύψος του μπαλκονιού που βρισκόμασταν και μας τρόμαξε λες και ήθελε να μας συμπαρασύρει μαζί του στο βυθό, ενώ ο αέρας που φυσούσε μας ράντιζε λούζοντάς μας με την υγρασία του. Στη στιγμή ένα αστραπόβροντο βούλιαξε στο νερό μέσα σε μια φωτεινή πανδαισία ενώ άρχισε να βρέχει ασταμάτητα. Δεν ξέρω αν έφταιγε η υγρασία αλλά άρχισαν να πονάνε οι αρθρώσεις μου κι ένιωθα άβολα. Ευτυχώς ο Νίκος είχε μαζί του τις ζακέτες μας και έριξε μια πάνω μου χωρίς να του πω τίποτα και μ’ έφερε στα ίσα. Τον ευχαρίστησα και χουχουλιάστηκα στην πάνινη καρέκλα ηδονικά. Το φεγγάρι είχε χαθεί μέσα στα σύννεφα αλλά η βροχή καθώς έπεφτε στη θάλασσα δημιουργούσε μια μαγική εικόνα. Είχαμε περάσει μια θλιβερή μέρα μέσα σε κλάματα και προσευχές και τώρα βρισκόμασταν σε βαθιά σιωπή ακούγοντας τη βροχή που ’πεφτε στον τσίγκο του χαγιατιού λες και συνομιλούσαμε μαζί της με μυστική συμφωνία. Θυμήθηκα το πρώτο μας βράδυ στο Βατοπέδι με τη βροχή και τον πατέρα Ιωσήφ κι άθελά μου έσπασα τη σιωπή ρωτώντας τον Ευλογημένο για τον πρεσβύτη ιερομόναχο της πρώτης νύχτας στον Άθω.

Ο Αχιλλέας Τσουράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1934 και από το 1949 μπήκε στη βιοπάλη. Σπούδασε για τρία χρόνια οικονομικές επιστήμες, αλλά δεν ολοκλήρωσε, γιατί παρακολουθούσε δημοσιογραφία και θέατρο όπου και αρίστευσε. Δίδαξε αυτοσχεδιασμό και υποκριτική για είκοσι χρόνια στη δραματική σχολή του Βασίλη Ρίτσου και είχε μαθητές για τρία χρόνια τους σκηνοθέτες: Σωτήρη Χατζάκη, Θανάση Θεολόγη, Ντίνο Σπυρόπουλο, Μιχάλη Άνθη και άλλους πρωταγωνιστές του θεάτρου.

Έπαιξε στο Θέατρο Τέχνης στο Πει­ρα­ματικό, Θέατρο Αθηνών με τον Μυ­ράτ για δύο περιόδους και με το Ζων­τανό Θέατρο όπου και παίχθηκαν δυο μονόπρακτά του στις αρχές της δεκα­ετίας του 1970.

Έχει συνεργαστεί με το ραδιόφωνο όπου και διασκεύασε Πλούταρχο, Μω­ρα­­ϊτίδη, Καρκαβίτσα και άλλους.

Το 1973 παρουσιάστηκε στην κρατι­κή τηλεόραση για δεκατρία ημίωρα το ιστορικό θεατρικό του Οι Πατέρες της Λευτεριάς. Είναι βραβευμένος από τον «Καλοκαιρίνειο» διαγωνισμό για το έρ­γο του Τηλέμαχος και από το θεσμό «Δημήτρια» για το έργο Στάση του Νίκα.

Έχει πάρει κρατική διάκριση για το έργο του Οι Φιλικοί κι έχει εκδώσει πάνω από είκοσι βιβλία (ποίηση, διηγή­ματα, θέ­ατρο). Έγραψε θεατρική στα περιο­δικά «Σκέψη και Τέχνη» και στο «Έρευ­να». Έχει στο συρτάρι του και άλλα ανέκδοτα θεατρικά.

Έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά έρ­γα του, μερικά από τα οποία είναι: Νέα Πορεία: Η Νουβέλλα, Νέα Σύνορα: Το Παγωτό, Λωτός: Διπλή Γιορτή, Κούρος: Εκδόσεις Τέχνης (Αφιέρωμα): Το Άσυλο.

Έχουν κυκλοφορήσει σε ηλεκτρονική μορ­φή τα βιβλία:

ΟΜΗΡΙΚΑ, Α΄ έκδοση, 2014.

ΟΙΩΝΟΙ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ, Α΄ έκδοση, 2014.

ΟΙΩΝΟΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ, Α΄ έκδο­ση, 2013.

Η ποίησή του δέχτηκε ευνοϊκές κρι­τι­κές σε εφημερίδες και περιοδικά.

Το 2014, ο Αχιλλέας Τσουράκης τι­μή­­­θηκε από την Εταιρία Ελλήνων Λο­γο­τεχνών.