Αχ, αυτή η Γερμανία!
30/3/2018
Κάποτε, ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου είχε πει για τους Τούρκους. Σε ταξίδι μας στην Κων/πολη το 1962 τους είδαμε να κάθονται σε πάρκο του Πέραν και να σκαλίζουν τα δάκτυλα των ποδιών τους. Το θέαμα σιχαμερό. Η βρωμιά τους εμφανής και η οσμή τους αηδιαστική. Τα ’χασε. Κόρη μου, είπε, όπως τους άφησα όταν έφυγα, έτσι τους ξαναβρίσκω. Δεν το περίμενα, μου είπε. Νόμιζα πως με την πάροδο των ετών και των παγκόσμιων εξελίξεων, θα είχαν αλλάξει. Έστω λίγο. Κρίμα, κρίμα.
Ύστερα σιώπησε γι’ αρκετή ώρα, για να συνεχίσει με μεγάλη πίκρα. Μέχρι σήμερα, από τότε που έφυγα, ονειρευόμουν να ξαναγυρίσω εδώ που γεννήθηκα, στην Πόλη. Σήμερα που βρίσκομαι εδώ κι είμαι τόσο συγκινημένος, διαπιστώνω, πως πολύ καλά έκανα και δεν ξαναγύρισα. Απολίτιστοι τότε. Απολίτιστοι σήμερα. Κρίμα παιδί μου, κρίμα. Είπαμε πολλά εκείνη την ημέρα. Τον άφησα να μιλάει, να βγάλει όλη την πίκρα κι όλη την αγάπη του για την τότε παρτίδα του.
Σήμερα που γράφω λίγα λόγια για τη Γερμανία, διαπιστώνω να έχω την ίδια πίκρα, όχι βέβαια για τη βρωμιά των Γερμανών, αλλά για τη βαρβαρότητά τους. Αιματοκύλησαν τον κόσμο δύο φορές τα τελευταία χρόνια. Τα θύματά τους ΕΚΑΤΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ, χώρια οι καταστροφές που προξένησαν σε όλο τον κόσμο. Παρά την τιμωρία που τους επέβαλαν οι νικητές σύμμαχοί μας, που τους απαγόρευσαν να έχουν στρατό, να εξοπλίζονται, αυτοί χώρισαν τη Γερμανία σε δύο κράτη. Ένα καπιταλιστικό κι ένα κομμουνιστικό.
Αυτός ο λαός παρά τα εγκλήματά του σε βάρος των ανθρωπότητας, δεν κάθεται και δεν κάθισε ποτέ ήσυχος και το χειρότερο είναι ότι πολλοί Γερμανοί αμφισβητούν τη γνησιότητα των γεγονότων. Επ’ αυτού έχω προσωπική πείρα, αφού μίλησα με κάποιους Γερμανούς πολίτες. Ίσως κι από ντροπή τ’ αμφισβητούν. Σκοπός τους είναι, και πάντα υπάρχει στο μυαλό τους, η μανία να κυριαρχήσουν στον κόσμο και να επιβάλλουν το δόγμα του Ναζισμού. Κι ενώ η Γερμανία ήταν κατεστραμμένη, σε λίγα χρόνια κατάφεραν να την επανοικοδομήσουν, εξοπλίστηκαν κανονικά και κατάφεραν να ενωθούν σ’ ένα κράτος οι δύο Γερμανίες, το οποίο όπως βλέπουμε κυριαρχεί οικονομικά στην Ευρώπη.
Συγχρόνως όμως με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία ελέγχουν, προσπαθούν να εξουθενώσουν οικονομικά όλα τ’ άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Η Γερμανία γιγαντώνεται με την κρίση στα κράτη και δημιουργεί επίτηδες όλα τα ΜΑΖΙΣΤΙΚΑ κόμματα.
Αν η Γερμανία ενδιαφερόταν για την αληθινή ανάπτυξη της Ευρώπης, δεν θα ήταν τόσο σκληρή με το ΝΟΤΟ, αλλά θα ασκούσε μια πολύ πιο ανθρώπινη οικονομική πολιτική στις ευρωπαϊκές χώρες. Απεύχομαι ύστερα από χρόνια να μην ξανακούσουμε το «Χάιλ Χίτλερ» ή το νεότερο «Χάιλ Μέρκελ».
Απ’ ό,τι είδαμε, η Κύπρος και η Ελλάδα, σαν δύο κανονικές χώρες, οι Γερμανοί τις έφεραν στο χείλος του γκρεμού.
Το παιχνίδι συνεχίζεται ίσως με κάποιον εμφύλιο στην Ουκρανία και τον διαμελισμό της και η ακροδεξιά που φύτεψαν στην αυλή του Πούτιν, πρωτοστάτησε στις ταραχές της Ουκρανίας. Να δούμε τι άλλο θα δούμε. Τουλάχιστον να δούμε την αντίδραση του Πούτιν. Αυτός δεν μας νοιάζει. Δεν είναι χαζός. Το κακό είναι, ότι και σε καιρό κρίσης, τα μεγάλα φαγοπότια γίνονται με τις κρατικές μίζες από τα δημόσια έργα κι από όπου αλλού μπορούν κι ύστερα ζητούν να πληρώσουν τα ελλείμματα ο ψιλικατζής, ο περιπτεράς κι ο συνταξιούχος. Σ’ αυτούς ψάχνουν τη φοροδιαφυγή κι όχι στο δικός του κλέψιμο και στη δική τους ανικανότητα. Οι καταφερτζήδες, που τα τελευταία χρόνια άρπαζαν κυριολεκτικά τα δημόσια και τα δημοτικά έργα, απολάμβαναν τις κρατικές μίζες. Πώς λοιπόν να φτουρήσει ευρώ; γι’ αυτό κι οι Τροϊκανοί τοκογλύφοι μας θέλουν σ’ επιτήρηση ως το 2030.
Τώρα βλέπουμε πως το βαρέλι ποτέ δεν είχε πάτο. Τώρα βλέπουμε πως οι θυσίες των πολιτών πήγαν στράφι και για πολλά χρόνια ακόμη θα είμαστε υποταγμένοι και σκυμμένοι στη γερμανική μπότα. Λένε, συγκεκριμένα η Bruegel και δικαιολογημένα, ότι η Ελλάδα βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση απ’ όλες τις μνημονιακές χώρες, γι’ αυτό και θα χρειαστούμε ένα τρίτο πρόγραμμα στήριξης για να μην χρεοκοπήσουμε.
Η κατάσταση με τους δανειστές και την παρούσα κυβέρνηση των κυρίων Σαμαρά-Βενιζέλου δεν πρόκειται ν’ αλλάξει σε τίποτα το θετικό. Βουλιάζουμε, βουλιάζουμε, βουλιάζουμε.
