Αν υπάρχει έστω και μία απειροελάχιστη πιθανότητα να επέδρασαν θετικά ο κορονοϊός (και ο συνακόλουθός του εγκλεισμός) στη ζωή των ανθρώπων, του κάθε ανθρώπου, αυτή είναι ότι τον βοήθησε να στραφεί στον εσωτερικό εαυτό του, να καταγράψει τις πιθανές εντυπώσεις και σκέψεις του αντίκρυ σ’ ένα τοπίο, μία εικόνα, ένα γεγονός, ένα θέμα, θέματα που μας αφορούν όλους.

Προσωπικά έζησα τα βιώματα αυτά όταν ένιωσα πραγματικά ότι είμαι και εγώ ένα κομμάτι της απέραντης αυτής φύσης, σε μία απόλυτη, ολοκληρωτική ταύτιση. Και ήταν αυτή, φίλε αναγνώστη, μία πρωτόφαντη, μοναδικής αξίας χαρά. Το βιβλίο αυτό είναι έκφραση της χαράς αυτής. Τη μοιράζομαι μαζί σου· ίσως τη νοιώσεις και συ.

Α. Ασωνίτου,

1^η Μαρτίου, 2023

Πρόλογος

Α΄ ΕΝΟΤΗΤΑ: ΔΟΚΙΜΙΑ

Η μαγεία του βουνού

Κυπαρίσσια

Μουσική

Άνοιξη

Χρόνος άχρονος

Γάτες

Θάλασσα

Αναζητώντας τη χαμένη μας ελληνικότητα

Η ελληνική επανάσταση, γεγονός παγκόσμιας σημασίας

Ελληνικό φως

Βιβλίο και τεχνολογία

Διαδίκτυο και πανδημία

Μια ευδία του Νοέμβρη

Γειτονιές

Μια λαγκαδιά του Υμηττού

Η ψυχή του πεύκου

Μιλάμε για το θέατρο

Από το «Νούμερο 31328», στα «Ματωμένα Χώματα»

Β΄ ΕΝΟΤΗΤΑ: ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ

Ο Ρομαίν Ρολάν και η πανανθρώπινη ιδέα

Ο Κώστας Κυριαζής και το Βυζάντιο

Ο Σπύρος Μελάς και το ’21

[…] Η πεζοπορία μας συνεχίζεται. Κάποτε μας βγάζουν τα χωμάτινα μονοπάτια σε κάποιο ξέφωτο. Κι εκεί, ξαφνικά, μπροστά στα μάτια μας τι να δούμε; Σαν ένα θάμα, μια αποκάλυψη πες: μια βαθιά (όχι πολύ) λαγκαδιά στα ανθρώπινα μέτρα, σε προσιτές διαστάσεις, έτσι να κάνεις θα την ανεβοκατέβεις με αφάνταστη ευκολία.

Όμως ας μη γελιόμαστε· στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο απρόσιτη απ’ όσο φαίνεται. Απλά μας ξεγελάει· με το συσταζούμενο άνοιγμά της, τη γελαστή της αγκαλιά, την ήρεμη πλαγιά από πάνω της που τη σημαδεύουν το παλιό φυλάκιο και το μοναστήρι του Άη Γιάννη του Θεολόγου. Μια λεύκα αριστερά, κάτι πλατάνια σ’ ένα μικρό βάθος στα δεξιά, μια μικρούλα καρπερή συκιά πιο πέρα… Και στη μέση μια νυφούλα· ένα δέντρο τερπνό, φουντωμένο, πλουμιστό, μια ολόφωτη χρωματική πανδαισία, μια έκρηξη από κίτρινο και χρυσαφί.

Τι δέντρο να είναι άραγε; Δεν θυμίζει σε τίποτα τα γνωστά μας δέντρα. Ούτε μηλιά, ούτε κορομηλιά· μήπως μυγδαλιά; Δεν μπορεί να πει κανείς με σιγουριά. Μόνο αν κατέβει και κατρακυλήσει κυριολεκτικά μέχρι το βάθος, τότε ίσως μάθει το όνομα της χρυσαφιάς νυφούλας.

Αλλά τι σημασία έχει; Φτάνει που το χρυσαφένιο φύλλωμα λάμπει σαν φθινοπωρινός προβολέας. Φτάνει που φωτίζει την ψυχή μέχρι τα κατάβαθά της και την εξαγνίζει. Φτάνει που η έκσταση τούτης της στιγμής απλώνεται γύρω απόλυτη, μυστηριακή και δυνατή.

Ιερή ανάμνηση μιας φυτικής φωτοχυσίας! Να σε πάρω μαζί μου, να σε ταξιδέψω στα όνειρά μου! Να μη σ’ αφήσω να μου φύγεις, να μου διαλυθείς μέσα στην ισοπεδωτική μονοτονία της καθημερινότητας!

Καθώς περνούν οι ώρες, καταλαγιάζει η ζωή της φύσης. Σιγά-σιγά το φως γίνεται πιο χλωμό, πιο αδύναμο. Μια ηρεμία, μια νοσταλγική γαλήνη απλώνεται παντού έναν γύρο.

Θαυμάζουμε εκστατικά την ατέλειωτη πλαγιά που μοιάζει σαν υποταγμένη στο μελιχρό φως του απομεσήμερου. Σε λίγο το σούρουπο θα ρίξει το διάφανο πέπλο του πάνω στα σύδεντρα, πάνω στα φουντωμένα θάμνα, στα πεύκα και στα κυπαρίσσια. Θα ρίξει την αχνή, διάφανη μαγεία του και θα σκεπάσει προστατευτικά την πλάση. Όλα θα γαληνέψουν· τα λιγοστά μικροζωάκια του βουνού (όσα έχουν απομείνει), τα χαρούμενα λεύτερα πετούμενα, οι βαριές χελώνες, τα κουρασμένα από τη δούλεψή τους μελίσσια, οι πονηρές οχιές, τα φοβισμένα απρόβλεπτα λαγούδια.

Η ζωή του βουνού θα κοιμηθεί, για να ξυπνήσει και πάλι την επόμενη μέρα πιο ζωντανή, πιο αποφασισμένη· να μην νικηθεί, να επικρατήσει ξανά πάνω στο ανθρώπινο χάος και τον ατέλειωτο νοσηρό παραλογισμό που αυτός, ο άνθρωπος, έχει δημιουργήσει ενάντιά της, ενάντια ακόμη και στον ίδιο του τον εαυτό.

Βασίλισσα η πλάση, παντοτινή νικήτρια του κακού θα συγχωρήσει άραγε ποτέ;

Η Αντουανέττα Στέκα Ασωνίτου γεννήθηκε στην Αθήνα και κατοικεί στον Χολαργό από το έτος της γεννήσεώς της. Γράφει τα πρώτα της ποιήματα στην εφηβεία, στα δεκαπέντε της χρόνια. Μετά από τις σπουδές της εργάζεται σαν ξεναγός και παράλληλα γράφει.

Πρωτοεμφανίζεται στον χώρο της ποίησης με τη συλλογή «Αναζητήσεις» (1983). Ακολουθούν: «Πορεία» (1986), «Της φύσης, του έρωτα, της σκέψης» (1991), «Τα παιγνίδια του ήλιου» (1994), «Ημερολόγιο ονείρων» (1997), «Γαλάζιες Αφροδίτες» (1999), «Διάλογοι με την Ελένη» (2001). Το 2003, εκδίδεται από τις εκδόσεις Ιωλκός, το βιβλίο της «Δοκιμιακός Λόγος» ενώ τον Δεκέμβριο του 2000 βραβεύεται με το βραβείο Δοκιμίου στον Λογοτεχνικό διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Το 2005 εκδίδεται από τις εκδόσεις Φιλιππότη, μία συλλογή διηγημάτων της με τίτλο «Μικρές Ιστορίες», ενώ το 2007 κυκλοφορεί ένα δεύτερο βιβλίο με δοκίμια με τον τίτλο «Κείμενα». Τον Σεπτέμβριο του 2010, εκδίδεται η ποιητική συλλογή, «Το ταξίδι της μικρής Αριάδνης».

Υπήρξε συνεργάτης στα περιοδικά «Πνευματική ζωή» και «Γραφή» και διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών για δύο έτη. Στην τελευταία, συνεχίζει να είναι ενεργό μέλος από το 2000.

Επί σειρά ετών, κάνει ομιλίες με θέματα που αφορούν την Ελληνική και Ξένη Λογοτεχνία και την Τέχνη γενικότερα. Τον Ιούνιο του 2016 τιμήθηκε από τον Δήμο Χολαργού για το ποιητικό της έργο, ενώ το 2017 εκδόθηκε από τις εκδόσεις Αστάρτη το βιβλίο δοκιμίων της «Λογοτεχνικά Μονοπάτια».

Κείμενά της δημοσίευσαν πρόσφατα τα λογοτεχνικά περιοδικά «Κοράλλι» και «Νουμάς».