[…] Δεν πρόφτασε να σηκώσει την κούπα και το χέρι τού πατέρα του χτύπησε απάνω στο ξύλο του τραπεζιού.
–Νάτα τα χάλια μας… μίλησε οργισμένος.
Οι άλλοι δύο ξαφνιάστηκαν περιμένοντας ν’ ακούσουν τι ήταν αυτό που είχε διαβάσει και τον έκανε να αγανακτήσει.
–Αυτά έχουμε σήμερα, συνέχισε εκείνος, ορίστε χάλια! Αν είναι δυνατόν να ψηφίζονται τέτοιοι νόμοι! Πρόκειται, λέει, να φέρει η κυβέρνηση νόμο στη Βουλή, σύμφωνα με τον οποίο ένας αμυνόμενος μέσα στο σπίτι του, στο κατάστημά του, στην περιουσία του, αν τραυματίσει ή σκοτώσει τον εισβολέα, τον ληστή, θα δικάζεται και θα καταδικάζεται αν η βλάβη που προξένησε στο «θύμα» είναι δυσανάλογη με τον οπλισμό τού ληστή! Δηλαδή, αν ο ληστής κρατάει μαχαίρι, πρέπει και ο νοικοκύρης να κρατάει, το πολύ, μαχαίρι, όχι πιστόλι!
–Πολλοί νόμοι είναι ακόμα απροσάρμοστοι με τη σημερινή κατάσταση, μίλησε η κυρία Αλεξίου.
–Μα, παιδί μου, σε αναγκάζουν κάποιες φορές να καταδικάζεις έναν αθώο, το καταλαβαίνεις; Και δεν είναι μόνον αυτό, είναι και οι εφημερίδες, που γράφουν αερολογίες μόνο και μόνο για να ευχαριστήσουν την κυβέρνηση ή για να προβληθούν κάποιοι δημοσιογράφοι. Και άντε μετά εσύ να εργαστείς όταν έρχεσαι σε αντίθεση με έναν παράλογο νόμο και με την ανθρωπιά σου. Να μην ξέρεις αν θα πρέπει να ακολουθήσεις το καθήκον σου και να εφαρμόσεις τον νόμο, ό,τι και αν γράφει αυτός, ή να μείνεις άνθρωπος κρίνοντας σύμφωνα με το σωστό και τη συνείδησή σου· και να κινδυνεύεις, έτσι, τη θέση σου και τη σταδιοδρομία σου…
Σταμάτησε, κούνησε με λύπη το κεφάλι, και επανέλαβε:
–Αυτά είναι τα χάλια μας!
–Και δεν μπορείτε να πείτε «Εγώ, αφού κρίνω ότι αυτός ο νόμος είναι άδικος, θα δικάσω κατά συνείδησιν. Δεν μου επιτρέπει η συνείδησή μου να κάνω κάτι που είναι πέρα από κάθε λογική και δεν το κάνω!», ρώτησε ο Δημήτρης.
–Όχι. Οι νόμοι ψηφίζονται στη Βουλή, δημοκρατικά, και πρέπει να εφαρμόζονται από όλους τους πολίτες. Όποιος διαφωνεί με κάποιον, έχει το δικαίωμα να αγωνιστεί για την αλλαγή του ή και την κατάργησή του. Αλλά, μέχρι να γίνει αυτό, πρέπει να υπακούει σε αυτόν. Βλέπεις, έχει και η δημοκρατία κάποια τρωτά σημεία, αλλά, εκτός του ότι αυτά είναι ελάχιστα, έχει και το καλό ότι μπορεί και να τα διορθώσει. Και οι σοφοί πρόγονοί μας είπαν το «Ουδέν καλόν αμιγές κακού»! […]