…Την κοίταζα και θαύμαζα την ομορφιά του προσώπου της, αυτό που πιο πολύ απ’ όλα ερωτεύτηκα. Κι έβλεπα ένα σωρό μικρότατα, σχεδόν αδιόρατα σημάδια, κάποιο ίχνος μιας περασμένης λύπης, ένα ελαφρύ των χειλιών τράβηγμα, μια μικρή ατέλεια στη στιλπνότητα του δέρματος… Και πόσο είχα λατρέψει όλες αυτές τις ατέλειές της, πόσο πιο «ανθρώπινη» είχε γίνει όταν έπαψε να είναι η όμορφη, ψυχρή Αφροδίτη της Μήλου, όταν μπόρεσα ν’ αγγίξω όλ’ αυτά που ήταν δικά της και δε γράφανε «ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ»…

Σφίχτηκε δίπλα μου και τα χείλη της ζήτησαν τα δικά μου. Αγκαλιαστήκαμε.

Αυτή ήταν η τελευταία φορά, το “Κύκνειο Άσμα”, το τέλος. Οι καυτές σταγόνες που πέσανε στο πρόσωπό μου δεν ξέρω αν ήταν δάκρυα ή ιδρώτας. Ούτε καν ξέρω αν ήταν από μένα ή από κείνη. Ό,τι και απ’ όποιον και να ’τανε, με σημάδεψαν. Ένας κύκλος ζωής δύο χρόνων, με αγάπη, έρωτα κι έντονες συγκινήσεις έκλεισε.

Είχαμε και οι δύο κλειστεί στα στεγανά του «Εγώ» και του «Θέλω». Και είναι πολύ δύσκολο να βρεις το κλειδί και ν’ ανοίξεις την κλειδαριά ενός κελιού όταν ο άλλος έχει κλειστεί μόνος του μέσα. Κι εκείνο το κλειδί που βρίσκεται πίσω απ’ την πόρτα, κλειδώνει και τις δικές σου χειροπέδες.

 

[…] Ένα άλλο περιστατικό, που έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου, ήταν μία συζήτηση που άκουσα ανάμεσα στους γονείς μου. Ο πατέρας μου είχε οδηγηθεί σε κάποιο δικαστήριο μαζί με τον Ζάχο Μαρούδη και τον Κώστα Αλευρομύτη, με την κατηγορία ότι συνεργάστηκαν με τους αντάρτες. Άκουσα τον πατέρα μου να λέει στη μητέρα μου ότι αθωώθηκε, διότι είπε στο δικαστήριο ότι πράγματι, όταν έρχονταν οι αντάρτες στο χωριό έκανε τον ταμία τους, αλλά γι’ αυτό τον υποχρέωναν αυτοί, αφού αυτή ήταν και η δουλειά του στο γραφείο. Δεν μπορούσε να τους αρνηθεί, διότι θα κινδύνευε η ζωή του. Και ο Μαρούδης αθωώθηκε. Αλλά ο Αλευρομύτης καταδικάστηκε και τον διώξανε απ’ το Δημόσιο. Κι εκείνο που μου έμεινε ήταν τα λόγια των γονιών μου, ότι αυτό ήταν κρίμα, δεν την άξιζε αυτή την ποινή, ήταν σκληρή και άδικη, είχε μεγάλη οικογένεια, τι θα γίνονταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι!

Σήμερα, ανατρέχοντας σ’ εκείνα τα γεγονότα, πιστεύω ότι αυτή η δίκη υπήρξε καθοριστική για την πορεία της ζωής τού πατέρα μου. Πρέπει τότε να κατάλαβε ότι η διατήρησή του στη δουλειά του, η εξέλιξη, η μετάθεσή του, όλα εξαρτιόνταν από την πολιτική –στην ουσία κομματική– συμπεριφορά του και όλα του τα κοινωνικά “πιστεύω” έπρεπε να εξοβελιστούν. Έπρεπε να υποτάσσεται στην εκάστοτε κυβέρνηση, που μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε ήταν, και τα μετέπειτα χρόνια είναι, η Δεξιά. Πιστεύω ότι αυτός ήταν ο λόγος που ποτέ δεν τον είχα ακούσει να μιλάει με τις παρέες του για τα πολιτικά θέματα και που πάντα μού τόνιζε ότι πρέπει να φτιάξω τη ζωή μου χωρίς να δεχτώ να γίνω δημόσιος υπάλληλος. Βέβαια, δεν τον άκουσα, αφού δέχτηκα να διοριστώ στο Πανεπιστήμιο, αλλά ακόμα και σήμερα τον ευχαριστώ που μου έδωσε τη δυνατότητα να μπορώ ν’ αποτινάξω από την πλάτη μου, όταν χρειάστηκε να το κάνω, τον ζυγό που δέσμευε την προσωπική μου αξιοπρέπεια και με απομάκρυνε από τα “πιστεύω” μου.

Πολλά χρόνια αργότερα βρήκα ένα έγγραφο του πατέρα μου. Ήταν πάρα πολύ ταχτικός σε όλα του, και στην υπηρεσία του και στην ιδιωτική του ζωή. Για κάθε έγγραφο, ακόμα και για την προσωπική αλληλογραφία του, κράταγε αντίγραφο με καρμπόν. Ψάχνοντας, λοιπόν, τα χαρτιά του βρήκα μία «Δήλωση» προς την Αστυνομία του Μελιγαλά, όπου αυτός τότε ήταν Διευθυντής του Ταμείου και όλες τις προαγωγές του τις είχε πάρει, όπως ο ίδιος έλεγε, «κατ’ απόλυτον εκλογήν». Η τότε συνεργασία του με τους αντάρτες φαίνεται ότι τον συνόδευε παντού, ακόμα και αρκετά χρόνια μετά τη λήξη τού “Εμφύλιου” –παρ’ ότι και με τον Αστυνόμο, όπως και με τους άλλους δημόσιους υπάλληλους έκανε καθημερινή παρέα, αφού ο Μελιγαλάς ήταν μία μικρή κωμόπολη κι όλοι ήταν γνωστοί μεταξύ τους σαν την κάλπικη δεκάρα. Με αυτήν τη δήλωση καταδίκαζε τον κομμουνισμό κ.λπ. Ήταν, δηλαδή, «δηλωσίας» –χωρίς ποτέ να έχει υπάρξει μέλος του Κ.Κ.Ε.! Κι όσο κι αν κάποιοι θεωρούν αυτή τη λέξη προσβλητική, σας βεβαιώνω ότι για μένα δεν είναι καθόλου. Στο βιβλίο μου με τίτλο «Η μεταξένια ευαισθησία της αξιοπρέπειας» παίρνω σαφή και καθαρή θέση απάνω σ’ αυτό το ζήτημα, που η τότε ηγεσία του Κ.Κ.Ε. το ανήγαγε σε θέμα προδοσίας, ενώ τα ίδια αυτά ανθρωπάκια βάζανε την ουρά κάτω από τα σκέλια, παράταγαν τους οπαδούς τους και τους μαχητές στη μέση της καταστροφής και τρέχανε για να σωθούν στα γύρω πρώην Ανατολικά κράτη. Και αν ακούγομαι πολύ αγριεμένος, είναι διότι τον Κομμουνισμό τον θεωρώ πάρα πολύ Υψηλό Ιδανικό για να καθοδηγείται από δειλούς και ανόητους. Γράφω, λοιπόν, εκεί για έναν ήρωα της ιστορίας μου:

«…Δεν άντεξε τα φοβερά βασανιστήρια και υπέγραψε. Οι άλλοι πιστεύανε πως με μία υπογραφή μπορούσανε να κάμψουνε τη θέληση των αγωνιστών, να τους κάνουνε να διώξουνε από την καρδιά τους τις μεγάλες ιδέες –μέχρι που καταφέρανε να πείσουνε ακόμα και τη δική τους ηγεσία πως όποιος υπέγραφε άλλαζε τις ιδέες του. Και το κόμμα τούς έβαλε σε περιφρόνηση σα να ήταν προδότες! Ήθελε τον κάθε άνθρωπο ήρωα, ν’ αντέχει στο βγάλσιμο των νυχιών και το κάψιμο της σάρκας με τσιγάρο και, και, και… Και κείνοι, οι άμοιροι, δε φτάνει που δεν είχανε στον ήλιο μοίρα, είχανε ν’ αντιμετωπίσουνε και τη χλεύη όσων άντεξαν ή όσων δεν έπεσαν στα χέρια της Ασφάλειας…

…υπέκυψε και υπέγραψε, αλλά είχε και το σθένος να πάει κοντά σε αυτούς που τον περιφρονούσαν και να πολεμήσει τους Γερμανούς και γι’ αυτά που τα βασανιστήρια και η «Δήλωση» δεν μπορέσανε να σβήσουνε απ’ την καρδιά του…

…Αγνός αγωνιστής, άφοβος μπροστά στο θάνατο, μερικές φορές έλεγες πως τον προκαλούσε σα να ήθελε να αποδείξει πως η υπογραφή στο χαρτί, η υποχώρηση στα απάνθρωπα βασανιστήρια δε σήμαινε και πως ήτανε δειλός…»

Εκείνη η Επανάσταση, που από τους Άγγλους και τα πιόνια τους ονομάστηκε “Εμφύλιος”, επίσημα κράτησε τέσσερα χρόνια, από το 1945 μέχρι το 1949. Για μερικούς, όμως, που έχουν κηρύξει απεργία στη λογική, συνεχίζεται ο πόλεμός τους εναντίον των Αριστερών ακόμα και σήμερα… […]

Ο Άγγελος Ρηγόπουλος γεννήθηκε το 1939. Κατάγεται από το Ζυγοβίστι της Γορτυνίας. Τα παι­δικά του χρόνια τα έζησε στο Παράλιο Άστρος, το Ναύπλιο και το Άργος. Τελείωσε το γυμ­νάσιο Μελιγαλά και σπούδασε σε δύο σχο­λές του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Πήρε υποτροφία από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτρο­φιών για μεταπτυχιακές σπουδές, ειδικεύτηκε στη Γναθοπροσωπική Χειρουργική, έλαβε τον τίτλο του διδάκτορος του Πανεπιστημίου Αθη­νών, μετεκπαιδεύτηκε στη Γερμανία και θή­τευ­σε στη Γναθοπροσωπική Χειρουργική του Πα­νε­πιστημίου Αθηνών για μία δεκαετία.

Υπήρξε τακτικό μέλος της Ελληνικής Εται­ρεί­ας Γναθοπροσωπικής Χειρουργικής και της Στο­μα­το­λογικής Εταιρείας της Ελλάδος.

Από τα γυμνασιακά του χρόνια άρχισε να γρά­φει και να συνεργάζεται με διάφορα περιοδι­κά κι εφημερίδες. Το 1968 δημοσίευσε το πρώ­το του μυθιστόρημα.

Είναι τακτικό μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λο­γο­τεχνών.

Εκτός από τις αυτοεκδόσεις, βιβλία του εκ­δώ­σανε οι Οίκοι «Γκοβόστης», «Αφοί Ντουν­τούμη» και «Νέα Σύνορα-Λιβάνης».

Σήμερα όλα τα βιβλία του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Λεξίτυπον».

Διακρίσεις: 2ο βραβείο διηγήματος από την Εταιρεία Ελλήνων Ιατρών Λογοτεχνών, Τιμητικό δίπλωμα από την Αδελφότητα των Μελιγαλαίων,  Χρυσό Μετάλλιο Πνευματικής Αξίας Α΄ Τάξεως από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών.

Έργα του συγγραφέα που κυκλοφορούν
απ’ τις εκδόσεις ΛΕΞΙΤΥΠΟΝ:

– Κάπως Έτσι… (μυθιστόρημα)

– Ξαφνικά τον είπανε τρελό (μυθιστόρημα)

– Κραυγές (διηγήματα)

– Ο δειλός (μυθιστόρημα)

– Η μεταξένια ευαισθησία της αξιοπρέπειας

  (μυθιστόρημα)

– Οι γυναίκες λένε πάντα ψέματα (μυθιστόρημα)

– Έρως ερήμην (μυθιστόρημα)

– Ο παράδεισος είναι απέναντι (διηγήματα)

– Ροζ ιστορίες σε πορφυρό κοιτώνα (ιστορικό)

– Η αποσύνθεση των ειδώλων (αυτοβιογραφικό)

– Οι Συστημάνθρωποι (διηγήματα)

– Η Χαμένη αθωότητα μιας πόρνης (ιστορικό - πολιτικό)