Το κόσμημα της Ελληνικής Ανατολής απο­τε­λεί σημαντικό μέρος της πολιτιστικής, κοι­νω­νι­κής, οικονομικής και λαογραφικής έκφρασης του πολιτισμού που ανέτειλε, εκεί, από τα χρόνια της Ελληνικής Προϊστορίας.

Δουλεύτηκε με μερά­κι, προσφέρθηκε με αγάπη, φορέθηκε με καμάρι και περηφάνια. Το 1922, τα περισσότερα κοσμήματα έμει­ναν εκεί, στα σπίτια μας, άλλα αρπάχτηκαν από τις γυναίκες που τα φορούσαν στην Κατα­στροφή, άλλα πουλήθηκαν στην Ελλάδα για να επι­βιώσουν στην προσφυγιά… Οι προφορικές μαρτυ­ρίες και οι ιστορικές πηγές οδήγησαν στη συγ­γρα­φή του «Κοσμήματος της Ελληνικής Ανατολής».

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΗΜΑΤΟΣ
Τεχνικές κατασκευής παραδοσιακών κοσμημάτων
Τα είδη των κοσμημάτων
Κωνσταντινούπολη
ΠΟΝΤΟΣ

ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ

ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ
Σημειολογία του κοσμήματος
Ο κύκλος της ζωής στο κόσμημα
Γαμήλια δώρα και συνήθειες
Στη γέννηση και τα βαφτίσια

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΠΗΓΕΣ

Σ’ ολόκληρο τον Πόντο οι γυναίκες φορούν πολύ χρυσό και μάλιστα καυχιόνται γι’ αυτό, αφού η επίδειξή του στην κοινότητα τούς προσφέρει μια ιδιαίτερη θέση, που δεν αποκτάται απ’ αυτές τις ίδιες, αλλά αντανακλά την οικονομική, επαγγελματική ή πολιτική θέση των πατέρων, των αδελφών, των συζύγων τους. Ο στολισμός ακολουθεί τόσο τις παραδοσιακές όσο και τις αστικές ενδυμασίες που είχαν δυτικές επιρροές.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η Καππαδοκία, στο κέντρο της Μικρασιατικής γης, με τις γεωλογικές, κλιματικές και γεωγραφικές ιδιαιτερότητες της, είναι μια στρατηγικότατη περιοχή, που αντιμετώπιζε την λαίλαπα των διαφόρων, ανά καιρούς, βαρβαρικών επιδρομών και εξαναγκάστηκε να βρει τρόπους αυτοάμυνας.
Η φορεσιά των γυναικών της και τα κοσμήματα που έφεραν αποτυπώνουν και διασώζουν αυτούσια, σχεδόν, την βυζαντινή παράδοση και τεχνοτροπία. Στα κοσμήματα τους επικρατούν οι λίρες, επειδή αποτελούν το κυριότερο αποταμιευτικό μέσον σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης και μεταφοράς. Οι πλούσιοι Καππαδόκες έμποροι επένδυαν ένα σημαντικό μέρος της περιουσίας τους στα κοσμήματα των γυναικών της οικογένειας ους.

     Η Αρχοντία Βασ. Παπαδοπούλου γεννήθηκε στον Πειραιά και μεγάλωσε στη Νίκαια όπου και κατοικεί. Ανήκει στην γ΄ γενιά των Ελλήνων προσφύγων του 1922.
     Τελείωσε το Ιδιωτικό Δημοτικό Σχολείο Ευφροσύνης Τσάκωνα – Καβατζά στη Νίκαια και αργότερα αποφοίτησε από την Ελληνογαλλική Σχολή Θηλέων Πειραιώς «Jeanne d’ Arc».
     Είναι πτυχιούχος της Γαλλικής Φιλολογίας και του Ιστορικού – Αρχαιολογικού Τμήματος της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
     Ασχολείται με την ιστορική έρευνα, δημοσιεύει ιστορικά, λογοτεχνικά, κοινωνικά και εκπαιδευτικά άρθρα, εργασίες σε εφημερίδες, περιοδικά και έχει εκδώσει βιβλία.
     Είναι Πρόεδρος της Ένωσης Μαγνησίας Μ. Ασίας, Αντιπρόεδρος του Ομίλου UNESCO ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΘΕΑΤΡΟΥ, μέλος της Ένωσης Ποντίων Νικαίας–Κορυδαλλού, της Ενώσεως Σμυρναίων (Αθηνών), της Εστίας Νέας Σμύρνης και άλλων πολιτιστικών και επιστημονικών φορέων. Από το 1983 μέχρι το 1984 ήταν μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Προσφυγικών Σωματείων και από τον Δεκέμβριο του 1984 έως το 2000 και από το 2007 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2008 (οπότε και παραιτήθηκε) διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος (ΟΠΣΕ).
     Έχει λάβει πολλές τιμητικές διακρίσεις για το εκπαιδευτικό, μικρασιατικό και πολιτιστικό της έργο, μεταξύ των οποίων το Χρυσό Μετάλλιο των Αγίων Πατέρων, μετά Διπλώματος, της Ιεράς Μητροπόλεως Νικαίας.
     Είναι καθηγήτρια Φιλόλογος, με οργανική θέση στο Ιωνίδειο Πειραματικό Γενικό Λύκειο Πειραιώς. Υπηρέτησε ως Προϊσταμένη του 2ου Γραφείου Β/θμιας Εκπ/σης Πειραιά με αρμοδιότητα στα Γυμνάσια και Γενικά Λύκεια Νικαίας – Κορυδαλλού, από τον Ιούλιο 2002 έως και την 4η Νοεμβρίου 2011, οπότε και καταργήθηκαν τα Γραφεία Β/θμιας Εκπ/σης.