Πρόλογος

      Με χαρά πάλι κρατάω στα χέρια μου ένα ποιητικό φανέρωμα της Σταυρούλας Ηλιοπούλου.
     Ένας ακόμη αιφνίδιος κεραυνός κατακαίει την ψυχή της, τη χαρά της ζωής της με όλα της τα υπάρχοντα.   Μπορεί ένας κεραυνός να χτύπησε την καρδιά της χωρίς έλεος, αλλά χτύπησε και μια ζωντανή φλέβα της ποίησης που κρυβόταν μ’ επιμέλεια μέσα της.
     Ξέρω, ότι η ποιοτική της παραγωγή πηγάζει από γεγονότα οδύνης και κόπωσης, που την επηρέασαν και εκβάλλει τώρα σ’ έναν ωκεανό ποίησης.
     Αρχή και τέλος, λοιπόν, του ποιητικού αυτού βιβλίου της Σταυρούλας Ηλιοπούλου είναι ένα τσαλακωμένο χαρτί που παρομοιάζει την ψυχή της και το παρασέρνει ο βοριάς στο καταχείμωνο, περιπλανώμενο και τρεμάμενο στο υγρό καλντερίμι.
     Έχω διατρέξει και γνωρίσει όλο το ποιητικό της έργο από την αρχή και θα επιχειρούσα να το συμπυκνώνω σε μία μικρή πρόταση: «Από τα δύσκολα της ζωής στο ωσαννά της ανθρωπιάς που τη διακρίνει». Πιστεύω απόλυτα στον πυρήνα της ποίησής της. Καθημερινά ένας σεισμός μέτριος έως δυνατός ταράζει ακόμη το ψυχικό της πεδίο.
     Ακηδεμόνευτες μνήμες, άνεμοι δυνατοί σαρώνουν ότι έμεινε άθαφτο απ’ το χρόνο. Παρ’ όλο που ο χρόνος εκφυλίζει αναμνήσεις και γεγονότα, στην Ηλιοπούλου συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το απαρηγόρητο μουρμουρητό που συνεχώς τη βασανίζει απλώνεται καθημερινά πάνω σ’ ένα λευκό χαρτί με κυματισμούς απόγνωσης και ψίθυρους προσευχής. Έτσι καταφέρνει να εξορκίζει κάθε κακό για να βρίσκει λίγη ηρεμία στη ζωή της.
     Το βιβλίο της με τίτλο «Το χιόνι σκέπασε το ματωμένο χώμα», που αποτελείται από 54 ποιήματα, καταδεικνύει τα όσα προείπα.
Ποίημα: «Αντιδιαστολές»: Λένε, πως η ψυχή, σαν ζει μέσα σ’ αγρίμια, αγριεύει, σαν περιβάλλεται από ψυχές νεκρών, καταρρακώνεται, πεθαίνει.


     Τι πιο αντιπροσωπευτικό στα λεγόμενά μου. Άλλωστε, υπάρχουν πολλοί πιο κατάλληλοι άνθρωποι από μένα για ν’ αναλύσουν επαρκώς αυτό το καθεαυτό έργο της κ. Ηλιοπούλου.
     Η υποκειμενική μου γνώμη συνθέτει τα στοιχεία των δικών μου γνώσεων, γιατί μπορώ να ξεχωρίσω τον ένα λυγμό της από τον άλλο, που όλοι μαζί συνθέτουν μια ζωή, μια ψυχή. Όλα μαζί όμως είναι σταγόνες αίματος που κυλάνε από την ίδια προσωπικότητα.
     Θα υπάρξει αύριο; αναρωτιέται! Ρωτάει του γιαλού τα βότσαλα, το θλιμμένο γιασεμί, το ροδόσταλτο πρωινό. Φοβάται όμως ένα κύμα αλλοφροσύνης που θα κάνει το αύριο αγριεμένο και την ελπίδα μελανό πεπρωμένο.
     Μέσα στα ερωτηματικά της βγάζει τα συμπεράσματά της. Έτσι ντύθηκα τη βροχή, την ομίχλη και τις καταιγίδες. Έτσι ντύθηκα το βάρος των εντολών, της απόλυτης υπακοής, τα δικαιώματα που δεν είχα κι όλες τις υποχρεώσεις. Είμαι το ανθρώπινο σχήμα, μας λέει, που δοκίμασα τον εξευτελισμό, το δάκρυ, την απελπισία χωρίς έλεος. Τώρα με μάσκα ανέκφραστη προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στο χάος της ζωής.
     Ξέρω πως κι αυτό το βιβλίο της θα έχει καλές ανταποκρίσεις.
     Μέσα από την καρδιά μου, της το εύχομαι και είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Τα κόκκινα, τα βελούδινα χαλιά που δεν πάτησε ποτέ να τα βρει μπροστά της και να μη μείνουνε οφθαλμαπάτες.
 

Βασιλική Μυλωνοπούλου
Λογοτέχνης

Η Σταυρούλα Ηλιοπούλου, σημειώνει:

Τα λόγια σίγουρα ο αέρας τα διασκορ­πίζει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Τι πιο ασφαλές από νωρίς να αποτυ­πώ­νεις στο χαρτί το κάθε συναίσθημα; Είναι σα να ζωγραφίζεις την ίδια τη ζωή…

Από μαθήτρια ακόμη γέμιζε τα συρτά­ρια με διάφορες σκέψεις, εντυπώσεις, απορίες. Με ευλάβεια συγκέντρωνε κάθε παράξενη εικόνα, που σιγά σιγά συμπλήρωνε το παζλ της ύπαρξής της.

Με μολύβια, χαρτιά και χρώματα πει­ρα­ματιζόταν σε μιλητικές εικόνες και μυστικούς διαλογισμούς.

Γιαγιά σήμερα, ψάχνει ακόμα αυτό που κρατά το νου ζωντανό, χωρίς να πεισθεί πως η «πραγματικότητα δεν τρομάζει».

Μέλος της λογοτεχνικής εταιρείας Π.Ε.Λ., ακούει, διαλογίζεται, ανησυχεί γράφοντας στίχους του παράπονου και με το πινέλο των χρωμάτων ζωγραφίζει την «ελπίδα».