Παντικάπαιον Ταυρικής
Στο Παντικάπαιο, εκεί μακριά,
στο Παντικάπαιο πάντα να επιστρέφεις
μήπως και βρεις τον Μιθριδάτη
κι αρχαίες κολώνες έρμες, δωρικές·
από Μιλήσιους που –με τριήρεις–
την τέχνη τους εκεί αφήσαν.
Εκεί, ως της Ταυρικής
πέρα την άκρα ανατολή,
άσε τους πλόες του μυαλού σου να σε φτάσουν
τα μέλανα ύδατα του Ευξείνου για να δεις
πώς συναντούν της λίμνης Μαιώτιδας τις όχθες
και το Βασίλειο του Βοσπόρου να αντικρίσεις.
Για δυναστείες ελληνικές ίσως σου πουν,
για αριστοκράτες που διαφέντεψαν τον τόπο.
Για Αρχαινετίδες, Σπαρτοκίδες βασιλείς
που βασιλέψαν τη χερσόνησο με γνώση
– μέχρι ο Ευπάτωρ Μιθριδάτης να φανεί
του Ευξείνου Πόντου τα πρωτεία ν’ ανακτήσει.
Της αποικίας το αιώνιο φως να θαμπωθείς
και τον αέρα της με κορεσμό να εισπνεύσεις
κι η αρχαία γλώσσα σου στα ώτα σου να ηχεί
μαζί μ’ εκείνες που αλλόκοτες φαντάζουν·
Σκύθες σαν δεις και Σαυρομάτες αγριωπούς
την αποικία σταδιακά να παρακμάζουν.
Μα μη δειλιάσεις και ας μην τρέξεις να κρυφτείς,
σκέψου την πλεύση μ’ ό,τι είχε να σου δώσει.
Ωραία ή αδιάφορα, θα δείξουν οι καιροί
σαν την παλιά την αποικία θα νοσταλγήσεις.
Στο Παντικάπαιο, σ’ αυτό πάντα να γυρνάς
– τους δωρικούς του κίονες ποτέ μη λησμονήσεις.
