Για τα διηγήματα αυτά, διάλεξα έναν τίτλο με άρωμα αθωότητας. Ήθελα να ταιριάζει με τις ιστορίες, που κύριο στοιχείο τους είναι αυτή η αίσθηση. Η απειρία, η νεαρή ηλικία ή η διάπλαση των χαρακτήρων των ηρώων τους, δεν επιτρέπουν ελιγμούς και διαπραγματεύσιμες λύσεις για αντιμετώπιση αδιεξόδων… Μόνο η αγάπη, όπου υπάρχει, μπορεί να δείξει τον αληθινό δρόμο που, στο τέρμα του, περιμένει η ελπίδα με φως και αλήθεια. Σκοπός της είναι να παραδώσει το μεγάλο δώρο της ποθητής επιβράβευσης, εκείνης που θα προσφέρει ικανοποίηση, δικαίωση, χαρά ή λύτρωση σε δύσκολη, αβέβαιη, ακόμα και ευχάριστη προοπτική μιας προσμονής.

Κυλά η αγάπη σαν το νερό, σε πορεία ίσια, ευθεία, ώσπου να την υποδεχτεί το χώμα, που διψά και περιμένει, σε μια άκρη τού δρόμου, το μικρό θαύμα. Ας είναι, ίσα ίσα, να βρέξει έναν θάμνο θυμαριού για ν’ ανθίσει… Μέχρι να κοπεί η κορδέλα στο τέρμα.

Πρόλογος

Το τάμα τής αγριοτριανταφυλλιάς

Η Φιλένια, η Λευκή και ο Αντώνης

Η μπλε ποδιά

Το Κατερινιώ (χριστουγεννιάτικη αλήθεια)

Διαχρονική κι επίκαιρη ιστορία…

Σαν παραμύθι (αέρας με φωτιά)

Η Ζουμπουλία

Μοίρα, χρόνος, συγκυρίες

Παραλλαγή ενός θέματος

Το κακαντράκι (της αποκριάς…)

Χωρίς χάδι

Λαχείο που κέρδισε…

Αν μπορούσαν να μιλήσουν…

Το παλιό μου σχολείο, της Έφης Δασκαλάκη

Η παλιά μου γειτονιά, της Έφης Δασκαλάκη

Και όμως…

Το αντίο τής αγριοτριανταφυλλιάς

Σιγά σιγά…

      Πρόλογος

      Πλαίσιο

      Πρώτη ιστορία

      Δεύτερη ιστορία

      Τρίτη ιστορία

      Επίλογος

[…]

Στα εννέα χρόνια του, τον πήρε μαζί ο πατέρας του στο χωράφι να του πει δύο λόγια μόνο. Τα τελευταία τ’ άκουσε λίγο αργότερα. «Μανούσο, πρέπει μάθεις να κερδίζεις το ψωμί σου με τον κόπο σου».

Άνοιξε η πόρτα του σπιτιού του για στερνή φορά κι έφυγε μέσα απ’ την αγκαλιά τής μάνας του, χωρίς να την αποχαιρετήσει. Τόσο πικραμένος ένοιωθε. Ίσως να διάβηκε το κατώφλι αυτό μετά από χρόνια, στον θάνατο των γονιών του. Δεν τους συγχώρεσε μέσα του. Τον έναν, γιατί - ουσιαστικά - τον έδιωξε, την άλλη, γιατί δεν διεκδίκησε με σθένος το παιδί της. Το ξένο σπίτι, είναι ξένο. Μόνο αν νοιώσει πως περισσεύει αγάπη για ένα παιδί, όπως είναι ο ίδιος, μπορεί να το υπολογίσει σα δικό του, κάποτε, κάποιος.

Φτωχοί άνθρωποι ήταν μα, πάνω απ’ τους μισούς, ήταν φτωχοί τότε στα χωριά. Δεν είχε ικανό τον πατέρα του ν’ απαρνηθεί το παιδί του ολότελα και - πιο πολύ - όταν το παιδί ήταν είναι το τέταρτο απ’ τα πέντε… Δύο βραδιές δεν κατάφερε να κλείσει μάτι ο Μανούσος στο παλιό ντιβάνι με τη λακκούβα στη μέση, που δεν τον άφηνε να στριφογυρίζει στον ύπνο. Την τρίτη μέρα, άυπνος, περίλυπος, περπατώντας με τις παλιές παντόφλες και τα δάχτυλα έξω, αναμάσχαλα το μπογαλάκι του, ξεκίνησε για τη γειτονιά τού πατρικού σπιτιού. Πληγώθηκαν τα πόδια απ’ τις μυτερές πέτρες του χωματόδρομου, όμως είδε τον πατέρα του και αναθάρρησε. Έκανε μεροκάματο σε ξένο χωράφι. Μόλις αντίκρυσε το παιδί, άφησε την τσάπα και το κλαδευτήρι χάμω και δεν δίστασε να δείξει θυμό.

«Γιάντα ήρθες, Μανούσο; Δεν τα ’παμε;»

«Θέλω να είμαι με τους γονέους και τ’ αδέρφια μου», απάντησε κλαίγοντας ο μικρός.

Έσπασε ο πατέρας και, με την ανάστροφη της παλάμης, σκούπισε τα μάτια του.

«Γύρισε, Μανούσο, στον μπάρμπα σου. Άμα μεγαλώσεις, θα καταλάβεις. Για το καλό σου είναι ό,τι έκαμα. Θα είσαι πιο καλά εκεί».

[…]

Γεννήθηκα στα Χανιά που δεν αποχωρίστηκα, παρά μόνο την περίοδο των βασικών σπουδών στο Α.Π.Θ. Ό,τι είχε σχέση με την προσωπική, επαγγελματική και οικογενειακή μου ζωή, αναπτύχθηκαν στην πόλη μου. Γράφω από παιδί.

Τα τελευταία επτά χρόνια, δημοσιεύτηκαν πολλά λογοτεχνικά –κυρίως διηγήματα– κείμενα στον τοπικό Τύπο. Το θεώρησα σαν πρόκριμα για την πιο πλατειά και σοβαρή προσπάθεια που απαιτεί η έκδοση βιβλίου και μάλιστα στην τρίτη ηλικία. Από την ανταπόκριση των αναγνωστών, θα κριθεί η τύχη των υπολοίπων που βρίσκονται σε αναμονή. Όχι εγώ… το ημερολόγιο είναι στην ουσία η πορεία ενός ζευγαριού στη ζωή, παράλληλα και με άλλων πολλών προσώπων. Καθρεφτίζονται χαρακτήρες, ήθη, αλλά κυρίως μία εποχή «χρυσή». Ο τίτλος είναι εύρημα της αγαπημένης μου Ελένης Σαριδάκη που εκτιμώ ιδιαίτερα και την ευχαριστώ…