Πρόλογος Του Συγγραφέα

     Την ιστορία της Σεβαστής, την άκουγα από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Μεγάλωσε μαζί μου και περίμενε τη στιγμή, που θα της ξαναέδινα σάρκα και οστά. Αυτή η στιγμή ήρθε με τη συμπλήρωση το 2009, 80 χρόνων από το θάνατό της. Τυχαίο γεγονός, που απλά το καταγράφω. Κάποια από τα πρόσωπα του έργου είναι εντελώς φανταστικά, κάποια άλλα όχι και τόσο.  

     Προσπάθησα να κινηθώ σε τρία διαφορετικά επίπεδα:

     1) Στην εξιστόρηση της ιστορίας της Σεβαστής, μέσα από τα πέντε γράμματα που φέρνει ο Ταχυδρόμος. Η μικρή προσφυγοπούλα και η οικογένειά της, αναπτύσσονται στην Ελλάδα μετά την Καταστροφή του ’22, όπως οι περισσότεροι πρόσφυγες που αφού αναγκάστηκαν να υποστούν τον Ξεριζωμό, βρέθηκαν να ξαναρχίζουν από την αρχή το χτίσιμο μιας ζωής που άλλοι τους γκρέμισαν. Η οικογένεια της Σεβαστής (η οικογένειά μου) είναι από τους πρώτους κατοίκους που θεμελίωσαν την πόλη της Νίκαιας.  

     2) Στην προσωπική περιγραφή κάποιων μορφών που παίρνει ο Έρωτας και μας τυραννάει: Η Σμαράγδα και ο Βαγγέλης ζουν τις όμορφες πρώτες στιγμές, τότε που όλα είναι χαμογελαστά και σπουδαία… Η Ανεζί θα περιμένει το Βλάση της για πάντα, χωρίς να μάθει ποτέ αν απλά χάθηκαν τη στιγμή της Πυρκαγιάς ή αν εκείνος την ξέχασε. Το πάθος του στρατιώτη από την Κάλυμνο για την Ανεζί, είναι εκείνη η έλξη που δεν βρίσκει ανταπόκριση, κι η Μαριγί με το Δημητρό αντιπροσωπεύουν την ωρίμανση της σχέσης και τη μετουσίωση του Έρωτα σε Αγάπη. 

     3) Αυτό όμως που ήθελα να πω μέσα απ’ αυτό το κείμενο, ήταν μια προσωπική μου εμπειρία που μου συνέβη τον Οκτώβριο του 2007, όταν πρωτοπήγα στην Ιωνία. Βρισκόμουν λίγο πιο έξω από τον Τσεσμέ και για πρώτη φορά βγήκα από το αυτοκίνητο και πάτησα το πόδι μου στη μικρασιάτικη εξοχή. Παντού δέντρα και λουλούδια και μπροστά μου μια πολύ όμορφη, ήρεμη θάλασσα. Κάθισα σ’ ένα βράχο. Κι ήρθαν ξαφνικά τριγύρω μου εκατοντάδες χιλιάδες μορφές γνωστών και αγνώστων, που έκαναν θόρυβο, γελούσαν, μιλούσαν δυνατά, πήγαιναν στις δουλειές τους σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Σα να μην τους πείραξε ποτέ κανείς…

     Ξανακοίταξα τη θάλασσα. Απέναντί μου η Ελλάδα. Μια στενή μπλε λωρίδα που ήταν όμοια με τον ουρανό. Αυτή που μου ακούμπησε πρώτη φορά τον ώμο και μ’ έκανε να γράψω το έργο, ήταν η Ανεζί. Ίσως νόμισε πως είχα συναντήσει τον Βλάση της ή πως έφερνα νέα του.

     Την ίδια αίσθηση της μικρής θάλασσας που όμως μπορεί να γίνει αξεπέραστη, είχα κι ένα βροχερό πρωινό στις αρχές του 2009 στη Ναύπακτο, όταν κοιτούσα τις απέναντι ακτές της Αχαΐας.

     Έτσι ξεκίνησα να γράφω το έργο. 

     Ευχαριστώ τα παιδιά του Ιωνικού Θεάτρου που αγκάλιασαν αμέσως το έργο και τα τραγούδια και το ανεβάσαμε μαζί το καλοκαίρι του 2009 στο Θέατρο Θανάσης Βέγγος του Κορυδαλλού. Την ίδια χρονιά το ανεβάσαμε στο Κηποθέατρο Νίκαιας και το 2010 στην Καισαριανή και στο Μελί Μεγάρων. 

     Ευχαριστώ την Πανελλήνια Ένωση Εφεσίων που μου έδωσε τη σπάνια δυνατότητα να μπορέσω να το δω στη μεγάλη οθόνη. Από τον Οκτώβριο του 2011 έως τον Μάρτιο του 2012 δουλεύαμε με την θεατρική Ομάδα «Έφεσος» για τη μεταφορά του στον κινηματογράφο. Οι αξέχαστες στιγμές των γυρισμάτων τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς είναι νομίζω η μεγαλύτερη επιβράβευση γι αυτή μας την προσπάθεια. 

     Ευχαριστώ τη Γιωργία Μπαχού, που κατάλαβε γρήγορα τον μυστικό παλμό της ιστορίας μου και όχι μόνο μετέφερε με σεβασμό το αρχικό κείμενο στη σεναριακή του μορφή, αλλά δίνει στη «Μαριγί» όλα τα χαρακτηριστικά και τις μικρές λεπτομέρειες που συνθέτουν μια «μικρασιάτισα μάνα». Την Ισμήνη Κανάκη και τη Νάσια Καραγιάννη που διαθέτουν ακόμη ευτυχώς την αθωότητα των κοριτσιών που περιγράφω. Τον Τάσο Κανάκη, την Κατερίνα Κατσανδρή την Ελευθερία Παπάζογλου και το Σίμο Σταυρόπουλο που ερμηνεύουν τους χαρακτήρες ακριβώς όπως τους φανταζόμουνα.. Τον Γιώργο Αυγουλά για όλα όσα λέει με το χρώμα της φωνής του. Τον Γιάννη Λεκάκη, τον «Ταχυδρόμο» που μιλάει με το βλέμμα του. Τα αγαπημένα μου παιδιά, τη Μαρίλια και τον Φανούρη που έκαναν το έργο μου πιο πλούσιο. Την Ευγενία Πασπαλά, την «Ανεζί» μου. 

     Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη Κρασόπουλο, τον Πρόεδρο, σ’ όλα τα Μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Εφεσίων και σ’ όλους τους φίλους που βοήθησαν αφιλοκερδώς σ’ αυτή την προσπάθεια με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια ολόκληρη ταινία με σχεδόν μηδενικά έξοδα. 

     Κι αφού απλά εκφράζω εδώ κάποιες σκέψεις και απόψεις μου, δηλώνω για το τέλος πως αγαπώ πολύ τα τραγούδια και τις μουσικές του Γιώργου Κομνά στο έργο μου αυτό, με μια προτίμηση προσωπική στην «Πανσέληνο» αλλά και μια λατρεία για το «Ψέμα» και τη στιγμή που γράφτηκε…

     Γεννήθηκε και κατοικεί στη Νίκαια. Σπούδασε φωτογραφία και σκηνοθεσία θεάτρου στη Ρώμη, όπου ανέβασε το πρώτο του έργο, τη «Φαίδρα» του Γιάννη Ρίτσου το 1984. Την ίδια χρονιά, ανεβάζει στην ιταλική πρωτεύουσα το «Σαν μέσα από ένα παράθυρο», το πρώτο ελληνικό έργο που παίζεται στη Ρώμη.

     Το 1990 ιδρύει το θίασο Ιωνικό Θέατρο. Η ονομασία του θιάσου  οφείλεται στη μικρασιατική καταγωγή των περισσότερων από τα ιδρυτικά μέλη.

     Με το Ιωνικό Θέατρο που εδρεύει στο Πνευματικό Κέντρο Κορυδαλλού, ανεβάζει και πάλι το «Σαν μέσα από ένα παράθυρο» και το 1992, παρουσιάζει τη «Σιπυλίνα» και το πολυθέαμα «Η ΄Εξοδος», το πρώτο πολυθέαμα στην Ελλάδα που αφορά τη μικρασιατική ιστορία .

     Η επιτυχία αυτών των δύο έργων είναι τόσο μεγάλη, ώστε έως το 2006 επαναλαμβάνονται είτε από το Ιωνικό Θέατρο είτε από άλλους θιάσους, ανά την Ελλάδα.

     Ανεβάζει επίσης τα έργα του «Διακοπές τον Αύγουστο», «Η ησυχία κατοικεί στο σπίτι της Αλίκης», που είναι και μια από τις πρώτες προσπάθειες σύζευξης του θεατρικού λόγου με τη κινηματογραφική εικόνα, την «Παρεξήγηση» του Καμύ, το «Λεωφορείο ο Πόθος» του Ουϊλιαμς, τη «Πιο δυνατή» του Στρίντμπεργκ, το «Φάντασμα της Μασσαλίας» του Κοκτώ και τα μονόπρακτά του «Ένα ανοιξιάτικο απόγευμα», «Σούρουπο παντού», «Κυρία Βερονίκη» «Ο λύκος και η Κοκκινοσκουφίτσα που αγαπούσαν τη βροχή» και το μικρασιατικό έργο «Η συνάντηση της Κασσάνδρας με τη Σμύρνα» που παίζεται τον Σεπτέμβριο του 2000 για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλο.

     Από τα μαθητικά του χρόνια ξεκινά το συγγραφικό του έργο, με την έκδοση της ποιητικής συλλογής «Χρυσαναλαμπές» το 1975 και της «Παρανόησης» το 1984.

     Το 1999 εκδίδεται από τις εκδόσεις Γκοβόστης η  «Μικρασιατική τριλογία» και ακολουθούν τα θεατρικά «Σαν μέσα από ένα παράθυρο», «Η ησυχία κατοικεί στο σπίτι της Αλίκης» και «9 μονόπρακτα +1». Το 2006  τα διηγήματά του «Το Κακό και άλλες ιστορίες της νύχτας» αποσπούν το Πανελλήνιο βραβείο του Επενδυτή και εκδίδονται από τους «Μοντέρνους Καιρούς». Το 2007 επανεκδίδεται από τις Εκδόσεις «Το Δόντι», το θεατρικό του έργο «Η νύφη».

     Με τα μέλη του Ιωνικού Θεάτρου, δημιουργεί το 2003 τη Θεατρική Λέσχη Νίκαιας Κορυδαλλού και εκδίδει την διμηνιαία εφημερίδα «Ο Θεατρίνος» που σήμερα κυκλοφορεί μόνο σε ηλεκτρονική μορφή.

     Την ίδια χρονιά δημιουργεί τον Όμιλο UNESCO Ιστορίας Τέχνης και Θεάτρου, με τον οποίο μεταφράζει και ανεβάζει στο ελληνικό διαδίκτυο τον πλήρη κατάλογο των 830 Μνημείων της Παγκόσμιας Κληρονομιάς και όλο το πρόγραμμα της Άϋλης Κληρονομιάς, ενέργεια που επιδοκιμάζεται τόσο από το Υπουργείο Παιδείας και την Ελληνική Εθνική Επιτροπή για την UNESCO όσο και από την Κεντρική UNESCO στο Παρίσι, αφού τα τόσο σημαντικά αυτά προγράμματα, ουδέποτε είχαν παρουσιαστεί ολόκληρα στο ελληνικό διαδίκτυο.

     Με το Ιωνικό Θέατρο δημιουργεί επίσης πλήθος λογοτεχνικών βραδιών και παρουσιάσεων  ποιητών με Video Art και οργανώνει interactive εκθέσεις φωτογραφίας. Το 2005 δημιουργεί το Dvd «Νίκαια : Οι πρώτοι Κάτοικοι» σε μια προσπάθεια απόδοσης τιμής στους ανώνυμους ανθρώπους που πρωτοέχτισαν τη Νίκαια.

     Το 2007 σκηνοθετεί το ντοκιμαντέρ «Ο άνθρωπος που κέρδισε τη ζωή» αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του Κώστα Βλουτή, δημοσιογράφου των ΑμΕΑ.

     Το 2008 ολοκληρώνει το ντοκιμαντέρ «Μελί το Ελληνοχώρι», το οποίο παρουσιάστηκε την ίδια χρονιά από τον τηλεοπτικό σταθμό του ΣΚΑΪ.

     Πάντα το 2008 ετοιμάζει το ντοκιμαντέρ «Το Καβείριο της Θήβας» το οποίο δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη.

     Το 2009 ανεβάζει με το Ιωνικό Θέατρο την «Οντισιόν», έργο που σημειώνει τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του θιάσου.

    Από το καλοκαίρι του 2009 ανεβάζει με το Ιωνικό Θέατρο το πρωτοπαρουσιαζόμενο έργο του «Μας χωρίζει μια θάλασσα», ένα ακόμη έργο για το θέμα της Μικράς Ασίας.

     Συνεργάζεται επίσης από το 2002 με το μικρασιατικό Σύλλογο Μελίου Μεγάρων «Άγιος Ιωάννης Θεολόγος», όπου ανεβάζει κάθε χρόνο μικρασιατικά πολυθεάματα.

     Είναι ο σκηνοθέτης της θεατρικής Ομάδας «Έφεσσος» καθώς επίσης και της θεατρικής Ομάδας των ΚΑΠΗ Κορυδαλλού.

     Ο Αντώνης Παπαδόπουλος είναι Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Μαγνησίας και μέλος της Ένωσης Γραμμάτων και Τεχνών.

-----------------------------------------------------------------------

Στο link που ακολουθεί, μπορείτε να διαβάσετε την συνέντευξη που έδωσε ο συγγραφέας στο ανανεωμένο site pontos-news.gr     http://www.pontos-news.gr/article/117386/o-antonis-papadopoylos-idrytis-toy-ionikoy-theatroy-mila-sto-pontos-newsgr