ΙΑΜΒΟΣ
9-6-2019
Και στην Ζωή, το θέατρον ετούτο,
Λάμπει το φως, ηχεί και το λαγούτο.
Μαζεύονται και νέφη, αστραποβόλι,
Ξεσπάν οι κεραυνοί, το βιτριόλι
Χέεται απάνω στην παρθένα καλλονή,
Την κάνει μάγισσα οφιούχο, τραγική,
Την κάνει μάγισσα εκδικητική, άλλη,
Την κλασσική, ήπια κόρη από κοράλλι!
Μπορείς να βλέπεις πιάτα να χτυπούνε,
Κύμβαλα και σαρίδια κεντημένα,
Παράλογες σκηνές, και, που ριγούνε:
Τους θεατές. Ή, κοιμιστούς, σ’ αρένα
Τα μάτια να ’χουν βγάλει από όποια κόγχη,
–Του έρωτα ή του θάνατου φωλίτσα.
Επίσης, οι ηθοποιοί να τους ραπίζουν,
Να παίζουν ρόλο αγάλματα, οι βρόγχοι
Να στήνονται για την Ορχήστρα, η θείτσα
Να κυνηγά καμιά φορά τον Δούκα,
Τον βασιλιά να εκλιπαρεί για Ουσία,
Κι οι δαίμονές του να μην την χαρίζουν,
Τον βλάχο, να του παίρνει, από την στρούγκα
Τον πιο βοσκό: την κορωνάτη βία. –
–Και, πιο συχνά, να στήνει χορό –ναι, ντε!–
Σε έναν τρύπιο, με τους αμνούς του, μπερντέ!
