Σεπτέμβριος 1954. Ένα μικρό πετρελαιοφόρο αποπλέει από τον ναύσταθμο του Βασιλικού Ναυτικού στην Αμφιάλη. Άλλο ένα ταξίδι ρουτίνας για δέκα ναυτικούς, με τον καθένα τους να έχει τα δικά του βιώματα. Μέσα σε αυτούς και ο Παναγιώτης από τα Καμίνια του Πειραιά, ο έφεδρος μηχανικός που υπηρετεί τη θητεία του και ονειρεύεται μία καριέρα στην εμπορική ναυτιλία. Ο Χιώτης κυβερνήτης και το πλήρωμά του δεν σκέφτονται τίποτε άλλο παρά μόνο την αποστολή του καραβιού τους: να εφοδιάσουν τις δεξαμενές του στόλου στη Λέρο με κάποιες χιλιάδες λίτρα πετρελαίου. Μόνο που αυτή τη φορά μία αναπάντεχη θαλασσοταραχή στο Ικάριο πέλαγος θ’ αλλάξει τα σχέδιά τους. Μία αναγκαστική προσόρμιση σε ένα απομονωμένο νησί του αρχιπελάγους, μία θεόσταλτη έμπνευση του κυβερνήτη, μία ανάμνηση που θα συντροφεύει τον Παναγιώτη σε όλη την υπόλοιπη ζωή του…

Μία άγνωστη αλλά αληθινή ναυτική ιστορία οδηγεί τον συγγραφέα σε μία σκιαγράφηση της ζωής και των ηθών της ελληνικής κοινωνίας στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του ’50. Τότε που η τιμή της οικογένειας και ο λόγος του νοικοκύρη ήταν υπέρτατες αξίες.

Δείτε την συνέντευξη του συγγραφέα στο docuventa.gr: https://docuventa.gr/chronis-xypolias-quot/

[…] Ο Βέκιος πήρε τα κιάλια και είδε για λίγο την πρωτεύουσα των Κυκλάδων. Με πληθυσμό πάνω από είκοσι χιλιάδες, η Ερμούπολη με το φημισμένο καρνάγιο της ήταν ένα λιμάνι με μικρότερη πια εμπορική κίνηση από τον Πειραιά, σε αντίθεση με τον περασμένο αιώνα που το λιμάνι του Πειραιά ήταν απλά το επίνειο της Αθήνας και το ναυτικό εμπόριο της Σύρας ανθούσε. Ως αποτέλεσμα αυτής της άνθησης του εμπορίου, οι Συριανοί είχαν αρκετό πλούτο. Έβλεπες, ως πάνω στη φράγκικη συνοικία, εντυπωσιακά αρχοντικά και δρόμους φωτισμένους όχι με φανάρια πετρελαίου στις κολώνες αλλά ηλεκτρικές λάμπες. Ήταν το μοναδικό νησί του αρχιπελάγους που είχε ηλεκτρισμό χάρις στην προσφορά του Βαλμά, ενός πλούσιου Ανδριώτη, που το 1900 έφτιαξε το εργοστάσιο και πουλούσε από τότε το ρεύμα στους Συριανούς. Αυτό βοήθησε βέβαια και στην ανάπτυξη των μηχανουργείων και των εργαστηρίων δίπλα στο καρνάγιο. Οι ατμομηχανές είχαν αλλάξει πια σε ηλεκτρικές. Κάθε φορά που περνούσαν από την Ερμούπολη, ο Βέκιος απολάμβανε το θέαμα της φωτισμένης πόλης μέσα στη νύχτα. Καθώς το υπόλοιπο νησί ήταν σκοτεινό, η Ερμούπολη έμοιαζε σαν σμήνος από πυγολαμπίδες μέσα σε ένα σκοτεινό δάσος. […]

[…] Στην αρχή του φάνηκε σαν να ήταν βράχος μέσα στο πέλαγος, αλλά στιγμιαία σκέφτηκε ότι δεν υπήρχε βράχος στην πλευρά αυτή προς τη Νάξο. Κι αν υπήρχε, ο φίλος του ο Σκοπελίτης, ο μοναδικός ψαράς του νησιού, θα το ήξερε και θα του το είχε πει. Κι έπειτα ένας βράχος δεν κινείται. Κι αυτή η γκρίζα κουκκίδα εκεί καταμεσής του πελάγους κοντά στον Απόλλωνα φαινόταν να κινείται. Περπάτησε ως την άκρη του φυτεμένου χωραφιού που ήταν λίγο πιο ψηλά από εκεί που βρισκόταν, έβαλε τα δάχτυλά του δίπλα από το γείσο της τραγιάσκας για να προστατευτεί από τον αέρα και παρατήρησε πιο προσεκτικά. Η κουκκίδα είχε πλέον αλλάξει όψη… και ναι… χωρίς αμφιβολία πια… ήταν ένα καράβι! […]

Ο Χρόνης Ξυπολιάς με καταγωγή από τον Πει­ραιά, έχει γεννηθεί στην Αθήνα το 1966. Είναι δι­πλω­ματούχος μηχανολόγος μηχανικός με 20ετή κα­ριέ­ρα στον ιδιωτικό τομέα ως στέλεχος πωλήσεων σε ελληνικές και πολυεθνικές εταιρίες. Τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται με επιτυχία ως ασφαλιστι­κός και επενδυτικός σύμβουλος.

Είναι παντρεμένος και έχει δύο γιους.