Η οικογένεια συνέχιζε τη ζωή της στο κέντρο της Αθήνας. Ωστόσο, κανείς δεν γνώριζε από ποιο μέρος κρατούσαν. Κάποιες γιαγιάδες που είχαν έρθει κι αυτές μικρά κοριτσάκια δεν θυμούνταν πολλά πράγματα. Είχα ακούσει για δύο νησιά, ακόμη και για την Πελοπόννησο. Και, ενώ τα χρόνια κυλούσαν, δεν ασχολήθηκε κανείς για τις ρίζες του, γεγονός που με έκανε κάποτε να θυμώσω. Αποφάσισα να το πάρω πάνω μου. Άρχισα να ρωτώ και να καταγράφω.

Ψάχνοντας βρήκα αξιόλογα πρόσωπα μέσα στην οικογένεια, αλλά και δίπλα σε αυτήν λόγω συγγενείας ή διάφορων γάμων. Πάντα όμως διέκρινα μια διάχυτη μυστικοπάθεια. Τα βήματά μου πήγαιναν αργά, ώστε να μου δοθεί η ευκαιρία να ξεκαθαρίσω κάποια θολά σημεία, τότε που…

[…] «Σκέφτοµαι πώς µπορούσες να παίζεις µε τα συναισθήµατα. Πώς µπορούσες να θέλεις κάτι και συγχρόνως να το αρνείσαι ή, αν δεν το θέλεις, γιατί να επιµένεις µε περίεργα µηνύµατα που έγραφες στον ουρανό κάθε που η πανσέληνος έκλαιγε µε λυγµούς. Κάπου σ’ έχανα πίσω από ψηλούς πύργους µε περίεργα κωδωνοστάσια.

Μέσα σε απρόσιτα κάστρα µε υπόγειες προσβάσεις, µε νερά και γεφυράκια που ένωναν γειτονιές, ακόµη και σπίτια µε υποστατικά. Συνεχώς κρυβόσουνα. Κι εγώ επέµενα µε τα χέρια µου σε στάση ικεσίας, προσευχόµουν στον εκάστοτε πολιούχο της πόλης να σε φανερώσει. Έταζα λιτανείες, τάµατα, προσφορές.

Όµως κανείς δεν άκουγε τη φωνή µου. Ούτε κι εγώ την αναγνώριζα. Αίµατα τρέχανε από τα πόδια µου. Τα λεπτά σανδάλια που φορούσα είχανε σκιστεί. Η µακριά φούστα σκισµένη κι αυτή είχε γεµίσει λάσπες. Ήθελα να τα βγάλω όλα και να τα πετάξω από πάνω µου. Ίσως έτσι να σε προκαλούσα κι αποφάσιζες να φανερωθείς.

Ωστόσο, γνώριζα το πείσµα σου. Δεν θα το έκανες ακόµα κι αν κινδύνευα, είµαι σίγουρη ότι θα µε άφηνες να αιµορραγώ, να πονάω, αλλά δεν θα µε βοηθούσες. Πάντα κάτι φοβόσουνα σε µένα. Μπορεί την αδυναµία σου να κρατηθείς µακριά µου, αν αποφάσιζες να κάνεις το βήµα. Μπορεί και να µην ήθελες στην πραγµατικότητα. Ποιος θα µας εύρισκε στους ατέλειωτους παράλληλους της απουσίας µας, χωρίς όνοµα και χωρίς στίγµα. Κανείς δεν µπορούσε να µας βρει, ούτε κι εµείς οι ίδιοι δεν διαθέταµε έναν χάρτη της πόλης.

Το ταξίδι ατέρµονο και το παιχνίδι πονούσε. Δεν έβλεπες ούτε τις µικρές νεράιδες που ερωτοτροπούσαν µε τους σάτυρους!» […]

Η Φαίδρα Ζαμπαθά-Παγουλάτου γεν­νήθηκε στην Αθήνα, κόρη του λογοτέ­χνη Κούλη Ζαμπαθά. 
Σπούδασε Γαλλική και Ιταλική λο­γο­­τε­χνία. Ξεκίνησε στα Γράμματα τη δε­καετία του '60.
Το πρώτο της ποιητικό βιβλίο κυκλο­φόρησε στα 1962, με τίτλο «Στα­­γόνες από φως». Από τότε ακο­λούθησαν τρία δοκίμια, δυο πε­ζά, και δεκα­οκτώ ποιητικές συλλογές καθώς και μετα­φράσεις, όπως των: «Ντιντερό, Χομπσμπά­ουντ, Ζάλλερ, Λεο­πάρντι. Επίσης Γάλλων ποιη­τών.
Η θεματική της κινείται μέσα στο κοι­νωνικοπολιτικό πλαίσιο ενάντια στον πόλεμο, τη βία, την αδικία, και υπο­γραμμίζονται η αγάπη και ο έρωτας. Η συγγραφέας πιστεύει ότι το ερωτικό στοιχείο είναι πηγή δη­μι­ουργίας στο κέντρο της ζωής, αλλά και του θανά­του. Είναι λυρική, ευαί­σθητη, μ' ένα λόγο άμεσο και αφαι­ρετικό. Συνερ­γάστηκε για χρόνια με τον Ημερήσιο και Περιοδικό Τύπο.
Το 1964 γίνεται μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της οποίας εκλέ­­γεται Γενική Γραμματέας ανελ­λι­πώς μετά την μεταπολίτευση ώς το 1982 όπου αποσύρεται.
Αγωνίστηκε στον συνδικαλιστικό τομέα για τα αιτήματα του κλάδου των Λογοτεχνών. Παράλληλα, μέσα από φιλειρηνικές οργανώσεις μη κυβερνη­τικές, συμμετείχε ενεργά στα κοινά. 

Την ίδια εποχή γίνεται μέλος του Δ.Σ. της Στέγης Καλών Τεχνών και Γραμ­­­μάτων του ΥΠΠΟ.
Έδωσε πολλές διαλέξεις για την Ει­ρή­νη και ενάντια στα πυρηνικά, στην Ελλάδα και το Εξωτερικό. Πήρε μέρος σε Λογοτεχνικά Συνέδρια όπως στο Βερολίνο και τη Φλωρεντία. Έδωσε δια­λέξεις σε όλη την Ελλάδα σε Δήμους και Σχολεία για τη Λογοτεχνία και το Βι­βλίο και παρουσίασε τα έργα πολ­λών Λογοτεχνών, όπως π.χ. στο Υπ. Εμπο­ρικής Ναυτιλίας για τον Νίκο Καβ­­βα­δία, στο Συμβούλιο Επικρα­τεί­ας για τον Μίχο Κάρη, υπάλληλο του Συμ­­βου­λίου, για τον Γιάννη Ρίτσο στους Δήμους Ρόδου, Κορινθίας, Σά­μου, Αγ. Αναργύρων, Νικαίας, Καισα­ριανής.
Το 1984 τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Πόλης από τον Δήμο Αθηναίων για τη συμμετοχή της και το έργο της στον εορτασμό για τα 150 χρόνια της Αθή­νας επί Δημαρχίας Δ. Μπέη.
Επίσης, της απονεμήθηκε τιμητική πλακέτα από το 7° Συμπόσιο της Αθή­νας για την «Ποίηση και Δοκίμιο» το 2003. Το 2009, για το σύνολο του έργου της και τη συνδικαλιστική της δράση ως Γεν. Γραμ. της Ε.Ε.Λ. επί 10 χρόνια, της απονεμήθηκε τιμητική πλακέτα από το Δ.Σ. της Ε.Ε.Λ.
Έχει ανθολογηθεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό και τα ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Μεξικάνικα και Ρώσικα.