Ο Νικόλα Εφέντη Κομπίλης μεγαλοτσιφλικάς από την τουρκοκρατούμενη Αδριανούπολη, εξορίζεται με την οικογένειά του από τους Τούρκους στη Θεσσαλονίκη το 1915. Την ίδια εποχή ο Κώστας Χαντζής δραπετεύει από τον τουρκικό στρατό που έχει επιστρατευτεί, με σκοπό να φτάσει στην ελεύθερη Ελλάδα.

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος βρίσκεται στο αποκορύφωμά του με την Ελλάδα να προσπαθεί να κρατήσει ουδετερότητα.

Οι δυο άντρες γνωρίζονται κάτω από τη σκιά του Λευκού Πύργου και γίνονται φίλοι. Η φιλία τους όμως διασαλεύεται και καταλήγει σε μίσος, όταν ο Κώστας Χαντζής κλέβει την κόρη του φίλου του. Δύο χρόνια περίπου μετά, ο Κώστας Χαντζής στρατεύεται και βρίσκεται στην Ουκρανία να πολεμάει τους Μπολσεβίκους στο πλευρό των Γάλλων και αναγκάζεται να εμπιστευτεί τη γυναίκα του ξανά στον πατέρα της.  

Στο μεταξύ, ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελειώνει με νίκη της Αντάντ, για ν’ ανοίξει το μέτωπο της Μικράς Ασίας. Ο Κώστας ζει τη φρίκη αυτού του πολέμου και γίνεται μάρτυρας της καταστροφής της Σμύρνης.

…Εκεί που πίστευαν όλοι πως είχε τελειώσει το µνηµόσυνο και πήγαιναν να φύγουν, οι άντρες µεθυσµένοι και οι γυναίκες βαλαντωµένες από το κλάµα, πετάγεται ο πατέρας του παλικαριού.

−Σταθείτε, τους φωνάζει, έχουµε γάµο, δεν τελειώσαµε. Θα παντρέψουµε τα παιδιά.

−Παλάβωσες µωρέ, του λέει ο Νικόλα Εφέντη Κοµπίλης, να παντρέψουµε δυο πεθαµένους;

−Όχι, λένε και όσοι άντρες είναι ξεµέθυστοι.

−Δε γίνεται, διαµαρτύρονται οι γυναίκες, είναι αµαρτία.

Τους κρατά αυτός και τρέχει να προφτάσει τον παπά. Τον προφταίνει στις σκάλες της εκκλησίας. Τον πιάνει απ’ το µανίκι και τον φέρνει πίσω στον κόσµο που περίµενε αποσβολωµένος ανάµεσα στους τάφους.

−Γύρνα πίσω παπά, του λέει, πού πας; Δεν τελειώσαµε.

−Τους διάβασα, λέει σαστισµένος ο παπάς.

−Έλα να τους παντρέψεις, ο κόσµος περιµένει. Πάρε το Βαγγέλιο και πάµε.

Είχε στη φωνή του µιαν απειλή, µια φοβέρα. Το πρόσεξε ο παπάς και γύρισε.

Στάθηκε αµήχανος µπροστά στα δυο κάδρα που ήταν ακουµπισµένα στους τάφους και τους κοιτούσαν µε παράπονο.

−Κοιτάχτε µωρέ, είπε κλαίγοντας ο Ταξιάρχης, έτσι έλεγαν τον πατέρα του παλικαριού, θα τους αφήσουµε απάντρευτους; Δυο νέοι πάνω στο άνθος της ηλικίας τους δε δικαιούνται να σµίξουν;

Έµειναν όλοι αµίλητοι, ασάλευτοι, σαν να τους χτύπησε κεραυνός.

Ο Ταξιάρχης βλέποντας τον παπά που αργούσε ν’ αρχίσει το µυστήριο, έβγαλε απ’ το ζωνάρι του το περίστροφο και τ’ ακούµπησε στη ράχη του παπά.

Ξαναφόρεσε ο παπάς το πετραχήλι κι έβαλε µπρος το µυστήριο. Σε µια στιγµή σταµατάει και γυρίζοντας στον Ταξιάρχη.

−Ούτε κουµπάρος, ούτε στέφανα, ούτε λαµπάδες. Τι µου βάνεις να κάµω γάµο!

−Ανάψτε τα κεριά του µνηµόσυνου συµπεθέροι, προστάζει στο πλήθος ο Ταξιάρχης.

Τ’ άναψαν αυτοί. Φοβήθηκαν έτσι που τον είδαν αγριεµένο.

−Προχώρα, λέει στον παπά ο Ταξιάρχης και πιέζει το περίστροφο στην πλάτη του.

Προχώρησε ο παπάς. Δεν κατάλαβε καν πότε έφτασε στο «Ησαΐα Χόρευε».

Χόρευαν οι µεθυσµένοι, έκλαιγαν οι γυναίκες και σταυροκοπιούνταν.

Και οι δυο νέοι τους κοίταζαν µέσα απ’ τα κάδρα τους, σα να καταλάβαιναν τη χαρά τους που ήταν πόνος, αλλά ένας αλλιώτικος πόνος, πολύ πιο βαρύς.

Όταν ήρθε η ώρα να ευχηθούν τους νιόνυφους, ο Ταξιάρχης πήρε στην αγκαλιά του τα δυο κάδρα και τα φιλούσε. Τα ’δωσε και στους άλλους να φιλήσουν και να ευχηθούν τι; «Βίον ανθόσπαρτον»; «Να ζήσετε και καλούς απογόνους»;

Εκεί ήταν που αποτρελάθηκε ο Ταξιάρχης. Έβγαλε το περίστροφο και πυροβολούσε στον αέρα µέχρι που άδειασε ο µύλος.

Ύστερα το πέταξε µε οργή κι άρχισε να τρέχει ουρλιάζοντας σαν το λαβωµένο θηρίο.

Μέσα στο άγριο ξεφωνητό του ξεχώριζες τ’ όνοµα του παλικαριού, Δάµων, που η ηχώ το γυρόφερνε ανάµεσα στους σιωπηλούς τάφους και το ’σβηνε…

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΤΗΣ ΕΝΑΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ

Το νέο βιβλίο του θρακιώτη Αυγερινού Μαυριώτη
Κωνσταντινούπολη, Η Πόλη Των Αμαρτιών Μου
ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ – Εκδόσεις Λεξίτυπον, 2017

     Ο ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ ΜΑΥΡΙΩΤΗΣ γεννήθηκε στο Αμόριο Διδυμοτείχου Έβρου. Είναι εκπαιδευτικός .
     Το 2000 εκδόθηκε από την Πανθρακική Ομοσπονδία Νότιας Ελλάδας και τις εκδόσεις Πάραλος η μελέτη του «Το θρακιώτικο δημοτικό τραγούδι στον Έβρο και τη Σαμοθράκη», όπου ανθολογεί και καταγράφει 350 αυθεντικά τραγούδια. Έκανε ακόμη εκπομπές από το ραδιόφωνο, παρουσιάζοντας θέματα σχετικά με την ιστορία, τη λαογραφία και τον πολιτισμό της Θράκης.
     Το 2003 τιμήθηκε με το Βραβείο Μάρκου Αυγέρη της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών για την ποιητική του συλλογή «Η στέρνα».
     Το 2008 τιμήθηκε με έπαινο του Μάρκου Αυγέρη, για «Τα φαινόμενα απατούν» (διηγήματα).
     Ποιήματά του περιλαμβάνονται σε διάφορες Ανθολογίες, και έχουν μεταφραστεί στα βουλγαρικά και αλβανικά.

     Από το 1990 μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί έντεκα ποιητικές συλλογές του: «Πορτρέτα μιας άλλης εποχής» (Δωδώνη, 1990), «Απόηχοι» (Ρήσος, 1992), και από τις εκδόσεις Πάραλος «Τα πρόσφορα» (1994), «Η φθορά του μύθου» (1996)«Ρόμβος» (1997), «Κορνηλία, η δέσποινα των σφαλμάτων» (1999), «Η στέρνα» (2000), «Κρύσταλλοι» (2000), «Στη μηχανή του χρόνου» (2002), «Το εκκρεμές του ήλιου» (2002), «Επίγεια» (2002), «Τα φαινόμενα απατούν» (2007) (διηγήματα), «Ορφέας», εκδόσεις Λεξίτυπον (2008) (ποιητική συλλογή), «Το δέντρο που μεγάλωνε τη νύχτα», εκδόσεις Λεξίτυπον (2008) (μυθιστόρημα), «Θύμηση κατεπείγουσα», εκδόσεις Λεξίτυπον (2010) (ποιητική συλλογή), «Αποτυπώματα», εκδόσεις Λεξίτυπον (2010) (ποιητική συλλογή), «Το βέλος του χρόνου», εκδόσεις Λεξίτυπον (2010) (ποιητική συλλογή).
     Παράλληλα ο Αυγερινός Μαυριώτης ασχολείται με τη ζωγραφική και έχει πραγματοποιήσει δέκα εκθέσεις έργων του στην Αθήνα και την περιφέρεια.
      Είναι τακτικό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ) και της Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων (ΕΠΟΣ).