Ανέκδοτα ποιήματα αφιερωμένα σε όλες τις φίλες και τους φίλους που μου δίνουν τη δύναμη να γράφω σε μια περίοδο που το σκοτάδι των Εωσφόρων όλο και πιο πολύ απλώνεται στη γη.

Τώρα διαβάζεις τα ποιήματά μου

 

Άκουγες τη φωνή μου κι αναρριγούσες.

Μ’ ήθελες, έστω κι από το τηλέφωνο

ίσως και μ’ αυτό να ικανοποιούσες

τα κενά του χαμένου σου ουρανού.

 

Ωστόσο το απαράμιλλο υπερίσχυσε

και σ’ ένα διάζωμα θεάτρου

αγκαλιαστήκαμε τρυφερά

και μέχρι το τέλος της παράστασης

με ότι τούτο συνεπάγεται

στους ψυχικούς μας κραδασμούς

 

Μετά, πανικόβλητος πήρα τους δρόμους

κι αλαφιασμένος παραμιλούσα

μα δεν μ’ άκουγες, ούτε που με ’βλεπες

κοντολογίς, συνήθισες μα κι εγώ

προσαρμόστηκα στα νομοτελειακά

κι ότι είχα το ’δινα μα δεν αρκούσε.

 

Συμβιβάστηκες με τη μοναξιά σου.

Βλέπεις;

Τώρα διαβάζεις τα ποιήματά μου. 

 

Γεννήθηκε στο Γύθειο στις 26 Ιουνίου του 1933. Γονείς του ο Λυκούργος Γιανναράκος και η Αικατερίνη το γένος Βολιανίτη. Ορφανός από πατέρα που ‘φυγε το 1944 κατά την κατοχή, μόλις τελείωσε την 4^η τάξη εξατάξιου Γυμνασίου, πέρασε μετά από εξετάσεις στη Σχολή Υπαξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού. Όντας τελειόφοιτος το 1952 διέκοψε τη ναυτική του σταδιοδρομία στο Π.Ν. και το 1953 προσελήφθηκε στο Φαρμακείο Μπακάκου στην Ομόνοια. Εκεί με το χρόνο σταδιακά, εξελίχθηκε στον κλάδο φαρμάκων κι αργότερα στο τμήμα χημικών και διαγνωστικών αντιδραστηρίων  και οργάνων. Ανερχόμενος προοδευτικά έγινε διευθυντής του καταστήματος χημικών της «Π. Μπακάκος Α.Ε.», παραμένοντας μέχρι το 2000 όπου οριστικά βγήκε στη σύνταξη. Σ’ όλο αυτό το διάστημα παρά την κοπιαστική εργασιακή ενασχόλησή του, αλλά κι από τα νεανικά του χρόνια, ασχολήθηκε και με τα κοινά τόσο στο κοινωνικό όσο και στο ειρηνιστικό κίνημα των Φαρμακοϋπαλλήλων Αθηνών. Ωστόσο από τα δεκαεφτά του, είχε αρχίσει να γράφει ποιήματα και διηγήματα, άρθρα και αληθινές ιστορίες που κατά καιρούς δημοσιεύτηκαν σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά.