Σταθόπουλος Γεώργιος

Γεννήθηκα στο χωριό Ίκλαινα της επαρχίας Πύλου του νομού
Μεσσηνίας το έτος 1933.
Τελείωσα το γυμνάσιο Πύλου, το μοναδικό σε όλη την επαρ-
χία με περισσότερους από χίλιους μαθητές και δέκα περίπου
καθηγητές. Έδωσα εξετάσεις στη Νομική Αθηνών και σαν φοι-
τητής άρχισε η οδύσσεια.
Μια παρασιτική δουλειά στην Ομοσπονδία Επαγγελματιών
και Βιοτεχνών Πειραιώς μού ’τρωγε τον χρόνο και μια αδυνα-
μία μεταβολισμού έκαναν τον ζαχαροδιαβήτη να υποβόσκει και
δυσκόλευαν τις προσπάθειές μου να τελειώσω τις σπουδές μου.
Όταν επιτέλους τελείωσα μετά τρία χρόνια άσκησης και δύο
στον στρατό, πήρα την άδεια του δικηγόρου για τον Δικηγορικό
Σύλλογο Πειραιώς.
Η άσκηση της δικηγορίας μόνο σαν ανέκδοτο μπορεί να θεω-
ρηθεί.
Η επιβολή της Χούντας αποτέλεσε την τελευταία σταγόνα
που ξεχείλισε το ποτήρι. Αφού έχασα 35 χρόνια από τη ζωή μου,
μετανάστευσα στο Σικάγο, όπου άρχισα τη ζωή μου από την
αρχή. Δοκίμασα όλων των ειδών τις εργασίες, κυρίως χειρωνα-
κτικές.

Έκανα οικογένεια με δυο γιους μεγάλους δικηγόρους και μια
κόρη με δύο master στην Αγγλική και Ισπανική γραμματολογία,
που με κάνουν περήφανο. Η γυναίκα μου έπεσε θύμα αυτοκινη-
τιστικού δυστυχήματος.
Τα σαράντα χρόνια που έζησα στο Σικάγο, δούλευα μέρα και
νύχτα χωρίς διακοπές και ημέρες ανάπαυλας. Στο λίγο διάστη-
μα που μου έμενε, κάπου-κάπου έγραφα κάποιους στίχους χω-
ρίς ελπίδα δημοσιότητας.
Μετά τη συνταξιοδότησή μου στα 70 μου μετακόμισα στη
Φλώριδα, όπου ζω μονήρη ζωή με μόνη συντροφιά το διάβασμα.
Μια ευτυχής συγκυρία με έφερε να γνωρίσω –από το τηλέφω-
νο– τον γνωστό στα ελληνικά γράμματα κ. Μιχάλη Π. Δελησάβ-
βα, ο οποίος με παρότρυνε να δημοσιεύσω ό,τι είχα γραμμένο.
Η ευμενής κριτική του κ. Κώστα Βαλέτα με ενεθάρρυνε ακόμα
περισσότερο και σε διάστημα τριών περίπου μηνών έγραψα τη
συλλογή «Στρατευμένη Ποίηση».
Πιστεύω ακράδαντα, ότι η τέχνη και ιδιαίτερα η ποίηση, βγαλ-
μένη μέσα από τη ζωή, πρέπει να υπηρετεί τη ζωή και τον Άν-
θρωπο στην ανώτερη μορφή της ύπαρξής του, που είναι η κοι-
νωνικότητα.