Η ύπαρξή µας
Χωρίς τα έλατα και τ’ αστέρια,
ο Απόλλων δεν θα διάλεγε
τον Παρνασσό να κατοικήσει.
Χωρίς του
σύννεφου τη νωχελική
περπατησιά, τα
µάτια του ήλιου
θα ήταν
σβησµένα.
Χωρίς τους ΔΕΛΦΟΥΣ, το κέντρο
της ΓΗΣ, θα ήταν άγνωστο
κι ο δρόµος αδιάβατος.
Χωρίς τους
αετούς του ΔΙΑ
από Ανατολή και
Δύση, δεν
θα
προσδιοριζόταν το κέντρο του κόσµου
για να υπάρχει
σήµερα το µεγαλείο των Δελφών.
Απόλλωνα, µεγάλε των θεών
µια πέτρα άσπρη έγινε σύµβολο
ώστε οι ΔΕΛΦΟΙ να γίνουν γνωστοί
στα πέρατα, ως ο ΟΜΦΑΛΟΣ της Γης.
Ελλάδα µου,
πατρίδα µου, όπως εσύ,
χωρίς την Άνοιξή
σου, η φύση αρρωσταίνει
έτσι και ο
έρωτας, χωρίς τριαντάφυλλα
κι αρώµατα δικά
σου, πεθαίνει, δεν ανασαίνει.
Χωρίς τ’ ολόχρυσο φεγγάρι να δύει
και να νιώθεις το τέλος του κόσµου,
λασκάρει το ΣΥΜΠΑΝ, ξεκρέµαστο ελάτι
στου Παρνασσού το µαγεµένο παλάτι.
Ω! γλώσσα των
Αρχαίων θεών
που µ’
αναρίθµητες λέξεις και λατρεία
µιλάς για πόνο,
για χαρά, για Ελλάδα
για θέληση,
επιτυχία και δοκιµασία.
Χωρίς όλ’ αυτά, όλοι οι άνθρωποι
δεν θα είχαν πιστοποιητικό γέννησης.
Στον Άρη, τον θεό άµιλλας, ας πούµε ένα
«ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» που φέρνει προκοπή κι ευτυχία.
Οι εχθροί του,
νικηµένοι
και το σπαθί του
παραµένει στη θήκη.
Χωρίς εσένα
Ελλάδα, πόρτα κλειστή
η παντοδυναµία
της σοφίας σου.
Σηµερινοί Έλληνες, εγερθείτε, µιµηθείτε.
(Διάκριση σε
διαγωνισµό των Δελφών το 2015)