Λέγεται ότι κατά τους κανόνες της Φυσικής, ο ήλιος που μας φωτίζει σήμερα, με την πάροδο του χρόνου χάνει ένα μέρος της ακτινοβολίας του και αδυνατίζει, με συνέπεια μετά από μερικά δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια χρόνια να μην υπάρχει πια και στη θέση του να δημιουργηθεί κάποιο άλλο αστέρι.

Έτσι και με τους κανόνες της ανθρώπινης λογικής, οι πλανήτες που τον περιβάλλουν, οι μεν απομακρυσμένοι όπως ο Κρόνος και ο Άρης, να εφλέγοντο κάποτε, μετά να έγιναν κατοικήσιμοι, και μετά, με τη σειρά τους, να πάγωσαν πρώτα ο Κρόνος, μετά ο Άρης, με τη σειρά της να παγώσει και η Γη που κάποτε εφλέγετο και να κρυώσει η Αφροδίτη που τώρα φλέγεται και να γίνει κατοικήσιμη. Αλλά για να γίνει κατοικήσιμη, κάποιοι άλλοι άνθρωποι κάποια άλλα πλάσματα, πρέπει να την κατοικήσουν, που μπορεί είτε να είναι αυτόχθονα, να δημιουργηθούν με τη θεωρία της εξέλιξης από μικροοργανισμούς είτε να μεταναστεύσουν από άλλους πλανήτες. Κάτι που ενώ με τα σημερινά δεδομένα φαίνεται αδιανόητο, όμως μετά από ένα δισεκατομμύριο χρόνια και σε συνδυασμό με την επιστημονική εξέλιξη, αυτό μπορεί να γίνει εφικτό.

Με τα δεδομένα αυτά, το ποίημα αυτό παίρνει ως βάση τη δεύτερη εκδοχή, ότι ο εποικισμός της Αφροδίτης έπειτα από ένα δισεκατομμύριο χρόνια θα γίνει από τους κοντινότερους προς αυτή πλανήτες και φυσικά πρώτα από τους κατοίκους της Γης, η οποία θα βρίσκεται στην κατάσταση που είναι ο Άρης σήμερα.

Το τι θα γίνει όμως από εκεί και πέρα, κανείς δεν μπορεί να το προσδιορίσει από τώρα και όλα όσα γράφονται στο ποίημα αυτό είναι προϊόν καθαρής φαντασίας και μόνο. Γεγονότα που ούτε μπορεί κάποιος να τα βεβαιώσει, αλλά και μερικά από αυτά να τα αμφισβητήσει. Άλλωστε κάτι ανάλογο γίνεται και στην Οδύσσεια αλλά και στην Ιλιάδα του Ομήρου, που οι ανύπαρκτοι θεοί παίρνουν μέρος στον πόλεμο και στις μάχες της Τροίας και η Κίρκη μεταμορφώνει τους συντρόφους του Οδυσσέα σε χοιρίδια και μετά τους επαναφέρει στη μορφή και πάλι του ανθρώπου.

Πρέπει ακόμη να σημειωθεί ότι η ποίηση αυτή δεν έχει καμία ομοιότητα ή ταύτιση με την ξενόφερτη από την Ευρώπη λεγόμενη «μοντέρνα ακατάληπτη και ανερμήνευτη ποίηση», όπως είναι οι ποιητικές συλλογές μου με τίτλους «Ο κύκλος», «Στον ρυθμό του ονείρου» κ.ά., οι οποίες είναι γραμμένες και αυτές σε έμμετρο και ομοιοκατάληκτο στίχο. Σε εκείνες ο στίχος είναι ακατάληπτος και ανερμήνευτος, είναι χρησμός και μαντεία που ο καθένας μπορεί να δώσει μια διαφορετική εξήγηση, ενώ εδώ τα γεγονότα είναι συγκεκριμένα και όλοι οι αναγνώστες θα δώσουν την ίδια εξήγηση και θα περιγράψουν τα γεγονότα με τον ίδιο τρόπο.

Πότης Κατράκης

 

ΠΗΡΑΝΕ ΤΟΝ ΚΑΤΗΦΟΡΟ τα χρόνια και περάσαν

χωρίς κάποιος ν’ αντιληφθεί όλα στη Γη γεράσαν

έν δισεκατομμύριο χρόνια έχουν περάσει

απ’ του Χριστού τη γέννηση κι η Γη έχει γεράσει

είναι στο χείλος του γκρεμού όλα έχουν παγώσει

άλλη τροφή και ζεστασιά δεν έχει πια να δώσει.

Γύρω στον Ισημερινό τα πλήθη μαζεμένα

χωρίς τροφή χωρίς νερό και ταλαιπωρημένα

’τοιμάζουν αερόπλοια σ’ άλλους τόπους να πάνε

αφού σε λίγα χρόνια πια δε θα ’χουνε να φάνε.

Ο ήλιος εκουράστηκε γέρασε δεν αντέχει

και κάθε ζωντανό στη Γη φόβο και πίκρα έχει.

Της Γης οι πάγοι τρέξανε κατέβηκαν πιο κάτω

φτάσανε στη Μεσόγειο κι ακόμη παρακάτω

σκεπάσανε την Αίγυπτο και το Σουδάν ακόμη

νέκρωσαν από πληθυσμό πόλεις θάλασσες δρόμοι.

Ανάστατοι οι άνθρωποι ζητάνε κάποια λύση

και όλα διαλυθήκανε σ’ Ανατολή και Δύση.

 

ΑΠ’ ΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ φάνηκαν τα πρώτα καραβάνια

η παρουσία τους κι εδώ δεν είναι πλέον σπάνια.

Εκεί που κατοικούσανε στο παρελθόν ανθρώποι

και για αιώνες ήτανε ευλογημένοι τόποι

τώρα τα σκέπασ’ ο χιονιάς τα πάντα παγωμένα

δάση βουνά και θάλασσες τα βλέπεις νεκρωμένα

στάρι και ελαιόδενδρα άλλο πια δε φυτρώνουν

βόδια πουλιά κι άλλα πολλά στο ύπαιθρο παγώνουν

τα βλέπεις σαν ανάμνηση βουβά μαρμαρωμένα

είδη μιας άλλης εποχής για τους ανθρώπους ξένα.

Αλλά και τα θαλασσινά όπου τροφοδοτούσαν

της Γης όλα τα πλάσματα και ζωντανά κρατούσαν

όλα τους νεκροθήκανε και λέπι δεν υπάρχει

σε θάλασσες και σε στεριές σιγή θανάτου άρχει.

Όπου κι αν πας όπου σταθείς όπου και να κοιτάξεις

τα όσα βλέπεις γύρω σου σε κάνουν να τρομάξεις.

Μόνο στον Ισημερινό βλέπεις λίγους ανθρώπους

όλους να ετοιμάζονται να πάνε σ’ άλλους τόπους

να μπουν σε αερόπλοια να φτάσουν Αφροδίτη

σ’ αυτόν τον πλησιέστερο από τη Γη πλανήτη

που μάθανε πως κρύωσε δεν καίει σαν καμίνι

και κάθε πλάσμα ζωντανό εκεί μπορεί να μείνει.

Αλλά παντού συνωστισμός όλους δεν τους χωράνε

είν’ το ταξίδι μακρινό όλοι τους δε θα πάνε

γι’ αυτό και αντιμάχονται διώχνει ένας τον άλλο

χτυπιόνται και τσακώνονται το πρόβλημα μεγάλο.

 

ΟΣΟΙ ΤΩΡΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΝ ψηλές φωτιές ανάβουν

να ζεσταθούν να λυτρωθούν και τους νεκρούς τους θάβουν

αλλά δεν είναι σπάνιες οι αιματοχυσίες

αφού πλέον δεν έχουνε τις ίδιες ευκαιρίες

να φύγουν και να φτάσουνε μακρά στην Αφροδίτη

ήσυχα και ειρηνικά χωρίς να σπάσει μύτη

γιατί προτάσσονται αυτοί που ’χουν ισχύ και χρήμα

και σ’ όσους απ’ τους ισχυρούς παρέχεται το σήμα.

 

Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΑΛΛΟΤΕ όλη πυρακτωμένη

σε κάποια σημεία της έγινε παγωμένη

αφού ο ήλιος έχασε μέρος της δύναμής του

μικρότερο κι αδύναμο έγινε το κορμί του

έπαψε να την καίει πια και να την πυρακτώνει

και κάθε πλάσμα ζωντανό αμέσως να σκοτώνει.

Σε λιγοστά σημεία της φανήκανε χορτάρια

απλώθηκαν και θάλασσες που γέμισαν με ψάρια

οι δυο της πόλοι πάψανε να καίνε σαν και πρώτα

ζώα εμφανιστήκανε με αίμα και ιδρώτα.

 

ΚΑΙ ΝΑ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ έποικοι της Γης οι μετανάστες

της Αφροδίτης ζωντανά του τόπου οι δυνάστες

αλλόφρονοι από χαρά που σώσαν τη ζωή τους

και νέους δρόμους άνοιξαν στην επιβίωσή τους.

Λένε να στήσουνε χορούς το θαύμα να γιορτάσουν

τη δύναμη που έδωσε μέχρι εδώ να φτάσουν

να φτιάξουνε με τον καιρό μια νέα κοινωνία

ανώτερη π’ αυτή στη Γη κι όλα σε αφθονία

να τα ’χουν να συντηρηθούν και να επιβιώσουν

έναν πολιτισμό λαμπρό κάποτε να στεριώσουν

     Ο Πότης Κατράκης γεννήθηκε το 1930 στη Δαιμονιά Λακωνίας. Οι προπάτορές του είχαν εγκατασταθεί στη Δαιμονιά, προερχόμενοι από τον Καραβά των Κυθήρων.      Σπούδασε νομικά και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου στον Πειραιά. Παράλληλα όμως με το επάγγελμά του ασχο­λήθηκε από το 1966 και με τη λογοτεχνία, όταν εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Ο Επίορκος». Σήμερα είναι επίτιμος Διδάκτωρ Λογοτεχνίας, επίτιμος Αντιπρό­εδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιώς, μέλος της υπό την αιγίδα της UNESCO «World Academy of Arts and Culture» και «World Congress of Poets» της «Academy Ferdinandea» Ιταλίας, της International Writers and Artists Association (I.W.A.), της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών, της Α.Ε.Π.Ι., και άλλων Ενώσεων.

     Έχει διατελέσει Δημοτικός Σύμβουλος Πειραιώς, Προϊστάμενος της Νομικής Υπηρεσίας του Δήμου Πειραιώς, Αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιώς, πρόεδρος του Θεατρικού Εργαστηρίου Πειραιώς και πρόεδρος σε διάφορα άλλα σωματεία.
     Έχει εκδώσει μέχρι τώρα περίπου 300 λογοτεχνικά βιβλία, από τα οποία 10 μυθιστορήματα, 1 νουβέλα, 9 συλλογές διηγημάτων, 20 θεατρικά έργα, 6 δοκί­μια, 1 ταξιδιωτικό και 219 ποιη­ικές συλλογές, με πάνω από 19.000 ποιήματα και στις τρεις βασικές μορφές ποίησης (παραδοσιακή, μοντέρνα και μεταμοντέρνα). Από αυτά τα 8.000 είναι σε στίχους για τραγούδια, εκ των οποίων τα 100 έχουν μελοποιηθεί σε τραγούδια και κυκλοφορούν στην αγορά σε CD με τους τίτλους «Οι μάγκες τελειώσανε», «Σχέδιο Συνάντησης», «Θαλασσινές αγάπες», «Νησιώτικα μεράκια», «Τραγούδια για την αγάπη», «Λαϊκοδημοτικά τσιφτετέλια», «Τα μάτια που αγάπησα» κλπ.
     Πολλά από τα ποιήματά του έχουν μεταφρασθεί σε ξένες γλώσσες όπως στην Αγγλική, Γαλλική, Ιταλική, Ρωσική, Ισπανική, Κινεζική, Μογγολική, Αλβανική, Βουλγαρική κλπ.
     Έχει τιμηθεί με τρία αριστεία γραμμάτων και 54 βραβεία τόσο σε εθνικούς και διεθνείς διαγωνισμούς όσο και από διάφορους πολιτιστικούς φορείς.