(Από τον Πρόλογο του βιβλίου)

Η δεξαμενή που αρδεύει την ποίηση είναι η ψυχή. Και η πηγή, που τροφοδοτεί την ψυχή, είναι η ζωή.

Αληθινός Ποιητής είναι εκείνος που έχει ζήσει. Μετατρέπει σε ποίηση τη ζωή του κι έτσι, ώς έναν βαθμό, μεταμορφώνει τις ζωές των άλλων σε ποιητικές ζωές.

Η ποίηση είν’ ένα ποτάμι, που ποτίζει έναν κήπο με δέντρα. Εμείς είμαστε αυτά τα δέντρα. Και περιμένουμε το νερό του, για ν’ ανθίσουμε και να γίνουμε οπωροφόρα.

Κάθε Ποιητής είναι ένας Προμηθέας, που πυρπολεί με φλόγες ελευθερίας τις ψυχές μας. Και αντροκαλιέται με τον αετό, πάνω στον Καύκασο της μοναξιάς του.

Ένας «επαναστάτης της ζωής από μικρός», που «διεκδικεί την ευτυχία με τα τζίγκινά του ζάρια», «με όνειρο να κάνει τον κόσμο χιονισμένο λουλουδότοπο».

Εσύ, αναγνώστη μου, γίνε ένας Ηρακλής· και λευτέρωσέ τον από τον Καύκασο, συμμεριζόμενος την αγωνία του.

Εκείνος «απλώνει το χέρι και σου δίνει πατρίδα». Κι εσύ χορεύεις μαζί του, σε μιαν ερωτική αντιπαράθεση «τόσο όμορφη, σαν μελωδία ενός χαμένου τραγουδιού». Ενός τραγουδιού που νοηματοδοτεί τα σύμπαντα.

Ετοιμάσου λοιπόν. Η αυλαία ανοίγει. Πάρε βαθιά ανάσα και είσελθε στη φαντασία… του κατά φαντασίαν Ποιητή μας.

 

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

Ρέθυμνο, 21 Νοεμβρίου 2020
Εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΛΚΟΝΙΟΥ

ΑΙΩΝΙΑ ΦΩΤΙΑ

ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΜΟΥ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΚΙΑ

ΜΠΛΕ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΡΟΔΟ

ΗΤΑΝΕ ΜΕΡΕΣ ΜΑΓΙΚΕΣ

ΗΤΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ

Η ΜΑΣΚΑ

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

ΕΛΛΗΝΕΣ-ΕΧΘΡΟΙ

ΓΥΑΛΙΝΟΣ

ΠΥΡΑΚΤΩΜΕΝΗ ΑΝΑΠΝΟΗ

ΤΖΙΓΚΙΝΑ ΖΑΡΙΑ

ΤΟ ΔΡΑΜΑ

ΕΙΝ’ Η ΖΩΗ

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

ΤΟ ΝΟΗΜΑ

ΜΕ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΦΩΤΟΣ

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ

ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΤΟ ΛΟΥΣΜΕΝΟ

ΚΑΡΔΙΑ ΑΠΟ ΠΕΤΡΑ

ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟΥΣΑ

ΘΥΜΑΜΑΙ ΗΜΟΥΝΑ ΠΑΙΔΙ

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ

ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΕΥΧΕΣ

ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΣ

ΤΟ ΠΑΝΤΟΤΙΝΟ ΤΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΜΟΥ

ΤΟ ΑΓΙΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

ΜΕΡΕΣ ΚΕΡΑΥΝΟΥ

ΜΟΝΑΞΙΑ

Ο ΓΟΝΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ

ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΑΓΕΡΩΧΑ ΑΓΚΑΛΙΑΖΑΝ

ΤΟ ΣΤΕΜΜΑ ΤΗΣ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑΣ

ΓΙΟΓΚΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Ο ΦΟΒΟΣ

ΓΙΟΓΚΙΚΗ ΨΥΧΗ

ΕΙΝΑΙ ΠΑΘΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ

Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ, ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΚΙ Η ΕΥΧΗ

Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΑΧ! ΜΕ ΓΕΛΑ

ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ ΙΕΡΗ

ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΓΙΟΡΤΙΝΗ

ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ, ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ

ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΕΡΩΤΑ

ΑΤΕΛΕΙΩΤΟΙ ΧΕΙΜΩΝΕΣ

ΨΗΛΗ ΚΟΡΦΗ

ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΩΝ

ΣΠΙΘΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

ΥΠΟΦΕΡΩ

ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Ο ΠΥΡΣΟΣ ΤΗΣ ΧΙΛΙΕΤΙΑΣ

ΤΡΙΤΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

ΑΙΩΝΙΑ ΦΩΤΙΑ

Και ένοιωθα το βλέμμα σου να πέφτει πάνω μου, ναι πάνω μου,

και ’γώ φλεγόμουνα ολόκληρος σαν πυρκαγιά,

και μέσα μου έκαιγε μια αιώνια φωτιά.

Πυρακτωμένος ο εαυτός μου,

αυτός ο λιποτάκτης εαυτός μου,

και μία λάβα ηφαιστειακή να συνυπάρχει μέσα μου

και να διοχετεύεται σε ουράνια σύμπαντα ρομαντικά.

Κι εσύ σαν αστρικός πλανήτης,

να με κοιτάζεις με αυτό το βλέμμα σου, το θεϊκό,

αυτό το βλέμμα που ’ταν αλλιώτικο,

βλέμμα γλυκό που φέρνει ρίγος,

τρέμουλο και ανόθευτο ερωτισμό.

Και ανέμοι φύσαγαν,

και με παράσερναν μέσα σε όνειρα φανταστικά,

όνειρα ποίησης,

και μέσα μου έσταζαν,

φιλιά φωτιάς,

αυτής της αιώνιας φωτιάς.

Αυτής της άτιμης,

που με ανέβαζε ως τα βουνά,

ως τα αστέρια,

αυτά που γέλαγαν όταν με έβλεπαν,

μα ’συ με το θεϊκό σου βλέμμα,

ναι! με αγκάλιαζες και με προστάτευες…

ξανά και ξανά.

Ο Βασίλης Ταβουλάρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978 και κατοικεί στο Ρέθυμνο, όπου ασχολείται με τις ραδιοφωνικές παραγωγές και τη διαφήμιση. Κατάγεται από την Αρεόπολη Μάνης και τον Κρασούνα Μυλοποτάμου Κρήτης. «Ο κατά φαντασίαν… ποιητής» είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.