Ἡ συνάντηση στό λιμάνι Visacapatnam τῶν Ἰνδιῶν ἑνός ναυτικοῦ μέ τή μικρή Τανάκα πού ἦταν ὀρφανή καί συντηροῦσε τό μικρό της ἀδελφό, ἦταν ἡ ἀφορμή νά ἀναπτυχθεῖ μιά σχέση γονέως καί παιδιοῦ, πού δυστυχῶς οἱ συνθῆκες δέν ἐπέτρεπαν τήν υἱοθεσία τῆς μικρῆς. Ὅμως αὐτό ἀπεδείχθη σωτήριο γιά τήν Τανάκα πού, μετά τό φευγιό τοῦ καραβιοῦ, υἱοθετήθηκε μαζί μέ τό ἀδελφάκι της ἀπό τόν Ἰνδό ἀρχιτελώνη.

Ἡ μοῖρα ἕνωσε ξανά τούς πρωταγωνιστές μετά ἀπό εἴκοσι χρόνια…

Στίς τρεῖς τό ἀπόγευμα πίναμε ὅλοι καφέ στήν πρύμνη. Στόν ντόκο ἦσαν μαζεμένοι καμμιά ἑκατοσταριά σκελετωμένα ἄτομα, γέροι, γυναῖκες καί παιδιά. Παρακλητικά ἅπλωναν τά χέρια τους νά τούς δώσουμε ὁτιδήποτε. Τό θέαμα ἦταν κάτι παραπάνω ἀπό λυπηρό. ὉἝλληνας μπροστά στή δυστυχία τῶν ἄλλων συμπάσχει, συμπονεῖ καί συντρέχει. Εἶναι ἀπό τίς σπάνιες ἀρετές πού διαθέτουμε ὡς φυλή. Καθένας ἔρριχνε ὅ,τι μποροῦσε πηγαίνοντας στή μέση τοῦ βαποριοῦ ὅπου ἦταν χαμηλότερη, ἀλλά δέν προλάβαινε κἄν νά πέσει κάτω. Σκοτωμός γινόταν ποιός θά τό πρωτοπάρει. Ἄν ἦταν ἔνδυμα ἔφθανε λωρίδες ὑφάσματος στά χέρια τους. Τραβοῦσαν ὅλοι ἀπ’ τό ἴδιο ὕφασμα μέχρι πού στό τέλος γινόταν κουρέλι. «Τό αἴσθημα τῆς αὐτοσυντήρησης» σκέφθηκα. Πῶς νά τούς κατηγορήσεις πού ὁ καθένας σκεφτόταν μόνο τόν ἑαυτό του; Ὁ νόμος τῆς φύσης! Ἔπρεπε νά ἐπιβιώσουν, ἀκόμα κι ἄν χρειαζόταν νά πατήσουν πάνω στούς ἄλλους. Ποῦ μυαλό καί καρδιά γιά τόν συνάνθρωπο; Ἡ ἀθλιότητα δέν σ’ ἀφήνει νά σκεφτεῖς τόν πλησίον σου.

Παράμερα ἀπ’ τόν κύριο ὄγκο στεκόταν μιά μητέρα σέ ἡμιάγρια κατάσταση μέ δυό μικρά ἀγοράκια. Ἀπ’ τή μέση κι ἀπάνω ἦταν ὁλόγυμνη καί ἡ ἀπελπισία της δέν τήν ἄφηνε νά νιώσει καμμία ντροπή. Καί γιατί ἄλλωστε; Στό κάτω μέρος φοροῦσε ἕνα πανί ζωσμένο γύρω της, ἴσα πού νά σκεπάζει τά σκέλη της. Τά παιδάκια της ἦσαν κι αὐτά τελείως γυμνά. Ἡ θέα τους μᾶς σόκαρε! Σίγουρα ὁ Φελλίνι θά τήν ἔκανε μέ τόν φακό του δραματική πρωταγωνίστρια, ὁ Μικελάντζελο στό Μεσαίωνα θά τήν ἔκανε ἄγαλμα, Μητέρα-Παναγιά, κι ὁ Μπάχ ὀρατόριο. Μόνο πού αὐτή τώρα φάνταζε σά νἄβγαινε ἀπ’ τήν κόλαση τοῦ Δάντη, φορτωμένη μέ ἀβυσσαλέες ἁμαρτίες τῶν ξένων καί ντόπιων ἀποικιοκρατῶν…

     Ὁ Γιῶργος Βλάχος γεννήθηκε στό Παναιτώλιο Ἀγρινίου τό 1945 καί μεγάλωσε στό Ἀγρίνιο ὅπου καί ἀποφοίτησε ἀπ’ τό γυμνάσιο.

     Τό 1964 μπῆκε στή Σχολή Ἀσυρματιστῶν τοῦ Ἀσπροπύργου. Ἀπό τό 1966 μέχρι τό 1995 ταξίδευε συνεχῶς μέ ποντοπόρα πλοῖα καί ἔχει γυρίσει ὁλόκληρο σχεδόν τόν κόσμο.