Αντί Προλόγου  

 
      Για τα αγόρια της γενιάς μου, θα ήταν αφύσικο να μην ασχοληθούν με τα της θάλασσας. Ειδικά όσα μεγάλωναν στη δυτική πλευρά της πόλης (Μεσολόγγι), κατά μήκος της περιμετρικής.
     Μέχρι τα δώδεκά μας η επαφή μαζί της ήταν καθημερινή. Βλέπαμε, ακούγαμε, αντιγράφαμε, μαθαίναμε.
Μετά, τα ενδιαφέροντα και οι προτεραιότητες αλλάξανε. Όμως αυτά τα παιδικά βιώματα, μας ακολούθησαν και θα μας ακολουθούν, για δεκαετίες ακόμη. Έτσι τις φορές που η ξεκούραση και η αναπόληση πάνε παρέα, τότες χρειάζεται χαρτί, μολύβι και απλές Μεσολογγίτικες λέξεις. Να θυμάσαι, να γράφεις, να σβήνεις. Έτσι για να αποφορτίσεις το συναίσθημα, να ξεσκονίσεις τις μνήμες. Απλά ήρεμα γαλήνια. Ίδια και ίσα με αυτή. Τη Λιμνοθάλασσα. Να λες για όσα μύρια δεν είπες, γιατί δεν βρήκες την ευκαιρία ή το κουράγιο και την τόλμη να το κάνεις.
     Για όσα χάθηκαν, που δυστυχώς για το μικρό μας τόπο είναι πολλά, τόσα που άλλαξαν τη φυσιογνωμία της πολιτείας του νερού. Για στιγμές γεμάτες από μόχθο, και κόπο στην Πλώσταινα την Κλείσοβα, το Βασιλάδι, τα διβάρια, τις αλυκές και στο καλαφάτισμα. Για τις εικόνες. Γιατί ανάθεμά την είναι ολόκληρη μια ζωγραφιά με αρώματα και χρώματα της ρήχης, της μπασάς, της πρωινής θολούρας και της πανδαισίας του δειλινού. Για τις θύμησες και τις πόθησες που κεντούν γλυκά, νοσταλγικά, ενίοτε καταπραϋντικά.
Όλα ήταν εδώ!