ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ
Ζούμε ασφαλώς το τέλος ενός πολιτισμού. Ο ιστορικός πρωταγωνιστής αυτής της πιο πρόσφατης εποχής τής ανθρωπότητας, ο αστικός, κεφαλαιοκρατικός πολιτισμός τής Δύσης, αφού υπέταξε την υφήλιο στον μηχανισμό τής αναπαραγωγής του με πρωτόγνωρες μορφές βίας, δυνατές χάρη στην κολοσσιαία τεχνολογία που ανέπτυξε, σήμερα μοιάζει να καταποντίζεται από τις ίδιες τις δυνάμεις που εξαπέλυσε και να βυθίζεται σε παράκρουση σπέρνοντας παντού όλεθρο και καταστροφή. Η δίδυμη ιδεολογία που τον εμψύχωσε, ο φιλελευθερισμός τής αγοράς και η ρατσιστική πεποίθηση της υπεροχής τού δυτικού ανθρώπου, έδωσε ήδη τα δηλητηριώδη της άνθη στα δύο παγκόσμια ολοκαυτώματα του εικοστού αιώνα, όμως η ιστορική αλλαγή που εκατομμύρια άνθρωποι πόθησαν και θυσιάστηκαν γι’ αυτήν δεν ήρθε· συνεχίζουμε στον ίδιον δρόμο, και η ανθρωπότητα εξουθενωμένη και χωρίς πυξίδα προσανατολισμού μοιάζει να σκηνοθετεί το ίδιο της το τέλος.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, το δολοφονικό αμόκ τού Ισραήλ έχει ξεπεράσει τις πιο εφιαλτικές μας αναμονές [...] .Είναι προφανές ότι όποιος φτάνει σε τέτοιο αιματηρό παραλήρημα προετοιμάζει με βεβαιότητα τον αφανισμό του. Τί λένε όμως αυτά όλα για τις κοινωνίες που εξοπλίζουν ευθέως το Ισραήλ, που του παρέχουν κάθε είδους ευχέρεια κινήσεων, που δημιουργούν γύρω του ένα τείχος ασυλίας φιμώνοντας ακριβώς τους επικριτές του και διώκοντας όσους εναντιώνονται στο ανήκουστο έγκλημα; Το Ισραήλ είναι το τεκμήριο σήψης ολόκληρης της Δύσης, η οποία σήμερα έχει κηρύξει πόλεμο στην ανθρωπότητα για να διατηρήσει την ιμπεριαλιστική της λαβίδα που πίστεψε αληθινά πως θα είναι αιώνια. Η ραγδαία ενοποίηση των μετώπων που έχει αυτή ανοίξει και τροφοδοτεί λυσσαλέα (στην Ανατολική Ευρώπη, στηn Κεντρική και τη Δυτική Ασία, σε κομμάτια τής Αφρικής και στη Νότιο Σινική Θάλασσα) απαιτούν ενοποιημένη αντίσταση, και από τη στιγμή που καμία ρανίδα ορθολογισμού δεν φαίνεται ικανή πλέον να τιθασεύσει το φονικό της παραλήρημα, ποιος τρόπος έχει απομείνει στην υπόλοιπη ανθρωπότητα ν’ αντιδράσει;
Δεν χρειάζεται υποθέτω να τονίσω και πάλι ότι μια οξεία αίσθηση του δικαίου και του αδίκου στο γεωστρατηγικό πεδίο δεν πρέπει να συγχέεται με μια κριτική ανάλυση της κοινωνικής και πολιτικής δομής των εμπλεκομένων μερών – διότι το να δίνουμε απαντήσεις σε λάθος ερώτηση είναι μέρος αυτής καθαυτής της στρατηγικής τής σύγχυσης την οποία καλλιεργεί πάντα ο ισχυρότερος προς όφελός του. Όσοι ενδιαφέρονται για την ειρήνη και την περιβαλλοντική ασφάλεια, την ισότητα και την αυτοδιάθεση των λαών ή την ευτυχία της ανθρωπότητας εν γένει, πρέπει να είναι σε θέση να δείχνουν αναμφίλογα, σε κάθε συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, την άμεση απειλή γι’ αυτές. Μια «αριστερά» (θεσμική, κινηματική ή και αυτοδιαχειριστική/αντιεξουσιαστική) που δεν αγωνίζεται με όλες της τις δυνάμεις για τη συντριβή τού ΝΑΤΟ και των στρατηγικών δορυφόρων του, την ήττα τής συλλογικής μεταποικιοκρατικής «Δύσης», δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης – και η εξαφάνισή της από την ευρωπαϊκή σκηνή είναι προδιαγεγραμμένη.
Η «εθνική ανεξαρτησία» είναι ένα διφορούμενο αίτημα, διότι μπορεί να εννοηθεί τόσο προς εθνικιστική όσο και προς διεθνιστική κατεύθυνση [...] Η δημιουργία ισχυρών ανεξάρτητων κρατών δεν είναι από μόνη της ικανό ανάχωμα στην κεφαλαιοκρατική παγκοσμιοποίηση. Με άλλα λόγια, χωρίς μια ρητή αντικαπιταλιστική στοχοθεσία, που περιλαμβάνει στρατηγικές ριζικής απο-εμπορευματοποίησης και ανάπτυξης αυτονομίας από την κοινωνική βάση, καμία εμμονή στην «εθνική ανεξαρτησία» δεν μπορεί από μόνη της να λειτουργήσει ως απελευθερωτικό πρόγραμμα για τη δυναστευόμενη ανθρωπότητα.
Πρέπει να δούμε τι κοινό έχουν τα «εμβόλια» και η «ενεργειακή μετάβαση» αν θέλουμε να καταλάβουμε τί είναι εκείνο που διακυβεύεται στις αναμορφώσεις τού παγκοσμίου συστήματος σήμερα. Για να το πω όσο πιο επιγραμματικά μπορώ, είναι η επίθεση του καρτέλ των ψηφιακών τεχνολογιών (γενετική, πληροφορική, βιοκυβερνητική, ρομποτική, κτλ.) με στόχο τον καθολικό τεχνολογικό έλεγχο της ζωής, από τη μία πλευρά, και τη δημιουργία μιας νέας πηγής κερδοφορίας ως απάντηση στη βαθιά και ανακυκλούμενη καπιταλιστική κρίση, από την άλλη [...] Ένα άρρωστο περιβάλλον είναι η συνέπεια ενός άρρωστου πολιτισμού. Μπορούμε ασφαλώς να μιλάμε για οικολογική κρίση, αλλ’ αυτή είναι προϊόν μιας προϊούσας περιβαλλοντικής καταστροφής και όχι μιας «κλιματικής αλλαγής» του είδους που προπαγανδίζεται από τους ίδιους κύκλους οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την πρώτη.
Ο πουριτανισμός της «ορθότητας» και η γελοιογραφική κακοποίηση της γλώσσας δεν είναι ριζοσπαστική πολιτική, και όποιος την υποστηρίζει σαν τέτοια είναι είτε απατεώνας ή θύμα της αφέλειάς του. Όπως επίσης τα «δικαιώματα» δεν έχουν αφ’ εαυτών πρόσημο και μπορούν να χρησιμοποιηθούν προς πάσα κατεύθυνση και για κάθε σκοπό. Η πρόκριση των ατομικών «δικαιωμάτων» απέναντι στις ανάγκες και τα συμφέροντα της συλλογικότητας είναι βεβαίως το παλιό φιλελεύθερο στρατήγημα που σήμερα επανέρχεται σαν διαλυτικό οιουδήποτε κοινοτικού δεσμού και συλλογικής συνείδησης· αλλά εξίσου η πρόκριση των συλλογικών «δικαιωμάτων» έναντι του ατόμου είναι το φάντασμα του αυταρχικού κολλεκτιβισμού που αντιμετώπιζε πάντα τα άτομα σαν αναλώσιμη ύλη στο όνομα «υψηλών» και αφηρημένων ιδεατοτήτων – της πατρίδας, της πίστης, του Κόμματος, της φυλής., κ.ο.κ. Όποιος καταγγέλλει απλώς τον «ατομικισμό» τής σύγχρονης κουλτούρας χωρίς να είναι σε θέση να δει το ψεύδος του, το γεγονός δηλαδή ότι συνιστά προκάλυμμα της εξάρθρωσης κάθε γνήσιου ατομικού αυτοκαθορισμού και κάθε κριτικά αντιστεκόμενης ατομικότητας, είναι καταδικασμένος να σκιαμαχεί με ανεμομύλους. Εκείνο που πρέπει να πλήξει κεντρικά μία ριζοσπαστική πολιτική είναι το αστικό ιδεολόγημα της αντίθεσης μεταξύ ατομικών/συλλογικών αναγκών και συμφερόντων: όσο το «άτομο» είναι κενή αφαίρεση έξω από το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων που το προσδιορίζουν, άλλο τόσο η «κοινωνία» δεν έχει λόγο ύπαρξης έξω από το μέλημα για την ευτυχία των ατόμων που την απαρτίζουν.
