…«Το μόνο υψωματάκι που μου
έμεινε»…
[Κική Δημουλά: Ο
Φιλοπαίγμων Μύθος]
Ίσως το μόνο, πέτρα και ταμπούρι,
πάνω η σημαία λερή, να κυματίζει
στο αεράκι και πίσω του εσύ, αποφασισμένη,
κρατώντας το δερβένι, τέτοια γλώσσα,
τέτοια χιλιοειπωμένη ιστορία, γιουρούσια
και αίματα, ατενίζοντας τους Μύλους.
Η θάλασσα κάτω, απέραντη και αιώνια,
πολυκύμαντη, φέρνοντας στους ώμους,
κύματα αφρισμένα, το πριν στο τώρα μεταθέτοντας.
Κι εγώ, κοντά σου, δίπλα σου, «υποταχτικός»
και κοπέλι σου, να σου κρατάω τον ντουρβά
με τα φυσίγγια για το επόμενο ανεκπλήρωτο…