Σκόρπια Ποιήματα Σε Σκούρο ΚαιρόΣυγγραφέας: Γυφτάκης Σωτήρης

Σκόρπια Ποιήματα Σε Σκούρο Καιρό

Σκόρπια Ποιήματα Σε Σκούρο ΚαιρόΣυγγραφέας: Γυφτάκης Σωτήρης

13,00€

Επιβαλλόμενη διευκρίνηση

          Επιτέλους συναίνεσα με τον μέσα μου κόσμο να επιτρέψει σε κάποια ποιήματα μου να δουν το φως της δημοσιότητας, μα ήταν κάπως δύσκολη η κατάταξή τους, έτσι όπως μπερδεμένα σουλατσάριζαν στα συρτάρια μου, ωστόσο μετά από σκέψεις κατέληξα να συμπεριλάβω στο πρώτο μέρος κάπου 232 ποιήματα, που γράφτηκαν σε καιρούς, όχι και τόσο βολικούς για τα ίδια πρώτιστα, αφού δεν θέλησα ή δεν μπόρεσα να τα ξανακοιτάξω. Δεν είμαι βέβαια καθόλου σίγουρος, πως μια επέμβασή θα καλυτέρευε τη δομή τους, ή την ουσία τους, άλλωστε το καθένα  απ΄ αυτά έχει και τη δική του ιστορία…

Ασφαλώς δεν είναι τα μοναδικά ποιήματα που γράφτηκαν μέσα στις τρεις δεκαετίες. Πολλά τα έφαγε…το σκοτάδι κι άλλα χάθηκαν - τα πιο πολλά μετά τους σεισμούς του 1986 στην Καλαμάτα και ορισμένα για κάποιους ειδικούς λόγους δεν χώρεσαν σε αυτές τις σελίδες - ποιος ξέρει μπορεί να έχουν μια καλύτερη τύχη, άμποτε! Να πω μόνο πως η σειρά που είναι τοποθετημένα στο σώμα του βιβλίου δεν είναι απαραίτητα χρονολογική. Ακόμα μια ανορθολογική…πρωτοτυπία, που μάλλον θα δυσκολέψει τον αναγνώστη να βρίσκει σελιδοταξινομημένα τα ποιήματα που επιθυμεί, αλλά το πλήθος τους με απέτρεψε να πράξω το επιβεβλημένο.

Όσο αφορά στο δεύτερο μέρος, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης, ήμουν υποχρεωμένος να τα διαχωρίσω - αν και πολύ με παίδεψε η σκέψη, αν έπρεπε να τα προτάξω ή όχι - για ποικίλους λόγους, με τον σημαντικότερο πως πρόκειται για ποιήματα παραδοσιακής μορφής, όλα σχεδόν ομοιοκατάληκτα, ακροστιχίδες, μα και για το γεγονός, πως όλα αυτά άρχισαν να γράφονται από τα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, στη Γερμανία. Την ίδια επίσης εποχή γράφτηκαν αρκετά στη Γερμανική γλώσσα, μέρος των οποίων ήθελα για κάποιους προσωπικούς λόγους να τα συμπεριλάβω αμετάφραστα. Στην ίδια ενότητα θεώρησα σωστό να παραθέσω και Το Τραγούδι του Ήλιου, ένα συνθετικό ποίημα, που μου το έφερε η γέννηση του πρώτου μου παιδιού, της Κόρης μου. Ερασίμολπες ώρες αυτές για τέτοιες άγνωρες, ανείπωτες χαρές. Γαλαθηνοί ύμνοι, πολυήρατοι! Πολλοί δικοί μου άνθρωποι πιθανόν να βρουν αυτό το ποίημα κάπου αποξεχασμένο, αφού την ίδια εποχή που γράφτηκε (1966), εκδόθηκε σε πεντακόσια περίπου αντίτυπα, ωστόσο σήμερα δεν βρίσκεται πια κανένα στη βιβλιοθήκη μου, έτσι με περισσή χαρά το αναδημοσιεύω. Εν κατακλείδι να τονίσω, πως κατά τη διάρκεια της δικτατορίας δεν μπόρεσα ή δεν θέλησα να γράψω κάτι σχετικά λογοτεχνικό.   

 Σωτήρης Ε. Γυφτάκης

          Χολαργός Αττικής, Ιανουάριος 2009

ISBN: 978-960-6823-31-2
Έτος έκδοσης: Αθήνα 2009
Διαστάσεις: 14x20,5
Σελίδες: 266


Ιχνηλασία στην ποιητική προσφορά του ΣΩΤΗΡΗ ΓΥΦΤΑΚΗ

Του Δημήτρη Καραμβάλη

 

Κλείνουν εφέτος τριάντα τέσσερα  ολόκληρα χρόνια από την πρώτη ολοκληρωμένη  ποιητική εμφάνιση του Μεσσήνιου ποιητή, πεζογράφου, μεταφραστή, διηγηματογράφου και θεατρικού συγγραφέα Σωτήρη Γυφτάκη  με τα είκοσι οκτώ και περισσότερα βιβλία  στο ενεργητικό του, που διαγράφουν  μια διαρκή [παρουσία μόχθου και προσφοράς  σε έναν ευαίσθητο χώρο της ελληνικής επικράτειας, έναν χώρο που σε πείσμα  της υδροκέφαλης και πάσχουσας από ελεφαντίαση Αθήνας και κάποιων πολυθρονάτων της , εξακολουθεί να παράγει πολύ και πρωτότυπο έργο σε όλους τους τομείς  των Γραμμάτων και της Τέχνης. Ο Σωτήρης Γυφτάκης με υπευθυνότητα και συνέπεια , προσφέρει τα μέγιστα  άλλοτε με τα χυμώδη άρθρα του κι άλλοτε με μελέτες και διαλέξεις γύρω από τους Δημιουργούς της Μεσσηνιακής  γης, με μυθιστορήματα, και νουβέλες, με πολύτιμες, ποιητικότατες μεταφράσεις έργων συγγραφέων μεγάλου διαμετρήματος. Η σημερινή εισήγησή μας αφορά ένα μέρος  μόνο της ποιητικής του παραγωγής και θα είναι χρονικά περιορισμένη , αφού και άλλοι συνάδελφοι θα ασχοληθούν  με το έργο του, πάντως, είναι από κάθε πλευρά αξιέπαινη η πρωτοβουλία του περιοδικού «ΝΕΑ ΑΡΙΑΔΝΗ» να τιμήσει με τη σημερινή εκδήλωση  το έργο ενός σεμνού δημιουργού της επαρχίας και να κάνει ευρύτερα γνωστό  το έργο του, στα πλαίσια μάλιστα του Προγράμματος του Υπουργείου Πολιτισμού..

Η πρώτη ποιητική κατάθεση του Σωτήρη Γυφτάκη  για την οποία προαναφέραμε  είναι το «ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ» που εκδόθηκε στην Καλαμάτα  τον Μάρτιο του 1966 κι αμέσως αποσπά  ευμενέστατα σχόλια  και κριτικές, μια και μιλάμε  όχι για μια πιθανότητα αλλά  για μια βεβαιότητα  ποιητικής παρουσίας, ένα έργο που δεν είναι πρωτόλειο , αν υπολογίσει κανείς την πυκνότητα και το προσωπικό  ύφος( το δυσκολότερο για να διαμορφώσει  ένας  νέος ποιητής) την λεπτότητα και την ευαισθησία , τη συγκίνηση  την οποία μεταλαμπαδεύει  στους αναγνώστες των στίχων του.

Το «Τραγούδι του Ήλιου» συνιστά μιαν ολοκληρωμένη  ποιητική σύνθεση , που εκτείνεται  σε 32 σελίδες και μάλιστα με την πρωτοτυπία που έχει  γραφεί μέσα σε μια νύχτα  στις 25 Φλεβάρη του 1966!

Το γεγονός μοναδικό , συγκλονιστικό  κι ανεπανάληπτο  στον κάθε πατέρα  η γέννηση της κόρης του! Ένα συμβάν που αλλάζει  τα μέτρα του γήινου χρόνου, εκμηδενίζει τις αποστάσεις, καταργεί λόγια και θεωρίες  και συστήματα. Το «Τραγούδι του Ήλιου», που ξαναγράφει θα έλεγες την ιστορία του σύμπαντος… Και είναι η βίωση της πίστης, και της ελπίδας, η λυρική πανανθρώπινη φωνή  που ξεχύνεται μέσα  από την πάλλουσα  γραφίδα του, η εικονογράφηση κι εξιστόρηση  μέσα ποιητικές εικόνες  όλης της πρωτόγνωρης  χαράς, που μας ξαναφέρνει στα   μονοπάτια της δημιουργίας, του πρώτου φωτός και της πρώτης κίνησης του κόσμου.

Η παρουσία της φύσης συνιστά θεμελιώδες  στοιχείο  στο έργο του, μιας φύσης σφύζουσας  και γεμάτης χρώματα  και πλήρη την κινητικότητα των ανέμων , ενώ οι χρωματικοί  συνδυασμοί  που ξεχύνονται  από την παλέτα του  ξεχωριστοί  και δένονται με θεμελιώδη  μεταφυσικά προβλήματα  και αναζητήσεις, με προσφορά  και με άνοιγμα  μιας τεράστιας αγκαλιάς  να γεμίσει και να έρθει σε επαφή  με τον κόσμο  και με την «πάμφωτη  πύλη των αναμνήσεων « που βρίσκει σάρκα και οστά  στην παρουσία ενός νέου  ανθρώπου , σε μια νέα ελπίδα  πως τούτος ο κόσμος  θα γίνει κάποτε καλύτερος:

«Τώρα που μετριέται/η αιωνιότητα/ με στίχους όλο φως/ -φως των ματιών σου-/ στέλνω  σήματα  σ΄ όλα τα μήκη,/σε όλα τα πλάτη…»

Η ποίηση λοιπόν του Σωτήρη Γυφτάκη  προσλαμβάνει ευρύτερες διαστάσεις και μηνύματα , πλησιάζει τον πυρήνα  και την από-κάλυψη, φανερώνει τα μυστικά, εξορύζει την αλήθεια, πραγματοποιεί λεπτές ιχνηλασίες στα θεμελιώδη  ζητήματα  του ανθρώπου αλλά και κάθε οργανισμού μα και του(φαινομενικά) άψυχου  κόσμου , ενός άλλου κόσμου, που ζει και κινείται παράλληλα  με αυτόν που φαίνεται  και γίνεται αντιληπτός…

Ο στίχος του ποιητή είναι σύντομος, λιτός και κοφτός, στοχεύει  κατ΄ ευθείαν  στο ζητούμενο, έχει ρυθμό και μέτρο, κινείται σε ελεύθερους τόνους και παλμούς, αν και σε μερικά  σημεία ομοιοκαταληκτεί , όχι βέβαια από σύμπτωση. Η μουσικότητα  που αποπνέουν οι στίχοι  του ολοφάνερη, καθώς και η συχνή επίκληση που προσδίδει φόρτιση και ρυθμό:

«Κόρη

κορούλα

κόρη μου»

Κατορθώνει ακόμα ο ποιητής να ξεπεράσει  τους σκοπέλους της επανάληψης στην ίδια ποιητική σύνθεση, κάθε φορά αλλάζουν και μετασχηματίζονται τα ποιητικά φορτία που τον δονούν και οι ποιητικές εικόνες  εναλλάσσονται με ρυθμούς πρωτόγνωρους, μοναδικούς. Ταυτόχρονα η ποίησή του αποτελεί  κι ένα προσκλητήριο αγάπης και ειρήνης, που απευθύνει ο ποιητής  στους συνανθρώπους του κι από την άποψη αυτή ξεφεύγει  από τα στενά πλαίσια  του ξεχωριστού γεγονότος με τα πανανθρώπινα μηνύματα  που περικλείει και γίνεται ευαγγέλιο  και βάρκα με κουπί  και πανί για έναν άλλο προσδοκώμενο καλύτερο κόσμο.:

«Έξω οι άνθρωποι πονάνε

και σφάζουν τα όνειρά τους

καταμεσής του δρόμου.

Είναι νωρίς

πολύ νωρίς

ήλιε, αστέρι της αυγής

τον πόνο τους να νοιώσεις…»

Με τα λυρικότατα ποιήματα του Σωτήρη Γυφτάκη, βλασταίνει ο σπόρος , οι καρποί ωριμάζουν, ο κόσμος μικραίνει  και ξαναζείς βιωματικά  τα δρώμενα, αλλά και μακραίνει   και οι στόχοι διευρύνονται  και πανανθρώπινα  ιδανικά  μορφοποιούνται και πανανθρώπινες αξίες  προβάλλονται  και ζητούν τη δικαίωση  και πραγμάτωσή τους. Έτσι το «ΕΓΩ»  γίνεται «ΕΜΕΙΣ».

«Από τα χέρια μου φωτιές/ξεχύνονταν σαν νάταν /όλου του κόσμου οι χαρές/μέσα μου απλωμένες».

Ο ποιητής πλέον μιλά  για αιωνιότητα και για κόσμο μελλούμενο , για «…σήμαντρα του ορίζοντα» και για την κοινή μοίρα.

Μιλά για λογαριασμό των άλλων, αισθανόμενος ταυτόχρονα την ίδια ποσότητα ευθύνης:

«Τούτη την πυρωμένη ανάσα

που γίνεται

μοίρα του εαυτού μου

μοίρα των προγόνων μου…»

Τώρα πια ο ποιητής πορεύεται άλλους  δρόμους. Η γέννηση του παιδιού του τον θωρακίζει στο δύσκολο διάβα της ζωής, προετοιμάζοντας το γεγονός της ανάστασης και της λύτρωσης.

Ακολουθούν οι ποιητικές συλλογές «ΠΡΟ-ΘΕΣΗ, ΑΠΟ-ΘΕΣΗ, ΑΝΤΙ-ΘΕΣΗ, ΣΥΝ-ΘΕΣΗ, ΕΠΙ-ΘΕΣΗ»

Βρίσκονται από απόψεως  ύφους και θεμάτων σε συγγενικούς δεσμούς  αλληλεξάρτησης μα και ταυτόχρονα  αποδέσμευσης κι απελευθέρωσης, αφού ψάχνουν από  διαφορετική  οπτική γωνία θέασης να προσεγγίσουν το ζητούμενο.. Είναι ποιήματα έντιτλα , γίνονται περισσότερο συγκεκριμένα από τον αφηρημένο  ηθελημένα λόγω και του περιεχομένου  και χαρακτήρα της πρώτης  ποιητικής συλλογής. Εδώ πλέον χωρεί  η καθημερινή αντιμετώπιση  και συμπεριφορά, μια στάση ζωής και τρόπο ζωής, μια δυναμική που έρχεται  σε αντίθεση  με τον «ωχαδερφισμό», που έρχεται να περάσει  από κέντρα γνωστά  και επικίνδυνα . Η στάση του ποιητή  δεν αφήνει περιθώρια για παραχωρήσεις  και συμβιβασμούς  παντός είδους, προσλαμβάνοντας διαχρονικές καταστάσεις  κι εκφράζοντας  μια συνεχή στάση πρωτινών γενεών  και οραμάτων:

«Κι εγώ αντιστέκομαι  εδώ αιώνες τώρα

ντυμένος το πελιδνό φως των ξεχασμένων ημερών»

Η ποίησή του έχει το ρυθμό μιας νοσταλγίας  και μιας ανεπαίσθητης  μελαγχολικής διάθεσης, που στη δική του περίπτωση  δρα καταλυτικά, αφού γνωρίζουν  οι στίχοι του  να έχουν διέξοδο  και να λυτρώνονται στα σταυροδρόμια  και τα μέτωπα των καιρών. Ακόμα και στα ερωτικά του ποιήματα , που υπερχειλίζουν από δονήσεις  και φορτία πάθους, εκφράζονται γενικότερα προβλήματα  και αναζητήσεις  που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο, ή αλλιώς, γίνονται  γόνιμες αφορμές  διαλόγου και πεδία αναφοράς. Στα ποιήματα αυτά , που κινούνται σε περισσότερους εξομολογητικούς  τόνους, τα πάντα ακινητούν  με την έλλειψη –την απουσία ερωτικού συντρόφου:

« Ελάχιστα πορεύομαι   

κι όμως

χωρίς τα μάτια σου

πορεία δεν υπάρχει…»

Όμως ο ποιητής φτάνει κάποτε  και σε οριακά σημεία ζωής και θανάτου, είναι εκείνα της τραγικής συνειδητοποίησης  της μοναξιάς και της σιωπής, της εγκατάλειψης και της στέρησης. Εδώ ο λόγος του αποκτά και προσλαμβάνει τραγικές πλέον διαστάσεις:

«Όλα βαθειές αναπνοές στην κρύα νύχτα…

Ακόμη λίγο και η εξαθλίωση σου τέλεια θάναι,

αφού οι θεοί που πρόσμενες  δεν φτάσανε ακόμα…»

Τότε είναι που ο ποιητής  ξαναγυρνά στη νερομάνα  των παιδικών χρόνων, γυρεύοντας με την λειτουργία της μνήμης να ξεπεράσει τη σκληρή πραγματικότητα . Είναι όμως φορές  που νοιώθει  πως κι εκεί οι ατραποί στενεύουν…

Κάποτε φτάνει και σε αποκρυπτογράφηση των λέξεων  πραγματοποιώντας  εικονικά λογοπαίγνια  του είδους « η μούχλα της ομίχλης» , ενώ αναμφισβήτητα  η ποίηση  του έχει  κοινωνικό χαρακτήρα  και εικονογραφεί  μιαν ανυποχώρητη στάση ζωής, ενώ συχνές  είναι και οι αναφορές  και αλληγορίες  με πρόσωπα του αρχαίου και του μυθικού κόσμου της Ιστορίας.

«Εσθλοί εμείς  Αιπόλοι

άγευστοι κι απόμαθοι

από Ιχώρ και Νέκταρ

τα μυστικά τροπάρια της μυσταγωγίας μας

αναζητούμε…»

Έχει κανείς την αίσθηση διαβάζοντας τα ποιήματα του Σωτήρη Γυφτάκη , πως ο ποιητής σε αφήνει επίτηδες ίσως με τη γεύση του ανολοκλήρωτου, ίσως γιατί δεν μπόρεσε ο ίδιος ή και δεν το θέλησε   να δώσει μιαν ερμηνεία που θα καταντούσε ασφυκτική  και περιχαρακωμένη  και θα αδικούσε το κείμενο, ίσως πάλι  για να δοθεί απερίσπαστος  ο αναγνώστης  να καταθέσει  και τη δική του άποψη . Πάντως το γεγονός  είναι πως χαιρόμαστε μια ποίηση μεγάλου βεληνεκούς, γεμάτη αγωνία βιωματική και τραυματικές συνθλίψεις:

«Δεν φτάνει η προσπάθεια της πέτρας

την ακμή να πιάσω

Σε γνώρισα καλά σκληρέ εαυτέ μου.»

Με τους στίχους του ποιητή  ξαναζούμε την οδυνηρή  προσωπική του περιπέτεια αλλά και την τραγική πορεία του ανθρώπου.

Η εκφραστική του γνωρίζει καλά να ανανεώνεται από συλλογή σε συλλογή, αλλά και τα επί μέρους θέματα  που τον απασχολούν εναλλάσσονται.

 Έτσι μια πλημμυρίδα  από εικόνες  και χρώματα  απλώνονται στα μάτια του αναγνώστη, ενώ οι στίχοι  του αγγίζουν ευρύτερα θέματα και υπάρχουν στοχασμοί εκφρασμένοι λυρικά, που σηματοδοτούν  μιαν άλλη ερμηνεία και αποκρυπτογράφηση του κόσμου:

«Τα όνειρα αναδιπλώνονται το απόβραδο

στις κατεχόμενες γειτονιές του κόσμου

και παν στον ήλιο να κάνουν καρτέρι…»

Αρκετοί στίχοι του θα μπορούσαν να μελοποιηθούν. Έχει τούτο το χάρισμα η πέννα του Σωτήρη Γυφτάκη, αλλά και να αποδοθούν θεατρικά  κι ακόμη κατέχει καλά  να αποδίδει δικαιοσύνη  και να ξαναγράφει τα γεγονότα και τις καταστάσεις  όπως θα έπρεπε να έχουν γραφεί και εν πάση περιπτώσει  η ποίησή του χαρακτηρίζεται  από ένα πνεύμα διαρκούς αντίστασης στη φθορά και μια πνοή ελευθερίας , είτε στον ελεύθερο , είτε στον παραδοσιακό τρόπο γραφής. Κι έρχονται στιγμές που πλημμυρίζουν από τρυφερότητα και ρομαντισμό οι στίχοι του:

«Πρωινή  θάλασσά μου

το νερένιο σου φεγγοβόλημα

άσε να αστράψει πάλι μέσα μου…»  μα κι αποκτούν  σκληρό, ρεαλιστικό περιεχόμενο  και σημασία:

«Βρίζουν, φτύνουν κατά γης στα καφενεία

κουρδισμένοι παπαγάλοι

μένουν με μια τάση άλλη

άδειοι, ράθυμοι, οκνοί

να γεμίζουν το παχνί…»

Η «ΜΕΤΑΘΕΣΗ» είναι η τελευταία χρονολογικά ποιητική συλλογή, που κρατώ στα χέρια μου . Εκδόθηκε στην Καλαμάτα . Εκείνο που προξενεί  εντύπωση  στον αναγνώστη είναι πως τώρα δεν υπάρχει η παύλα στον τίτλο, όπως στις προηγούμενες συλλογές. Εδώ η ποίησή του γίνεται περισσότερο αγωνιστική κι ασθ7μαίνουσα, διευρύνονται τα θέματα  και μια γενικότερη διάθεση απολογισμού διαπνέει τους στίχους της συλλογής. Εδώ υπάρχουν ποιήματα  και των δυο τεχνοτροπιών , δίχως αυτό να κουράζει τον αναγνώστη, αντίθετα θα λέγαμε  πως κερδίζει , αφού ο τελευταίος σε διάφορα εναλλασσόμενα  επίπεδα , άλλοτε πλησμονής φορτίων  ανοιχτών πληγών  κι άλλοτε πάλι λυρικού φιλοσοφικού στοχασμού και σκληρής εξομολόγησης, μα για πέρα αληθινής:

«Η πολιτική  είναι μια πράξη

ξεχασμένη στα συρτάρια

των ασύδοτων απατεώνων…»

Τα ποιήματα αυτού του κύκλου, όπως μας πληροφορεί ο ίδιος  ο ποιητής, έχουν γραφεί από τα φοιτητικά του χρόνια, ίσαμε την ημερομηνία της έκδοσής τους κι ακόμα όπως μας πληροφορεί  υπάρχει πάρα πολύ ακόμα ανέκδοτο υλικό  που θα πρέπει κάποτε να δημοσιευτεί , έτσι ώστε  ο αναγνώστης  να έχει μια πληρέστερη άποψη. Πάντως το γεγονός του μεγέθους της ευθύνης που τον χαρακτηρίζει σαν πνευματικό άνθρωπο , αλλά και το δίλλημα  που αντιμετωπίζει αποδεικνύεται από τα παρακάτω:

«Μεγάλο μέρος της δουλειάς μου θα μείνει έξω από τη ΜΕΤΑΘΕΣΗ . Και αυτό είναι που με βασανίζει: « Πώς να απορρίψεις φωνές, πάθια, καημούς και ακούσματα…»  

Κλείνοντας τούτη τη σύντομη  ιχνηλασία στο ποιητικό σώμα και αίμα του Μεσσήνιου δημιουργού Σωτήρη Γυφτάκη, να τονίσουμε το ιδιαίτερο κλίμα και την ατμόσφαιρα  που δημιουργεί καθώς και την ικανότητα να χωράει  τόσους και τόσους κόσμους μέσα στους στίχους του και η λυρική απεικόνιση  στα δρώμενα:

«Κάποιος παιδικός μύλος στήνεται ορόσημο…

Στρατιωτικά χαιρετιούνται οι αναπνοές των διάσελων..

Γεμίζει ο κάμπος άλογα που παν να βρουν το φως…»


Γεννήθηκε στο ορεινό χωριό Ραφτόπουλο Μεσσηνίας και φοίτησε στα γυμνάσια Κυπαρισσίας - Φιλιατρών και Β΄ Αθήνας. Υπηρέτησε στις καταδρομές και για λίγους μήνες δούλεψε ως ασυρματιστής στα καράβια.

Εργαζόμενος νυχτερινές βάρδιες σε εργοστάσια της Γερμανίας, σπούδασε φιλοσοφία και παιδαγωγικά και επιστρέφοντας στην Καλαμάτα ίδρυσε φροντιστήριο ξένων γλωσσών (1966-1982).

Υπηρέτησε ως προϊστάμενος του Γραφείου Τύπου και μορφωτικός ακόλουθος στην Ελληνική Πρεσβεία στην Πράγα ως συντονιστής ύλης των ενημερωτικών και ειδικών δελτίων Τύπου της Γεν. Γραμματ. Τύπου & Πληροφοριών. Μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς της Καλαμάτας το 1986, εργάστηκε ως υπεύθυνος σε θέματα Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων στη Νομαρχία Μεσσηνίας, απ΄ όπου παραιτήθηκε το 1990 αν και εργαζόταν με σύμβαση αορίστου χρόνου.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 ζει μεταξύ Πολωνίας και Ελλάδας.

Άρχισε να γράφει από τα μαθητικά του χρόνια κυρίως ποίηση και το πρώτο του βιβλίο εκδόθηκε το 1965˙ για μια τριακονταετία όμως δεν έγραψε παρά ελάχιστα ποιήματα.

Ουσιαστικά καταπιάστηκε με το γράψιμο το 1996, όντας ευρισκόμενος στην Πολωνία. Ασχολήθηκε περισσότερο με τη μελέτη και τη μετάφραση ποιητών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ παράλληλα ξεκίνησε να γράφει μυθιστορήματα, θεατρικά, δοκίμια, επιφυλλίδες και διηγήματα.

Το μεγαλύτερο μέρος των έργων του παραμένει αδημοσίευτο. Έχει γράψει ως σήμερα γύρω στα 100 διηγήματα, 7 μυθιστορήματα, 2 θεατρικά, μελέτες, δοκίμια, πολιτιστικά κείμενα και μεταφράσεις, όπως: Γερμανίδες ποιήτριες του Νέου Κύματος, Γερμανοί ποιητές και μεμονωμένα ευρύτερο ποιητικό και θεατρικό έργο των: Ιβάν Γκολ, Κλέμενς Μπρεντάνο, Νοβάλις, Ν. Λενάου, Φρίντριχ Ρύκερτ, Έντουαρτ Μαίρικε, Στέφαν Γκεόργκ, Σαντόρ Πετέφι, Αλεξάντερ Κλούνγκε, Χάινερ Μύλερ, Χάινριχ Χάινε κ.ά.   

Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, στην οποία υπήρξε αντιπρόεδρος του Πειθαρχικού Συμβουλίου και της Επιτροπής Κρίσης Νέων Μελών. Κατά καιρούς συνεργάστηκε με επαρχιακές εφημερίδες και περιοδικά. 

Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:

* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€

Στείλτε μας την απορία σας για το προϊόν.

ΒΙΒΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

 

(c) λεξίτυπον | Εμμ. Μπενάκη 36 - Αθήνα. Τηλ.: 210 3832117 & 210 3845128

Yλοποίηση: Hyper Center -